Του Γιώργου Χαρβαλιά
Η εντολή ήρθε από ψηλά: «Πνίξτε κάθε είδηση για τα αντίποινα των Ρομά».
Έτσι, λοιπόν, ακραίες εκφάνσεις οχλοκρατικής βίας, αποκλεισμοί συγκοινωνιακών κόμβων, πυρπολήσεις και καταστροφές, τραυματισμοί αστυνομικών με πυροβόλα όπλα, ακόμη και ξυλοδαρμοί με λοστούς ανυποψίαστων πυροσβεστών πέρασαν στα «ψιλά» των συστημικών μέσων. Σαν να μην έγιναν ποτέ. Ή...
και να έγιναν, βρε παιδί μου, ήταν απόρροια μιας εύλογης αγανάκτησης «ευπαθούς» κοινωνικής ομάδας. Πνίξτε τα, μη φουσκώσει κι άλλο το καζάνι. Ψηφίζουν, άλλωστε, κι αυτοί…
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να εξηγήσω αυτή τη νοοτροπία από μια κυβέρνηση που -στα χαρτιά τουλάχιστον- επαγγέλλεται τον νόμο και την τάξη. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η «αγανάκτηση» μιας συγκεκριμένης πληθυσμιακής κατηγορίας είναι μέσα στα όρια της κρατικής ανοχής και οι υπόλοιποι αγανακτισμένοι αυτής της χώρας, με το πρώτο στραβοπάτημα, κινδυνεύουν να οδηγηθούν σιδηροδέσμιοι στον εισαγγελέα. Δυσκολεύομαι επίσης να αντιληφθώ, ασχέτως τού τι λένε ο τάδε και ο δείνα νόμος, πώς αστυνομικοί που εμπλέκονται σε ένα θανατηφόρο επεισόδιο με κακοποιούς, πριν καν δώσουν εξηγήσεις στην υπηρεσία τους, οδηγούνται με χειροπέδες στα δικαστήρια, κατηγορούμενοι για φόνο με… «ενδεχόμενο δόλο». Δηλαδή, τι δόλο ακριβώς μπορεί να είχαν για να σκοτώσουν; Να αρπάξουν την περιουσία του νεαρού; Να ικανοποιήσουν το ρατσιστικό τους μένος; Να τον βγάλουν από τη μέση επειδή τους πείραξε την οικογένεια; Τον ήξεραν κι από χθες;
Ανεξήγητα πράγματα, ομολογουμένως. Δυσεξήγητη από νομικής απόψεως και η απόφαση να μην επιβληθούν αναμορφωτικά μέτρα και στους δύο ανηλίκους, συνυπαιτίους του θλιβερού περιστατικού στο Πέραμα, που λογικά θα έπρεπε να έχουν φορτωθεί τον μισό Ποινικό Κώδικα. Από απλή απείθεια κατά της Αρχής, έως και συμμετοχή σε απόπειρα πρόκλησης θανατηφόρου βλάβης.
Υπάρχει, φοβούμαι, μια αόρατη πολιτική χειρ που υπαγορεύει όλον αυτόν τον παραλογισμό στο όνομα μιας περίεργης αντίληψης δικαιωματισμού. Οι κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών του ανατολικού Αιγαίου δεν είχαν δικαίωμα να ξεσηκωθούν για να αποτρέψουν την εγκατάσταση λαθρομεταναστών δίπλα στα σπίτια τους. Αντιμετωπίστηκαν με την πιο ακραία μορφή αστυνομικής καταστολής (ασχέτως τού αν τελικά έστειλαν τα ΜΑΤ από εκεί που ήρθαν και την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση). Οι Ρομά έχουν δικαίωμα να καίνε, να δέρνουν, να κλείνουν την εθνική οδό, να πυροβολούν με καραμπίνες τούς αστυνομικούς, να τουλουμιάζουν τους πυροσβέστες ακόμη κι όταν πηγαίνουν να σβήσουν τις φωτιές στους καταυλισμούς τους, χωρίς στο τέλος να συλλαμβάνεται κανείς.
