Όταν η γαστρονομία εμπνέεται από την ίδια την ζωή
Από το μπάρμπεκιου μέχρι το καρπάτσιο, οι ιστορίες πίσω από κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούμε...
στη γαστρονομία είναι άκρως συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες.
Μάθετε, λοιπόν, την απροσδόκητη προέλευση κάποιων από τους πιο δημοφιλείς μαγειρικούς όρους και χρησιμοποιήστε τις γαστρονομικές σας δεξιότητες και τις γνώσεις σας για να εντυπωσιάσετε στην κουζίνα.
Μπάρμπεκιου
Όταν οι Ισπανοί έφτασαν στον Νέο Κόσμο, παρατήρησαν τους αυτόχθονες ανθρώπους να χρησιμοποιούν υπερυψωμένα, ξύλινα πλαίσια για να μαγειρέψουν το κρέας και τα ψάρια τους. Οι «συσκευές» θα μπορούσαν να τοποθετηθούν απευθείας σε μια πηγή θερμότητας, με τον τρόπο που οι Αμερικανοί ψήνουν σήμερα χάμπουργκερ και χοτ ντογκ, ή θα μπορούσαν να στηριχθούν κοντά σε μια φωτιά και να θερμανθούν έμμεσα, παρόμοια με το πώς το μπάρμπεκιου μαγειρεύει αργά το κρέας. Η λέξη για αυτά τα σκεύη ήταν «barbacoa», σύμφωνα με έναν ισπανικό λογαριασμό που καταγράφηκε το 1526, αναφέρει το mentalfloss.com, το οποίο στα αγγλικά μετατράπηκε σε barbeque, ελληνιστί μπάρμπεκιου. Το q που προστέθηκε στην αγγλική λέξη προέκυψε από τη γαλλική φράση «barbe à quueue», η οποία αναφέρεται στο ολόκληρο ζώο που μαγειρεύεται. Αλλά η συγκεκριμένη εξήγηση είναι περισσότερο λαογραφική, παρά πραγματική.
Αλ ντέντε
Τα ζυμαρικά που μαγειρεύονται al dente εξακολουθούν να έχουν μια πιο τραγανή υφή και να σημειώνουν μια «αντίσταση» στα δόντια, αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι, η οποία δεν συναντάται στα πολύ βρασμένα ζυμαρικά. Εξ ου και η κυριολεκτική έννοια της ιταλικής φράσης που στα ελληνικά σημαίνει «στο δόντι».
Καρπάτσιο
Το καρπάτσιο είναι το μοσχαρίσιο κρέας ή το ψάρι ωμό και κομμένο σε πολύ λεπτές φέτες. Το όνομά του οφείλεται στον Ιταλό ζωγράφο της Αναγέννησης Vittore Carpaccio, αλλά ο εμπνευστής του ήταν ο Βενετός εστιάτορας Giuseppe Cipriani. Ο Cipriani σέρβιρε για πρώτη φορά το πιάτο στην κόμισσα Αμαλία Νάνι Μοκενίγκο αφού είχε λάβει οδηγίες από το γιατρό της να απέχει από το μαγειρεμένο κρέας. Το ωμό κρέας δεν είναι για όλους, αλλά η θέα του ενέπνευσε ρομαντικά συναισθήματα στον Cipriani. Μόλις παρατήρησε το κόκκινο χρώμα του πιάτου, το ονόμασε από τον Carpaccio, ο οποίος χρησιμοποίησε παρόμοιες αποχρώσεις στα έργα του.
