ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ- ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ,ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΜΑΧΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ, ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Σε ένα δωμάτιο, πολυθρόνες και κρεβάτια,
Κορμιά εξουθενωμένα ,με τις ψυχές κομμάτια.
Ο ορός στο αίμα, ξεκίνησε, αργά- αργά κυλάει,
Δύο ώρες θα περάσουν, η φλέβα μου πονάει.
Την διπλανή μου, νοιώθω, να κλαίει να βογγάει,
Η φλέβα δεν αντέχει και σε λίγο σπάει.
Μέσα μου αρχίζουν, το πάρτι, οι διαβόλοι,
Άρχισε η μάχη μας, κουράγιο παίρνουμε όλοι.
<<Για κάποιους μήνες, ξέχασε ,σχέδια και όνειρα που είχες>>,
Μου λέει, μια μέρα ο γιατρός και γέμισα με πίκρες.
Έτσι λοιπόν απρόσμενα, άλλαξε η ζωή μου,
Πάγωσε το αίμα μου, πάγωσε η ψυχή μου.
Από την άλλη, σκέφτηκα, πως πρέπει να παλέψω,
Κι’όλες τις μπόρες, που έρχονται, σαν βράχος, να αντέξω.
Γιατί έχω ανθρώπους, δίπλα μου, που όλοι με αγαπάνε,
Η αγάπη αυτή, μια προσευχή και όλα καλά θα πάνε.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
