Δημήτρης Τζώρας – Πολιτικός Αναλυτής
Δε θα αναφερθώ σήμερα στις πυρκαγιές και στις τεράστιες καταστροφές που αυτές προκάλεσαν. Θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό που έζησα πρόσφατα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Πριν από περίπου δύο εβδομάδες επισκέφθηκα με την σύζυγό μου την παραλία της Νέας Μάκρης για μια βόλτα και ένα καφεδάκι κάτω από το φως του φεγγαριού.
Ο δήμαρχος, είχε αποκλείσει τον παραλιακό δρόμο στα αυτοκίνητα, λες και είναι δικός του και τσιφλίκι του, προκειμένου να επιτρέψει στα καταστήματα του παραλιακού μετώπου, να βγάλουν περισσότερα τραπέζια στο δρόμο!
Any way.
Καθόμαστε με την σύζυγό μου σε μία μεγάλη καφετέρια που διαθέτει περίπου 30 με 40 τραπέζια. Περιμένουμε, περιμένουμε και ξαναπεριμένουμε μέχρι να έρθει σερβιτόρος να πάρει την παραγγελία μας.
Ουδείς μας έδωσε σημασία. Σηκώνουμε το κεφάλι για να ψάξουμε για σερβιτόρο και τι βλέπουμε; Μία κοπελίτσα και ένα παλικαράκι, είχαν πάρει στις πλάτες τους όλο το μαγαζί! Η κοπελίτσα, έπαιρνε παραγγελίες και το παλικαράκι, μάζευε τα τραπέζια. Πού να προλάβουν δύο άτομα για ένα ολόκληρο μαγαζί, το οποίο ήταν φίσκα γεμάτο;
Κάνουμε λοιπόν νόημα στην κοπελίτσα να έρθει για παραγγελία και αναρωτιόμαστε πόσων ετών είναι, διότι δεν έμοιαζε να είναι πάνω από 16-17 ετών. Έρχεται το κοριτσάκι, γεμάτο ευγένεια και απολογητικότητα για την καθυστέρηση και αμέσως το ρωτάμε για την ηλικία του, αφού το διαβεβαιώσαμε ότι δεν πρέπει να αγχώνεται για την όποια καθυστέρηση στην εξυπηρέτησή μας.
Μας λέει λοιπόν, η νεαρή κυρία, με όλη αυτή την αθωότητα και την αμεσότητα των νέων παιδιών στην εκφορά του λόγου τους, ότι είναι 22 ετών και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της.
Πώς να μην υποκλιθείς, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής αυτών των παιδιών, που επέλεξαν να δουλέψουν, την ώρα που οι φίλοι τους έκαναν διακοπές σε κάποια μεριά της Ελλάδος; Επέλεξαν να δουλέψουν για να έχουν το χαρτζιλίκι τους, να μην επιβαρύνουν τους γονείς τους και διάλεξαν το δύσκολο και έντιμο δρόμο στο ξεκίνημα της ζωή τους, να βγάλουν χρήματα με σκληρή δουλειά. Πως να μην θες να φιλήσεις τα χεράκια τους από σεβασμό, που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα;
Πόσοι συμπολίτες μας έχουν καθίσει σε ένα μαγαζί ως πελάτες, νομίζοντας ότι αυτό τους ανήκει και εκδιπλώνουν όλα τους τα κόμπλεξ και τα συμπλέγματα, πάνω σε αυτά τα παιδιά που τους σερβίρουν; Πόσοι μπαίνουν στο καράβι για να πάνε διακοπές και απευθύνονται στον μπάρμαν ή τον σερβιτόρο με αγένεια και ύφος εφοπλιστή; Πόσοι αντιμετωπίζουν τον ντιλιβερά, ως παιδί ενός κατώτερου Θεού; Πόσοι αυθάδεις και κακομαθημένοι συμπολίτες μας, δεν αντιμετωπίζουν τα εργαζόμενα νέα παιδιά, ως τους προσωπικούς τους μπάτλερ;
Σε πόσα από αυτά τα παιδιά, που δουλεύουν σε τέτοια μαγαζιά, η ιδιοκτησία τους κολλάει πλήρη ένσημα; Τα περισσότερα, είναι δηλωμένα ως ημιαπασχολούμενα για να μην πληρώνει το αφεντικό αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές. Πόσα από αυτά τα παιδιά, νιώθουν την προστασία της Πολιτείας από την εργοδοτική αυθαιρεσία και την σεξουαλική παρενόχληση διαφόρων σκουπιδιών, που την «είδαν» με ένα κ@λομάγαζο, Χιου Χέφνερ;
Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας δήμαρχος, ο οποίος κλείνει δρόμους για να εξυπηρετηθούν και να αυξήσουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματίες, χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει ότι η αύξηση του τζίρου της επιχείρησης από τα δικά του μέτρα, θα οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των εργαζομένων σε αυτές; Διότι εδώ, έχουμε το εξής παράδοξο. Να αυξάνονται, με την ευλογία του δήμου, τα τραπέζια σε μία καφετέρια, αλλά το προσωπικό να παραμένει το ίδιο ή και λιγότερο! Εργασιακή γαλέρα δηλαδή, για έναν – κουτσουρεμένο λόγω των μνημονίων – βασικό μισθό.
