(του Πολύκαρπου Αδαμίδη)
Η πορεία του Ελληνικού Γένους, ούτε εύκολη ήταν, ούτε και αυτονόητη. Πέρασε μέσα από τη διελκυστίνδα Αυτοκρατοριών. Οι...
καταβολές τους ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και η αδιάσπαστη προσήλωση στον κώδικα αξιών του, ήταν αυτή που επέτρεψε την αναγέννηση, μέσα από τη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Πολύτιμη στη διαφύλαξη των ιερών παρακαταθηκών ήταν η συνδρομή της Εκκλησίας.
Το γένος των Ελλήνων, κινδύνεψε από αφανισμό. Όχι από αόρατους επίβουλους. Οι Τούρκοι, σε όλες τις εκδοχές της κυριαρχίας τους, απετέλεσαν τους κλασικούς αυτουργούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι όλα όσα προηγήθηκαν της Επανάστασης του 21 και όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα, μόλις τους δίνεται η σχετική ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο, ότι από την εποχή ακόμα των Ορλωφικών, το μόνο που έσωσε το υπόδουλο Γένος από την πλήρη εξόντωση, ήταν η μέριμνα της Πύλης, για το ποιος θα απέμενε να πληρώνει το χαράτσι.
Κορυφαία εκδήλωση της γενοκτόνου διάθεσης του Τουρκικού παράγοντα, είναι όσα προηγήθηκαν, αλλά και όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής. Δεν μπορεί να λησμονεί κανείς, ότι ένας από τους θεμελιώδεις λόγους, που κατέστησαν επιτακτική τη διεύρυνση της Ελληνικής ζώνης ευθύνης στη Σμύρνη, μετά το 1919, ήταν η προσπάθεια να διασωθούν οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας, από τη σφαγή.
Γιατί οι ένοπλες ομάδες των Τούρκων δολοφόνων και των εκτελεστικών οργάνων τους, είχαν ως στόχο την αδιάκριτη εξόντωση του Ελληνικού Στοιχείου. Όπως και των Αρμένιων και των Ασσύριων.Η ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν μια χρήσιμη ανάπαυλα για τους ίδιους, προκειμένου απερίσπαστος ο Κεμάλ να οικοδομήσει και να παγιώσει το καθεστώς του, απέναντι κυρίως στους ΠαλαιοΜουσουλμάνους και τους συμπαθούντες τον Σουλτάνο.
Η Γενοκτονία κατά τούτο διεπράχθη σε βάρος όλων των Ελλήνων, που βρέθηκαν απροστάτευτοι στη σφαίρα εξουσίας των Τούρκων. Θύματα των άνανδρων φονιάδων ήταν τόσο οι Έλληνες του Πόντου, όσο και της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Οι γεωγραφικοί επιμερισμοί, ουδεμία αξία ή σημασία έχουν.
Ο Ελληνισμός του Πόντο-, όλοι όσοι επιβίωσαν και κατέφυγαν, κατά κανόνα στη Μητροπολιτική Ελλάδα- επέδειξε δυναμισμό και αφοσίωση στη διαφύλαξη της ιερής μνήμης. Κεντρικό στοιχείο αυτής, είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Είναι ωστόσο καιρός να προχωρήσουμε στο αυτονόητο. Να αναδείξουμε δηλαδή ότι η Γενοκτονία έγινε σε βάρος όλων των Ελλήνων. Και να στρατευθούν στην κοινή προσπάθεια της αναγνώρισης οι Μικρασιατές και οι Θρακιώτες. Και να αποτελέσει η διεκδίκηση της αναγνώρισης, βασικό αίτημα της διπλωματικής μας ατζέντας. Για να μετρήσουμε αντίστοιχα φίλους. Και να βρεθούν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους.
Χώρες όπως το Ισραήλ και η Γερμανία, για τους δικούς τους μοναδικούς λόγους, πρέπει να γίνουν οι καταρχήν αποδέκτριες του αιτήματός μας. Και βέβαια η Ρωσία, που θέλει να διεκδικεί ρόλο στα της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας, χωρίς ωστόσο ο Πατριάρχης Μόσχας να εντοπίζει, όπως φέρεται να είπε, διώξεις σε βάρος των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να παύσει και το άλλοθι, ότι κάποιοι αγνοούσαν, ενώ από κάποιους άλλους δεν τους ζητήθηκε η αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Στην προσπάθειά μας αυτή, μπορούμε και πρέπει να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και των Αρμένιων, αλλά και των Ισραηλινών. Που επέμεναν και πέτυχαν. Είναι κάτι που οφείλουμε στην ιστορία μας και τους προγόνους μας. Αλλά πάνω από όλα στην Πατρίδα μας. Τώρα μάλιστα που πυκνώνουν οι Τουρκικές ‘ιδιωτικές επισκέψεις’ στη Θράκη μας. Υπάρχει άραγε τίποτα πιο ιδιωτικό από τις πατρογονικές εστίες μας στον Πόντο και τη Μικρά Ασία?
