Κώστας Βενιζέλος
Το Κυπριακό δεν είναι μόνο ο λεγόμενος διακοινοτικός διάλογος. Είναι...
η διαδικασία, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Το Κυπριακό είναι όλα όσα προκαλούν και διαιωνίζουν το Κυπριακό. Είναι οι στρατηγικές επιδιώξεις της κατοχικής Τουρκίας, των Βρετανών και όσων στοχεύουν μέσα από μια συμφωνία να πάρουν κομμάτι από την προίκα, τα στρατηγικά πλεονεκτήματα του νησιού. Κυπριακό είναι η Τουρκία, που το συντηρεί, αλλά και η συνεχιζόμενη κατοχή. Είναι το τουρκικό πρόβλημα της Κύπρου. Τόσα χρόνια συζητούμε. Δεκαετίες μακρόσυρτων διαπραγματεύσεων από τις οποίες απουσιάζει η ουσία. Από τη στιγμή που απουσιάζει η Τουρκία από το τραπέζι, πώς περιμένουν να λυθεί το ζήτημα; Από το 1974 και εντεύθεν οι συζητήσεις διεξάγονταν για τον διαμοιρασμό των εξουσιών και τις δομές. Οι διαπραγματεύσεις αγνοούσαν το βασικό δεδομένο, που άλλαξε την υφή του προβλήματος: Την κατοχή.
Το θέμα της Ασφάλειας πήρε τη θέση του στην ατζέντα με την πρωτοβουλία και την ολοκληρωμένη πρόταση του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκου Κοτζιά (2015-2018). Η πρωτοβουλία αυτή, οι παρεμβάσεις του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Ελλάδος, αποτελεί κεκτημένο στη διαδικασία και το θέμα είναι στην ατζέντα των όποιων μελλοντικών συζητήσεων. Εκτός κι εάν αποποιηθεί το κεκτημένο αυτό η ελληνική πλευρά. Αλλά αυτό θα ήταν αυτοχειρία.
Η κατοχική Τουρκία έσυρε την ελληνική πλευρά από το 1974 στο λεγόμενο διακοινοτικό διάλογο. Ήταν το άλλοθι της Άγκυρας για να μη βρίσκεται στη μεγάλη εικόνα. Η κατοχική δύναμη ήθελε να ήταν εκτός και το κατάφερε. Αυτό κι εάν ήταν επιτυχία. Μέσα από αυτό τον διάλογο, η ελληνική πλευρά πλήρωνε βαρύ φόρο με υποχωρήσεις. Ήταν η μόνιμη της τακτική για να πεισθεί, όπως υποδείκνυαν και οι «συνήθεις ύποπτοι» του παρασκηνίου, η Τουρκία για να συνεργασθεί. Ακόμη επαναλαμβάνουν οι ίδιοι τις ίδιες υποδείξεις.
Και η ελληνική πλευρά; Συνήθισε σε μια πεπατημένη «ασφαλή», αλλά αδιέξοδη. Συνήθισε σε λογικές προσαρμογής. Απαγγέλλουν ποιηματάκια επαναλαμβανόμενων αναφορών, που παραπέμπουν σε ταμπέλες, που ο καθένας τις διαβάζει όπως νομίζει. Αυτή είναι η προσδοκία και η επιδίωξη; Κάτω από την όποια συμφωνία ο καθένας θα μπορεί να δίνει τη δική του ερμηνεία. Ο καθένας θα θέτει τους δικούς του υποτίτλους.
Και φθάσαμε στο σημείο -φευ- το ψευτοδίλημμα να είναι η ΔΔΟ ή τα δύο κράτη. Ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο; Φθάσαμε στο σημείο να επιλέγονται εκβιασμοί και διλήμματα για να μην εγκαταλειφθεί η πεπατημένη.
Τώρα, λένε, είναι ο Τατάρ και έχουν δυσκολέψει τα δεδομένα. Και που ήταν ο Ταλάτ ή ο Ακιντζί, αυτοί αποφάσιζαν στα μεγάλα; Αν ναι, γιατί δεν λύθηκε το Κυπριακό; Φταίει ο Χριστόφιας επειδή έχασε ο Ταλάτ και επιλέγηκε ο Έρογλου; Φταίει ο Αναστασιάδης που η Άγκυρα απομάκρυνε τον Ακιντζί για να τοποθετήσει τον Τατάρ; Γιατί κάποιοι επιμένουν να ζουν με ψευδαισθήσεις και να υιοθετούν το αφήγημα της αντίπερα όχθης;
Ακόμη και να συμφωνήσουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι σε μια συμφωνία, εάν η Τουρκία δεν θέλει δεν θα ισχύσει ποτέ, είχε πει κάποτε ο Νίκος Κατσουρίδης. Και έχει δίκαιο. Και το γνωρίζουν τούτο περισσότερο οι Τουρκοκύπριοι. Στην ελληνική πλευρά, όμως, κάποιοι επιμένουν να ζουν σε ένα άλλο κόσμο, μιας ψεύτικης πραγματικότητας.
Οι Τουρκοκύπριοι δεν βοηθούνται εάν συζητούνται ρυθμίσεις που θα διασφαλίζουν την εσαεί παρουσία της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο. Οι Τουρκοκύπριοι δεν βοηθούνται όταν συζητούνται διαχωριστικές ρυθμίσεις και διά της συμφωνίας νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Οι Τουρκοκύπριοι που θέλουν λύση δεν θα πρέπει να επιδιώκουν ένα κράτος με περιορισμένες δημοκρατικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα. Οι Ελληνοκύπριοι, που θέλουν λύση- όχι την όποια λύση- δεν μπορούν να αποδέχονται την εσαεί τουρκική παρουσία στο νησί, τη φινλανδοποίηση της Κύπρου. Γιατί οι συζητήσεις -μέσα από τις υποχωρήσεις που έγιναν και γίνονται- θα καταλήξουν να είναι η χώρα προτεκτοράτο της κατοχικής Τουρκίας.
Ναυτεμπορική