Οι εστιάτορες, πριν αρχίσουν να κλαίγονται στην κοινωνία για την καταστροφή που υπέστησαν από τα lockdown, ας ρίξουν μια ματιά και στα του οίκου τους, που είναι άντρο παρανομίας, αυθαιρεσίας και κακού καπιταλισμού.
Στην Ελλάδα, συνηθίζουμε να λέμε σε κάποιον που αρνείται να δει από φόβο την πραγματικότητα , ότι στρουθοκαμηλίζει. Κρύβει το κεφάλι του μέσα στο έδαφος, ενώ όλοκληρο το σώμα του είναι ορατό. Οι Αμερικανοί, είναι πιο άμεσοι και ευθείς επάνω στο ίδιο θέμα. Λένε στον συνομιλητή τους, να βγάλει το κεφάλι του από τον κ@λο του, όταν τον βλέπουν να στρουθοκαμηλίζει.
Ο δήμαρχος, είχε αποκλείσει τον παραλιακό δρόμο στα αυτοκίνητα, λες και είναι δικός του και τσιφλίκι του, προκειμένου να επιτρέψει στα καταστήματα του παραλιακού μετώπου, να βγάλουν περισσότερα τραπέζια στο δρόμο!
Any way.
Καθόμαστε με την σύζυγό μου σε μία μεγάλη καφετέρια που διαθέτει περίπου 30 με 40 τραπέζια. Περιμένουμε, περιμένουμε και ξαναπεριμένουμε μέχρι να έρθει σερβιτόρος να πάρει την παραγγελία μας.
Ουδείς μας έδωσε σημασία. Σηκώνουμε το κεφάλι για να ψάξουμε για σερβιτόρο και τι βλέπουμε; Μία κοπελίτσα και ένα παλικαράκι, είχαν πάρει στις πλάτες τους όλο το μαγαζί! Η κοπελίτσα, έπαιρνε παραγγελίες και το παλικαράκι, μάζευε τα τραπέζια. Πού να προλάβουν δύο άτομα για ένα ολόκληρο μαγαζί, το οποίο ήταν φίσκα γεμάτο;
Κάνουμε λοιπόν νόημα στην κοπελίτσα να έρθει για παραγγελία και αναρωτιόμαστε πόσων ετών είναι, διότι δεν έμοιαζε να είναι πάνω από 16-17 ετών. Έρχεται το κοριτσάκι, γεμάτο ευγένεια και απολογητικότητα για την καθυστέρηση και αμέσως το ρωτάμε για την ηλικία του, αφού το διαβεβαιώσαμε ότι δεν πρέπει να αγχώνεται για την όποια καθυστέρηση στην εξυπηρέτησή μας.
Μας λέει λοιπόν, η νεαρή κυρία, με όλη αυτή την αθωότητα και την αμεσότητα των νέων παιδιών στην εκφορά του λόγου τους, ότι είναι 22 ετών και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της.
