Κάθε μέρα, όλο και πληθαίνουν οι αναφορές και οι διαφημίσεις για τις γιορτές των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης του ΄21. Προσωπικά, πιστεύω πως θα πρέπει να ονομάζονται τελετές τιμών και μνήμης και όχι γιορτές. Να ακόμα μια ευκαιρία να γεμίσουν και πάλι τα ταμεία τους οι κάθε είδους ΜΜΕδες, αυτοί που ποτέ δεν χορήγησαν καμία διαφήμιση, ούτε και στα πιο σοβαρά εθνικά θέματα.
Και...
καλείται σήμερα ο κάθε Έλληνας να θυμηθεί ή να μάθει για την ιστορική Επανάσταση από αυτούς που διαχρονικά πίνουν το αίμα αυτού του κράτους και με κάθε ευκαιρία δρέπουν καρπούς και δε διστάζουν να το καθηλώσουν, να το πισωγυρίσουν και να το ξεπουλήσουν. Αυτούς που κάνουν τα πάντα να διαστρεβλώσουν την Ιστορία, να αφήσουν τον ελληνικό λαό ανιστόρητο και ξεκομμένο από τις ιστορικές του μνήμες και αλήθειες. Δεν έχω, λοιπόν, καμία εμπιστοσύνη σε ότι θα προσπαθήσουν να μου πουν απ’ τα κανάλια τα ορκισμένα κρατικοταϊσμένα αρπακτικά.
Αυτό που εγώ θα ήθελα να προτείνω, είναι: Πέραν των υποχρεωτικών και αναπόφευκτων εκδηλώσεων που θα γίνουν υπό την κατεύθυνση της οργανωτικής επιτροπής, θεωρώ ότι, όποιοι σοβαροί ομιλητές εμπλακούν σε πιο ελεύθερες εκδηλώσεις, θα πρέπει να αναφέρονται και να διδάσκουν, πέραν της παρουσίασης γεγονότων και προσωπικοτήτων που επηρέασαν την τροπή και την εξέλιξη της Επανάστασης έναντι των Τούρκων σε δημιουργία Κράτους, ότι οι ξεσηκωμένοι Έλληνες, εκτός του αντιπάλου ισχυρού, ορατού, κατοχικού στρατού είχαν να αντιπαλέψουν και το αόρατο εσωτερικό προδοτικό και καιροσκοπικό, και συχνά ξενοκίνητο κατεστημένο, που πάντα επηρέαζε κατά το δοκούν τις εξελίξεις.
Κι αυτό εξυψώνει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο του επαναστατικού εγχειρήματος και τα κατορθώματα των πρωταγωνιστών του. Επίσης, μια μικρή διαχρονική, μέχρι σήμερα, αναδρομή για την επιβίωση του νεοελληνικού κράτους υπό των κυβερνήσεων προδοτικών, ξενόφερτων, ξενόδουλων και ανθελληνικών εξουσιών, θα ήταν ίσως το μεγαλύτερο κέρδος για τον απλό σημερινό Έλληνα, ώστε να είναι πάντα έτοιμος για την προδοσία και την αντιμετώπισή της. Γιατί, για τη συνέχεια της ύπαρξής του, πρέπει να βρίσκεται πάντα σε επαγρύπνηση, καχυποψία κι αποφασιστικότητα. Και, Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι δάσκαλοι και φιλόλογοι, που πιστεύω πως θα αγκαλιάσουν την ιδέα, για να προσφέρουν και τώρα, όπως άλλωστε έκαναν πάντα, στον αγώνα για την επιβίωση και την αέναη συνέχεια αυτού του Έθνους.
Ζού Κού
Ζού Κού