Έχουν επίσης δικαίωμα να γλεντοκοπούν με αδέσποτες μπαταριές και… όποιον πάρει ο Χάρος, να αγνοούν τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, να περιφρονούν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και να επιδίδονται σε πράξεις «ήπιας παραβατικότητας», του τύπου «κλέβουμε κάνα αυτοκινητάκι», χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες του νόμου.
Να με συγχωρείτε, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ… Και το ζήτημα δεν είναι τόσο νομικό όσο πολιτικό. Κάποιοι ευαίσθητοι «αριστερούληδες», αλλά πρωτίστως αυτοί που κυβερνούν ως ευαίσθητοι «δεξιούληδες», νομίζουν ότι κάποιες μειονότητες που υφίστανται πράγματι κοινωνικό αποκλεισμό αποκτούν αίφνης πρόσθετα δικαιώματα έναντι της πλειοψηφίας. Η δική τους «αγανάκτηση» είναι πιο ιερή από αυτήν των υπόλοιπων Ελλήνων. Και το αντίδωρο για τον κοινωνικό τους αποκλεισμό είναι να κλείνουμε τα μάτια στη συνεχή παραβατικότητά τους.
Δεν ξέρω πραγματικά αν συνειδητοποιήσατε τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες στη χώρα. Γιατί, απλούστατα, τα γεγονότα με εντολή άνωθεν αποσιωπήθηκαν. Η έννομη τάξη, όμως, καταλύθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. Στα Μέγαρα, στην Κόρινθο, στον Ασπρόπυργο, στην εθνική οδό έξω απ’ την Πάτρα έγιναν πραγματικές εξεγέρσεις εξαγριωμένων Ρομά, που διαμαρτύρονταν για τον θάνατο του ομοφύλου τους. Αστυνομικοί τραυματίστηκαν από πραγματικά πυρά. Σύλληψη, απ’ ό,τι κατάλαβα, όμως, δεν υπήρξε. Ούτε καν προσπάθεια να εντοπιστούν οι δράστες. Για «να μη χυθεί λάδι στη φωτιά». Μόνο που αυτό παραπέμπει στην ευθυνοφοβία της «εκκένωσης» την ώρα της πυρκαγιάς. Να καούν τα σπίτια, γιατί ξαναφτιάχνονται. Να βρεθεί ξάπλα και κάποιος αστυνομικός από τα σκάγια, γιατί κι αυτοί… αναλώσιμοι είναι για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν «αγανακτούν», όπως οι Ρομά. Και ψηφίζουν δεξιότερα…
Κάπου εκεί εντάσσεται και η ανεκδιήγητη εντολή «παύσης της καταδίωξης». «Ρομά είναι; Ασ’ τους, γιατί θα έχουμε φασαρίες. Ας μπουν να κλέψουν κάνα σπίτι. Προτιμότερο από το να ξεσηκωθούν ομαδικά και να έχουμε ντράβαλα». Ας υποθέσουμε όμως, χάριν της συζήτησης, ότι αυτή τη φορά η εξέγερση εδράζεται σε δίκαιη βάση. Εγινε, δηλαδή, κατάχρηση αστυνομικής βίας που οδήγησε στον θάνατο έναν νέο άνθρωπο. Ενας άλλος νέος άνθρωπος, ανυποψίαστος και καθόλου παραβατικός, έχασε τη ζωή του πέρυσι τον Μάρτιο εντελώς άδικα, εξαιτίας μιας αισχρής αντίληψης αστυνομικοπολιτικής αυθαιρεσίας. Τον «πάτησε» ο φρουρός της Ντόρας Μπακογιάννη με το «υπηρεσιακό όχημα», γιατί βιαζόταν να μπει στη Βουλή και νόμιζε ότι στρίβει στην αλάνα του σπιτιού του.
Ο δράστης φυγαδεύθηκε άρον άρον και ουδέποτε τον είδαμε να κυκλοφορεί με χειροπέδες. Αμέλεια γαρ… Όμως, οι γονείς του αδικοχαμένου Ιάσονα δεν πήραν την καραμπίνα για να αρχίσουν να πυροβολούν έξω από τη Βουλή. Χάρισαν τα όργανα του παιδιού τους σε συνανθρώπους μας που τα είχαν ανάγκη.