Το γένος των Ελλήνων, κινδύνεψε από αφανισμό. Όχι από αόρατους επίβουλους. Οι Τούρκοι, σε όλες τις εκδοχές της κυριαρχίας τους, απετέλεσαν τους κλασικούς αυτουργούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι όλα όσα προηγήθηκαν της Επανάστασης του 21 και όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα, μόλις τους δίνεται η σχετική ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο, ότι από την εποχή ακόμα των Ορλωφικών, το μόνο που έσωσε το υπόδουλο Γένος από την πλήρη εξόντωση, ήταν η μέριμνα της Πύλης, για το ποιος θα απέμενε να πληρώνει το χαράτσι.
Κορυφαία εκδήλωση της γενοκτόνου διάθεσης του Τουρκικού παράγοντα, είναι όσα προηγήθηκαν, αλλά και όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής. Δεν μπορεί να λησμονεί κανείς, ότι ένας από τους θεμελιώδεις λόγους, που κατέστησαν επιτακτική τη διεύρυνση της Ελληνικής ζώνης ευθύνης στη Σμύρνη, μετά το 1919, ήταν η προσπάθεια να διασωθούν οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας, από τη σφαγή.
Γιατί οι ένοπλες ομάδες των Τούρκων δολοφόνων και των εκτελεστικών οργάνων τους, είχαν ως στόχο την αδιάκριτη εξόντωση του Ελληνικού Στοιχείου. Όπως και των Αρμένιων και των Ασσύριων.Η ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν μια χρήσιμη ανάπαυλα για τους ίδιους, προκειμένου απερίσπαστος ο Κεμάλ να οικοδομήσει και να παγιώσει το καθεστώς του, απέναντι κυρίως στους ΠαλαιοΜουσουλμάνους και τους συμπαθούντες τον Σουλτάνο.
Η Γενοκτονία κατά τούτο διεπράχθη σε βάρος όλων των Ελλήνων, που βρέθηκαν απροστάτευτοι στη σφαίρα εξουσίας των Τούρκων. Θύματα των άνανδρων φονιάδων ήταν τόσο οι Έλληνες του Πόντου, όσο και της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Οι γεωγραφικοί επιμερισμοί, ουδεμία αξία ή σημασία έχουν.
Ο Ελληνισμός του Πόντο-, όλοι όσοι επιβίωσαν και κατέφυγαν, κατά κανόνα στη Μητροπολιτική Ελλάδα- επέδειξε δυναμισμό και αφοσίωση στη διαφύλαξη της ιερής μνήμης. Κεντρικό στοιχείο αυτής, είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Είναι ωστόσο καιρός να προχωρήσουμε στο αυτονόητο. Να αναδείξουμε δηλαδή ότι η Γενοκτονία έγινε σε βάρος όλων των Ελλήνων. Και να στρατευθούν στην κοινή προσπάθεια της αναγνώρισης οι Μικρασιατές και οι Θρακιώτες. Και να αποτελέσει η διεκδίκηση της αναγνώρισης, βασικό αίτημα της διπλωματικής μας ατζέντας. Για να μετρήσουμε αντίστοιχα φίλους. Και να βρεθούν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους.
Χώρες όπως το Ισραήλ και η Γερμανία, για τους δικούς τους μοναδικούς λόγους, πρέπει να γίνουν οι καταρχήν αποδέκτριες του αιτήματός μας. Και βέβαια η Ρωσία, που θέλει να διεκδικεί ρόλο στα της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας, χωρίς ωστόσο ο Πατριάρχης Μόσχας να εντοπίζει, όπως φέρεται να είπε, διώξεις σε βάρος των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να παύσει και το άλλοθι, ότι κάποιοι αγνοούσαν, ενώ από κάποιους άλλους δεν τους ζητήθηκε η αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Στην προσπάθειά μας αυτή, μπορούμε και πρέπει να αξιοποιήσουμε την εμπειρία και των Αρμένιων, αλλά και των Ισραηλινών. Που επέμεναν και πέτυχαν. Είναι κάτι που οφείλουμε στην ιστορία μας και τους προγόνους μας. Αλλά πάνω από όλα στην Πατρίδα μας. Τώρα μάλιστα που πυκνώνουν οι Τουρκικές ‘ιδιωτικές επισκέψεις’ στη Θράκη μας. Υπάρχει άραγε τίποτα πιο ιδιωτικό από τις πατρογονικές εστίες μας στον Πόντο και τη Μικρά Ασία?
