Κωνσταντίνος Β. Αργυρόπουλος
Εννοιολογικά, οι συγγραφείς στηρίζοντας την υπό θεώρησιν επανεκκίνηση σε μακρο-επίπεδο προβάλλουν τρία χαρακτηριστικά του σημερινού κόσμου. Είναι η αλληλεξάρτηση, η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα
Με αφορμή...
Με αφορμή...
το βιβλίο “The great reset” (Η μεγάλη επανεκκίνηση), στο οποίο οι συγγραφείς του υποστηρίζουν, ότι με την καταλυτική επίδραση του covid-19, βρεθήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, όπου ο ένας δρόμος οδηγεί σε ένα καλύτερο κόσμο και ο άλλος σε ένα κόσμο, που ομοιάζει με αυτόν, που αφήσαμε πίσω μας με την πρόβλεψη, ότι αυτός ο κόσμος θα είναι χειρότερος και μονίμως απειλούμενος από δυσάρεστες εκπλήξεις.
Εννοιολογικά, οι συγγραφείς στηρίζοντας την υπό θεώρησιν επανεκκίνηση σε μακρο-επίπεδο προβάλλουν τρία χαρακτηριστικά του σημερινού κόσμου. Είναι η αλληλεξάρτηση, η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα.
Ως εδώ όλα καλά. Και τῷ ὅντι, οι συγγραφείς είναι καθ’ όλα επαινετοί, διότι έχουν διεισδύσει στον πυρήνα του παγκοσμίου προβλήματος. Ήγουν, της διαμορφουμένης νέας τάξεως συμβαινόντων, περιστάσεων, τάσεων, ροπών, μεταβολών, μετεξελίξεων, συνθηκών, πραγματικοτήτων, αληθειών, διανοήσεως και εν πάσῃ περιπτώσει πραγμάτων.
Καθώς πιστεύουμε, η προσέγγιση της εννοίας «επανεκκίνηση» είναι συνάρτηση ενδιαφερόντων των όσων επικεντρώνονται και απαντώνται στην σφαίρα της δημοσίας και κοινωνικής πολυπραγμοσύνης. Και το υποπτευόμεθα αυτό, διότι την πλειονότητα των ανθρώπων την εναγκαλίζεται μία φυσική άγνοια, είτε λόγῳ απουσίας αυτογνωσίας και παιδείας, είτε αδιαφορίας -ένεκα πεπλανημένων προτεραιοτήτων- είτε λόγῳ αστοχίας κρίσεων, ὅπερ και το συνηθέστερον. Οι λανθασμένες κρίσεις είναι απόρροια στρεβλών πεποιθήσεων μετά από υιοθέτηση ιδιωφελών συμπορεύσεων με πολιτικά, συντεχνιακά και οικονομικά συμφέροντα αλλά και συνέπεια επιμέμπτου εκτιμήσεως των εκλαμβανομένων ως επικρατεστέρων διακηρύξεων βασιζομένων επί παραπλανητικών επιχειρηματολογιών.
Είναι γνωστόν σε όλα τα συστήματα εξουσιών (πολιτικά, οικονομικά κλπ.), ότι η δύναμή τους εδράζεται στην ανευόδωτο λογική και στον παραλογισμό του λαού. Πιο πολύ στον παραλογισμό. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ο απλός πολίτης «νομίζει», ότι κυβερνά ο λαός, διότι έχει «διδαχθεί», ότι η δημοκρατική του ψήφος καθορίζει την επιλεγείσα από αυτόν εθνική πορεία.
Παρατηρώντας αυτή την εκδοχή από την θέση της κοινής λογικής θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό το ευκταίον αιτιατόν είναι απότοκον λαϊκού παραλογισμού στηριζομένου σε πομφολυγώδη διαγγελλόμενα αδιευκρινίστων κυβερνητικών προθέσεων.
Παράδειγμα: σε δημοσκόπηση (ενώ το ίδιον ευνομουμένων χωρών σε περιπτώσεις σοβαρών εθνικών ζητημάτων είναι η διενέργεια δημοψηφίσματος, όχι δημοσκοπήσεων) για το Σκοπιανό, ο λαός στην πλειοψηφία του (75%) απεφάνθη, ότι τα Σκόπια ουδεμίαν σχέσιν έχουν με ό,τι δήποτε συμπλέκεται με την Μακεδονία. Ούτε καν γεωγραφικά. Το υπόλοιπον 25% είτε, διότι ορμάται από κάποιο ειδικό συμφέρον, είτε λόγῳ εναντιωματικής διαθέσεως, είτε το χείριστον, διέπεται από εθνομηδενιστικά φρονήματα, έδωσε το αρνητικό του στίγμα. Σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας, η κυβέρνηση ώφειλε να σεβαστεί την βούληση του λαού και να μη προχωρήσει στην Συμφωνία των Πρεσπών. Συνεπώς, η αγνόηση της βουλήσεως του λαού σημαίνει προσβολή του εθιμικού κοινωνικού συμβολαίου, καθώς η εκτίμηση των κυβερνόντων ήτο, ότι η λαϊκή «αποφασιστική» αντίδραση θα απεδεικνύετο χλιαρή έως ανύπαρκτη.
