Η Αμάλ είναι show. Ένα κακόγουστο, άσχημο δημιούργημα, στηριγμένο στην λεηλασία της πανανθρώπινης αξίας που καλύπτει η λέξη οικογένεια. Κανονικά...
θα έπρεπε και θα μπορούσε να αγκαλιαστεί από όλους με κλειστά μάτια, καθώς δεν υπάρχει ιερότερο πράγμα από την υπεράσπιση της οικογένειας. Μόνο που η Αμάλ δεν υπερασπίζει. Η Αμάλ δεν ενώνει, η Αμάλ χωρίζει. Χωρίς να φταίει, χωρίς να το ξέρει καθώς είναι άψυχη, η τρίμετρη μαριονέτα κρύβει πίσω της τέρατα. Τέρατα που μισούν την οικογένεια, την πατρίδα, την ταυτότητα και την θρησκεία, την όποια θρησκεία. Τέρατα που αν ήταν ζωντανή, θα την ξέσκιζαν μόλις θα τελείωνε την δουλειά της, ή μόλις θα τολμούσε να σκεφτεί ότι θέλει το δικό της μέρος, τη δική της πατρίδα. Τέρατα που την βοηθούν πίνοντάς της το αίμα.
Είναι καιρός να τα αποκαλύψουμε, να τα αντιμετωπίσουμε και να τα νικήσουμε. Και για να το καταφέρουμε, θα πρέπει να καταλάβουμε δύο πράγματα:
Πρώτον: Οι καλές προθέσεις ΔΕΝ οδηγούν στην κόλαση. Στην κόλαση μας οδηγούν οι πράξεις.
Δεύτερον: Αντίπαλοί μας δεν είναι ούτε τα παιδιά που παίζουν δίπλα στην μαριονέτα, ούτε οι χαζοχαρούμενες δημοτικές αρχές που προκειμένου να ικανοποιήσουν τις εμμονές των ηγετικών ομάδων τους, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους κάθε στοιχειώδη προφύλαξη, είτε είναι υγειονομική, είτε είναι κοινωνική. Οι αντίπαλοί μας είναι πολύ ισχυρότεροι, πολύ πλουσιότεροι και με πολύ περισσότερα όπλα από όσα μπορούμε να φανταστούμε και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.
Και για να το κάνουμε, θα πρέπει να απαντήσουμε στα παρακάτω ερωτήματα: Πως είναι δυνατόν να επιβάλεις απαγόρευση της λιτανείας των εικόνων της Θεοτόκου και να παραβλέπεις το δημόσιο αυτομαστίγωμα εκατοντάδων στριμωγμένων φανατισμένων αλλοεθνών;
Πως είναι δυνατόν ενώ πολύ σωστά απαγορεύεις μια εμποροπανήγυρη που πάει πίσω εκατοντάδες χρόνια και η ματαίωσή της καταστρέφει εκατοντάδες οικογένειες, την ίδια στιγμή να διοργανώνεις πανηγύρι για μία μαριονέτα;
Πως είναι δυνατόν να αφήνεις «παρακρατικούς μπαχαλάκηδες» να κάνουν επίδειξη δύναμης απέναντι σε διαμαρτυρόμενους πολίτες;
Η απάντηση σε μια τόσο εξόφθαλμα εμμονική και υποκριτική Δημοτική Αρχή ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να είναι, πέτρες σε χώρο που βρίσκονται παιδιά. “Έχε το νού σου στο παιδί” έλεγε ο Σιδηρόπουλος και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Είναι άλλο πράγμα η διαμαρτυρία κι άλλο πράγμα ο τραμπουκισμός. Ο δεύτερος ούτε μας αξίζει, ούτε μας πρέπει. Εμείς δεν γκρεμίζουμε, εμείς χτίζουμε. Εμείς προστατεύουμε και τιμούμε προγόνους κι απογόνους.
Είμαστε περήφανοι ΚΑΙ για την ανθρωπιά μας ΚΑΙ για τη Χώρα μας ΚΑΙ για τον πολιτισμό μας. Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν Σόρος, καμιά ΜΚΟ και κανένα αντιρατσιστικό νόμο, γιατί ΞΕΡΟΥΜΕ τι είναι Πρόσφυγας, τι είναι Μετανάστης και τι είναι Λαθρομετανάστης. Το ξέρουμε γιατί το ζήσαμε στο πετσί μας αιώνες τώρα, δεν περιμένουμε μαριονέτες να μας το θυμίσουν. Διακόσια κιλά βοήθεια ζήτησαν οι στρατιώτες μας στην Καμπούλ πριν δέκα χρόνια για το σχολείο κωφαλάλων, τέσσερις τόνους τους στείλανε οι Λαρισαίοι.
Χτες δεν ήταν η μέρα της Αμαλ. Ήταν η μέρα που η Λάρισα έδιωξε τον Τούρκο από τα χώματά της, η μέρα που τα στρατεύματα του Σκαρλάτου Σούτσου μπήκανε στην πόλη και η γαλανόλευκη την σκέπασε απ’ άκρη σ’ άκρη. Επαναστάσεις, θυσίες, σφαγές κι ένα πείσμα ακλόνητο, που έκανε το όνειρο της Ελευθερίας πραγματικότητα, ξεχάστηκαν από την δημοτική αρχή για χάρη μιας μαριονέτας.
Είμαστε εδώ για να τα θυμίσουμε. Είμαστε εδώ για να αντισταθούμε. Είμαστε εδώ για να πάμε μπροστά όπως μας πρέπει και μας αξίζει: Ούτε ως τραμπούκοι, ούτε ως υποκριτές, αλλά ως το καλύτερο που μπορούμε να είμαστε: ως Πολίτες.