Η αγανάκτηση, λοιπόν, έχει και όρια. Να το καταλάβουν αυτό και οι ξεσηκωμένοι των καταυλισμών, να το καταλάβει όμως πρωτίστως η κυβέρνηση. Γιατί, αν αποφασίσει να αγανακτήσει η σιωπηρή πλειοψηφία των νομοταγών, αυτήν θα πάρει πρώτα στο κυνήγι…
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να εξηγήσω αυτή τη νοοτροπία από μια κυβέρνηση που -στα χαρτιά τουλάχιστον- επαγγέλλεται τον νόμο και την τάξη. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η «αγανάκτηση» μιας συγκεκριμένης πληθυσμιακής κατηγορίας είναι μέσα στα όρια της κρατικής ανοχής και οι υπόλοιποι αγανακτισμένοι αυτής της χώρας, με το πρώτο στραβοπάτημα, κινδυνεύουν να οδηγηθούν σιδηροδέσμιοι στον εισαγγελέα. Δυσκολεύομαι επίσης να αντιληφθώ, ασχέτως τού τι λένε ο τάδε και ο δείνα νόμος, πώς αστυνομικοί που εμπλέκονται σε ένα θανατηφόρο επεισόδιο με κακοποιούς, πριν καν δώσουν εξηγήσεις στην υπηρεσία τους, οδηγούνται με χειροπέδες στα δικαστήρια, κατηγορούμενοι για φόνο με… «ενδεχόμενο δόλο». Δηλαδή, τι δόλο ακριβώς μπορεί να είχαν για να σκοτώσουν; Να αρπάξουν την περιουσία του νεαρού; Να ικανοποιήσουν το ρατσιστικό τους μένος; Να τον βγάλουν από τη μέση επειδή τους πείραξε την οικογένεια; Τον ήξεραν κι από χθες;
Ανεξήγητα πράγματα, ομολογουμένως. Δυσεξήγητη από νομικής απόψεως και η απόφαση να μην επιβληθούν αναμορφωτικά μέτρα και στους δύο ανηλίκους, συνυπαιτίους του θλιβερού περιστατικού στο Πέραμα, που λογικά θα έπρεπε να έχουν φορτωθεί τον μισό Ποινικό Κώδικα. Από απλή απείθεια κατά της Αρχής, έως και συμμετοχή σε απόπειρα πρόκλησης θανατηφόρου βλάβης.
Υπάρχει, φοβούμαι, μια αόρατη πολιτική χειρ που υπαγορεύει όλον αυτόν τον παραλογισμό στο όνομα μιας περίεργης αντίληψης δικαιωματισμού. Οι κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών του ανατολικού Αιγαίου δεν είχαν δικαίωμα να ξεσηκωθούν για να αποτρέψουν την εγκατάσταση λαθρομεταναστών δίπλα στα σπίτια τους. Αντιμετωπίστηκαν με την πιο ακραία μορφή αστυνομικής καταστολής (ασχέτως τού αν τελικά έστειλαν τα ΜΑΤ από εκεί που ήρθαν και την κυβέρνηση σε άτακτη υποχώρηση). Οι Ρομά έχουν δικαίωμα να καίνε, να δέρνουν, να κλείνουν την εθνική οδό, να πυροβολούν με καραμπίνες τούς αστυνομικούς, να τουλουμιάζουν τους πυροσβέστες ακόμη κι όταν πηγαίνουν να σβήσουν τις φωτιές στους καταυλισμούς τους, χωρίς στο τέλος να συλλαμβάνεται κανείς.
Έχουν επίσης δικαίωμα να γλεντοκοπούν με αδέσποτες μπαταριές και… όποιον πάρει ο Χάρος, να αγνοούν τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, να περιφρονούν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και να επιδίδονται σε πράξεις «ήπιας παραβατικότητας», του τύπου «κλέβουμε κάνα αυτοκινητάκι», χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες του νόμου.
