Κακά τά ψέμματα, ἡ λεγόμενη πανδημία ἀποκάλυψε τό τραγικό ἐπίπεδο στό ὁποῖο βρισκόμαστε ὡς κοινωνία – κι ὄχι μόνο ἡ ἑλληνική. Ἐπίπεδο ἠθικό, ἐπίπεδο μορφωτικό, ἐπίπεδο πολιτικό πολύ πέρα ἀπό τό ὅριο ἀποσύνθεσης τῆς κοινωνίας σέ κακόμοιρα ἄτομα.
Δυστυχῶς τό πρόβλημά μας δέν εἶναι μόνο ὁ Μητσοτάκης...
πού κάνει ὅσα ξέρουμε, οὔτε μόνο ἡ συμμορία πού λεηλατεῖ τή χώρα μαζί μέ τούς ξένους προστάτες της. Ἐδῶ ἔχουμε ἐπιστημονικούς καί καλά συλλόγους (γιατρῶν, δικηγόρων, νομικῶν…) πού ἀναιροῦν τή βάση τῆς ταυτότητάς τους μέ τήν πρόστυχη στάση τους ὡς ἑξαπτέρυγα τοῦ νεοεποχίτικου φασισμοῦ. Καί δέν εἶναι μόνο τά γνωστῆς ὑποστάθμης ἄτομα στά προεδρεῖα, εἶναι καί οἱ πλειοψηφίες τῶν μελῶν τους πού λίγο πολύ κινοῦνται μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἀναζητώντας τά κίνητρά τους πέρα ἀπό τήν κραυγαλέα ἀνεπάρκεια, βλέπω κονφορμισμό, συμπλεγματικότητα, φοβικότητα καί ἀπουσία ὁποιασδήποτε ἠθικῆς ἀναστολῆς.
Ἀπό δεκαετίες κάποιοι μιλᾶνε γιά τήν διάλυση τῆς παιδείας, γιά τήν ἀπουσία ἕρματος στόν προσωπικό καί συλλογικό βίο, γιά τήν κατάργηση κάθε ἀξιολόγησης, γιά τήν κατάλυση κάθε νόρμας. Τώρα εἴμαστε ἐκεῖ: νά καλεῖ ὁ γιατρός σέ πειραματικό ἐμβολιασμό παιδιῶν γιά μιά νόσο πού δέν τά ἀφορᾶ, νά ἐπιχαίρει ὁ νοσηλευτής γιά τήν ἀπόλυση τοῦ συναδέλφου ἐπειδή θά πάρει τή θέση του, νά μισεῖ ὁ γείτονας τόν διπλανό του γιατί ἀνθίσταται στίς ἄνωθεν πιέσεις πού τόν ἴδιο πρό πολλοῦ τόν γονάτισαν, νά βρίσκει ὅλη αὐτή τήν δυστοπία ὁ νομικός πολύ συνταγματικῶς θεσμοθετημένη.
Πρίν λίγα χρόνια ἀναρωτιόντουσαν ὁρισμένοι ὑπερδημοκράτες γιά τόν μέσο Γερμανό τῆς δεκαετίας τοῦ ’30, πῶς συντάχθηκε ὁλόψυχα μέ τό ναζιστικό καθεστώς. Σήμερα δέν ἔχουν παρά νά δοῦνε δίπλα τους. Καί στόν καθρέφτη.
Ἀπό δεκαετίες κάποιοι μιλᾶνε γιά τήν διάλυση τῆς παιδείας, γιά τήν ἀπουσία ἕρματος στόν προσωπικό καί συλλογικό βίο, γιά τήν κατάργηση κάθε ἀξιολόγησης, γιά τήν κατάλυση κάθε νόρμας. Τώρα εἴμαστε ἐκεῖ: νά καλεῖ ὁ γιατρός σέ πειραματικό ἐμβολιασμό παιδιῶν γιά μιά νόσο πού δέν τά ἀφορᾶ, νά ἐπιχαίρει ὁ νοσηλευτής γιά τήν ἀπόλυση τοῦ συναδέλφου ἐπειδή θά πάρει τή θέση του, νά μισεῖ ὁ γείτονας τόν διπλανό του γιατί ἀνθίσταται στίς ἄνωθεν πιέσεις πού τόν ἴδιο πρό πολλοῦ τόν γονάτισαν, νά βρίσκει ὅλη αὐτή τήν δυστοπία ὁ νομικός πολύ συνταγματικῶς θεσμοθετημένη.
Πρίν λίγα χρόνια ἀναρωτιόντουσαν ὁρισμένοι ὑπερδημοκράτες γιά τόν μέσο Γερμανό τῆς δεκαετίας τοῦ ’30, πῶς συντάχθηκε ὁλόψυχα μέ τό ναζιστικό καθεστώς. Σήμερα δέν ἔχουν παρά νά δοῦνε δίπλα τους. Καί στόν καθρέφτη.
Κώστας Καραΐσκος