Πώς να μην υποκλιθείς, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής αυτών των παιδιών, που επέλεξαν να δουλέψουν, την ώρα που οι φίλοι τους έκαναν διακοπές σε κάποια μεριά της Ελλάδος; Επέλεξαν να δουλέψουν για να έχουν το χαρτζιλίκι τους, να μην επιβαρύνουν τους γονείς τους και διάλεξαν το δύσκολο και έντιμο δρόμο στο ξεκίνημα της ζωή τους, να βγάλουν χρήματα με σκληρή δουλειά. Πως να μην θες να φιλήσεις τα χεράκια τους από σεβασμό, που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα;
Πόσοι συμπολίτες μας έχουν καθίσει σε ένα μαγαζί ως πελάτες, νομίζοντας ότι αυτό τους ανήκει και εκδιπλώνουν όλα τους τα κόμπλεξ και τα συμπλέγματα, πάνω σε αυτά τα παιδιά που τους σερβίρουν; Πόσοι μπαίνουν στο καράβι για να πάνε διακοπές και απευθύνονται στον μπάρμαν ή τον σερβιτόρο με αγένεια και ύφος εφοπλιστή; Πόσοι αντιμετωπίζουν τον ντιλιβερά, ως παιδί ενός κατώτερου Θεού; Πόσοι αυθάδεις και κακομαθημένοι συμπολίτες μας, δεν αντιμετωπίζουν τα εργαζόμενα νέα παιδιά, ως τους προσωπικούς τους μπάτλερ;
Σε πόσα από αυτά τα παιδιά, που δουλεύουν σε τέτοια μαγαζιά, η ιδιοκτησία τους κολλάει πλήρη ένσημα; Τα περισσότερα, είναι δηλωμένα ως ημιαπασχολούμενα για να μην πληρώνει το αφεντικό αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές. Πόσα από αυτά τα παιδιά, νιώθουν την προστασία της Πολιτείας από την εργοδοτική αυθαιρεσία και την σεξουαλική παρενόχληση διαφόρων σκουπιδιών, που την «είδαν» με ένα κ@λομάγαζο, Χιου Χέφνερ;
Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας δήμαρχος, ο οποίος κλείνει δρόμους για να εξυπηρετηθούν και να αυξήσουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματίες, χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει ότι η αύξηση του τζίρου της επιχείρησης από τα δικά του μέτρα, θα οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των εργαζομένων σε αυτές; Διότι εδώ, έχουμε το εξής παράδοξο. Να αυξάνονται, με την ευλογία του δήμου, τα τραπέζια σε μία καφετέρια, αλλά το προσωπικό να παραμένει το ίδιο ή και λιγότερο! Εργασιακή γαλέρα δηλαδή, για έναν – κουτσουρεμένο λόγω των μνημονίων – βασικό μισθό.
Οι εστιάτορες, πριν αρχίσουν να κλαίγονται στην κοινωνία για την καταστροφή που υπέστησαν από τα lockdown, ας ρίξουν μια ματιά και στα του οίκου τους, που είναι άντρο παρανομίας, αυθαιρεσίας και κακού καπιταλισμού.
Στην Ελλάδα, συνηθίζουμε να λέμε σε κάποιον που αρνείται να δει από φόβο την πραγματικότητα , ότι στρουθοκαμηλίζει. Κρύβει το κεφάλι του μέσα στο έδαφος, ενώ όλοκληρο το σώμα του είναι ορατό. Οι Αμερικανοί, είναι πιο άμεσοι και ευθείς επάνω στο ίδιο θέμα. Λένε στον συνομιλητή τους, να βγάλει το κεφάλι του από τον κ@λο του, όταν τον βλέπουν να στρουθοκαμηλίζει.
Θα επιλέξω την αμερικανική αμεσότητα για να πω, ότι οι Έλληνες, πρέπει επιτέλους να βγάλουν το κεφάλι τους από τον κομματικό και ιδεολογικό τους κ@λο και να αντικρύσουν την πραγματικότητα. Τα κόμματα, φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά και ημισοσιαλιστικά, έχουν διαλύσει την νέα γενιά και την Ελλάδα, εν γένει. Έδιωξαν από την πατριδα, 500.000 Ελληνόπουλα, εξαιτίας των μνημονίων και τα αντικατέστησαν με «ανήλικους» λαθρομετανάστες. Την κατέστρεψαν οικονομικά και ψυχολογικά με τα αχρείαστα lockdown, για τα οποία συναίνεσαν στην εφαρμογή τους και τα δύο κόμματα εξουσίας. Θα συνεχίσουν να εγκληματούν οι δοσίλογοι του Βερολίνου και του Σόρος, μέχρι τα Ελληνόπουλα να γίνουν μία φοβισμένη μειοψηφία μέσα στη χώρα τους.
Οι Έλληνες λοιπόν, που έχουν βγάλει το κεφάλι τους από τον κομματικό τους κ@λο, πρέπει να θέσουν το δίλημμα και το τετελεσμένο, σε αυτούς που εξακολουθούν, είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια, να τον έχουν μέσα. Ή θα είστε μαζί μας ή εναντίον μας, διότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο να καταστρέφετε τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας από την κομματίλα σας και το μικροσυμφέρον σας.
Λέγει ο Ιησούς « Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν.
ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·
Οι Έλληνες λοιπόν, που έχουν βγάλει το κεφάλι τους από τον κομματικό τους κ@λο, πρέπει να θέσουν το δίλημμα και το τετελεσμένο, σε αυτούς που εξακολουθούν, είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια, να τον έχουν μέσα. Ή θα είστε μαζί μας ή εναντίον μας, διότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο να καταστρέφετε τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας από την κομματίλα σας και το μικροσυμφέρον σας.
Λέγει ο Ιησούς « Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν.
ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·
καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.»
Η εποχή των «ευσεβών» ειρηνοποιών, πέρασε.
Χρόνια πολλά σε όλους! Η χάρις και η ευλογία της Θεοτόκου, να είναι πάντα μαζί σας.
theflagreport.com