Να με συγχωρείτε, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ… Και το ζήτημα δεν είναι τόσο νομικό όσο πολιτικό. Κάποιοι ευαίσθητοι «αριστερούληδες», αλλά πρωτίστως αυτοί που κυβερνούν ως ευαίσθητοι «δεξιούληδες», νομίζουν ότι κάποιες μειονότητες που υφίστανται πράγματι κοινωνικό αποκλεισμό αποκτούν αίφνης πρόσθετα δικαιώματα έναντι της πλειοψηφίας. Η δική τους «αγανάκτηση» είναι πιο ιερή από αυτήν των υπόλοιπων Ελλήνων. Και το αντίδωρο για τον κοινωνικό τους αποκλεισμό είναι να κλείνουμε τα μάτια στη συνεχή παραβατικότητά τους.
Δεν ξέρω πραγματικά αν συνειδητοποιήσατε τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες στη χώρα. Γιατί, απλούστατα, τα γεγονότα με εντολή άνωθεν αποσιωπήθηκαν. Η έννομη τάξη, όμως, καταλύθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. Στα Μέγαρα, στην Κόρινθο, στον Ασπρόπυργο, στην εθνική οδό έξω απ’ την Πάτρα έγιναν πραγματικές εξεγέρσεις εξαγριωμένων Ρομά, που διαμαρτύρονταν για τον θάνατο του ομοφύλου τους. Αστυνομικοί τραυματίστηκαν από πραγματικά πυρά. Σύλληψη, απ’ ό,τι κατάλαβα, όμως, δεν υπήρξε. Ούτε καν προσπάθεια να εντοπιστούν οι δράστες. Για «να μη χυθεί λάδι στη φωτιά». Μόνο που αυτό παραπέμπει στην ευθυνοφοβία της «εκκένωσης» την ώρα της πυρκαγιάς. Να καούν τα σπίτια, γιατί ξαναφτιάχνονται. Να βρεθεί ξάπλα και κάποιος αστυνομικός από τα σκάγια, γιατί κι αυτοί… αναλώσιμοι είναι για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν «αγανακτούν», όπως οι Ρομά. Και ψηφίζουν δεξιότερα…
Κάπου εκεί εντάσσεται και η ανεκδιήγητη εντολή «παύσης της καταδίωξης». «Ρομά είναι; Ασ’ τους, γιατί θα έχουμε φασαρίες. Ας μπουν να κλέψουν κάνα σπίτι. Προτιμότερο από το να ξεσηκωθούν ομαδικά και να έχουμε ντράβαλα». Ας υποθέσουμε όμως, χάριν της συζήτησης, ότι αυτή τη φορά η εξέγερση εδράζεται σε δίκαιη βάση. Εγινε, δηλαδή, κατάχρηση αστυνομικής βίας που οδήγησε στον θάνατο έναν νέο άνθρωπο. Ενας άλλος νέος άνθρωπος, ανυποψίαστος και καθόλου παραβατικός, έχασε τη ζωή του πέρυσι τον Μάρτιο εντελώς άδικα, εξαιτίας μιας αισχρής αντίληψης αστυνομικοπολιτικής αυθαιρεσίας. Τον «πάτησε» ο φρουρός της Ντόρας Μπακογιάννη με το «υπηρεσιακό όχημα», γιατί βιαζόταν να μπει στη Βουλή και νόμιζε ότι στρίβει στην αλάνα του σπιτιού του.
Ο δράστης φυγαδεύθηκε άρον άρον και ουδέποτε τον είδαμε να κυκλοφορεί με χειροπέδες. Αμέλεια γαρ… Όμως, οι γονείς του αδικοχαμένου Ιάσονα δεν πήραν την καραμπίνα για να αρχίσουν να πυροβολούν έξω από τη Βουλή. Χάρισαν τα όργανα του παιδιού τους σε συνανθρώπους μας που τα είχαν ανάγκη.
Η αγανάκτηση, λοιπόν, έχει και όρια. Να το καταλάβουν αυτό και οι ξεσηκωμένοι των καταυλισμών, να το καταλάβει όμως πρωτίστως η κυβέρνηση. Γιατί, αν αποφασίσει να αγανακτήσει η σιωπηρή πλειοψηφία των νομοταγών, αυτήν θα πάρει πρώτα στο κυνήγι…
Πηγή: newsbreak.gr