Η επομένη κυβέρνηση αγνόησε και αυτή την εκφρασθείσα βούληση του λαού με το να μην ακυρώσει την Συμφωνία, επικαλουμένη την λογική των αποτελεσμάτων και συναφώς ευαρεσκομένη, παραδέχεται και πλαγίως ομολογεί την αδυναμία των κομματικών της οπαδών να κρίνουν με βάση το εθνικόν συμφέρον. Πού άραγε ανευρίσκεται το θεμέλιο της υγιούς λογικής κύριοι επιχώριοι ευήθεις ψηφοφόροι; Υπάρχει στην πραγμάτευση των κυβερνήσεων επί εθνικών θεμάτων ένας βαθμός χαλινώσεως εκ μέρους του «δήμου»;
Και μάλιστα σήμερα, στην κορωνο-ιική περίοδο, πῶς νοιάζονται άραγε τόσο πολύ για την υγεία του λαού στο πλαίσιο μιας πανδημίας διαφιλονικουμένων ερμηνειών προς αντιμετώπιση και εξάλειψή της; Μήπως είναι η βιοπολιτική μία καλή πρόφαση να προικισθεί ο λαός με ογκωδέστερο παραλογισμό και καταστεί -οικείᾳ βουλήσει- αβιάστως διαχειρίσιμος;
Εννοιολογικά, οι συγγραφείς στηρίζοντας την υπό θεώρησιν επανεκκίνηση σε μακρο-επίπεδο προβάλλουν τρία χαρακτηριστικά του σημερινού κόσμου. Είναι η αλληλεξάρτηση, η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα.
Ως εδώ όλα καλά. Και τῷ ὅντι, οι συγγραφείς είναι καθ’ όλα επαινετοί, διότι έχουν διεισδύσει στον πυρήνα του παγκοσμίου προβλήματος. Ήγουν, της διαμορφουμένης νέας τάξεως συμβαινόντων, περιστάσεων, τάσεων, ροπών, μεταβολών, μετεξελίξεων, συνθηκών, πραγματικοτήτων, αληθειών, διανοήσεως και εν πάσῃ περιπτώσει πραγμάτων.
Καθώς πιστεύουμε, η προσέγγιση της εννοίας «επανεκκίνηση» είναι συνάρτηση ενδιαφερόντων των όσων επικεντρώνονται και απαντώνται στην σφαίρα της δημοσίας και κοινωνικής πολυπραγμοσύνης. Και το υποπτευόμεθα αυτό, διότι την πλειονότητα των ανθρώπων την εναγκαλίζεται μία φυσική άγνοια, είτε λόγῳ απουσίας αυτογνωσίας και παιδείας, είτε αδιαφορίας -ένεκα πεπλανημένων προτεραιοτήτων- είτε λόγῳ αστοχίας κρίσεων, ὅπερ και το συνηθέστερον. Οι λανθασμένες κρίσεις είναι απόρροια στρεβλών πεποιθήσεων μετά από υιοθέτηση ιδιωφελών συμπορεύσεων με πολιτικά, συντεχνιακά και οικονομικά συμφέροντα αλλά και συνέπεια επιμέμπτου εκτιμήσεως των εκλαμβανομένων ως επικρατεστέρων διακηρύξεων βασιζομένων επί παραπλανητικών επιχειρηματολογιών.
Είναι γνωστόν σε όλα τα συστήματα εξουσιών (πολιτικά, οικονομικά κλπ.), ότι η δύναμή τους εδράζεται στην ανευόδωτο λογική και στον παραλογισμό του λαού. Πιο πολύ στον παραλογισμό. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ο απλός πολίτης «νομίζει», ότι κυβερνά ο λαός, διότι έχει «διδαχθεί», ότι η δημοκρατική του ψήφος καθορίζει την επιλεγείσα από αυτόν εθνική πορεία.
Παρατηρώντας αυτή την εκδοχή από την θέση της κοινής λογικής θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό το ευκταίον αιτιατόν είναι απότοκον λαϊκού παραλογισμού στηριζομένου σε πομφολυγώδη διαγγελλόμενα αδιευκρινίστων κυβερνητικών προθέσεων.
Παράδειγμα: σε δημοσκόπηση (ενώ το ίδιον ευνομουμένων χωρών σε περιπτώσεις σοβαρών εθνικών ζητημάτων είναι η διενέργεια δημοψηφίσματος, όχι δημοσκοπήσεων) για το Σκοπιανό, ο λαός στην πλειοψηφία του (75%) απεφάνθη, ότι τα Σκόπια ουδεμίαν σχέσιν έχουν με ό,τι δήποτε συμπλέκεται με την Μακεδονία. Ούτε καν γεωγραφικά. Το υπόλοιπον 25% είτε, διότι ορμάται από κάποιο ειδικό συμφέρον, είτε λόγῳ εναντιωματικής διαθέσεως, είτε το χείριστον, διέπεται από εθνομηδενιστικά φρονήματα, έδωσε το αρνητικό του στίγμα. Σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας, η κυβέρνηση ώφειλε να σεβαστεί την βούληση του λαού και να μη προχωρήσει στην Συμφωνία των Πρεσπών. Συνεπώς, η αγνόηση της βουλήσεως του λαού σημαίνει προσβολή του εθιμικού κοινωνικού συμβολαίου, καθώς η εκτίμηση των κυβερνόντων ήτο, ότι η λαϊκή «αποφασιστική» αντίδραση θα απεδεικνύετο χλιαρή έως ανύπαρκτη.
Η επομένη κυβέρνηση αγνόησε και αυτή την εκφρασθείσα βούληση του λαού με το να μην ακυρώσει την Συμφωνία, επικαλουμένη την λογική των αποτελεσμάτων και συναφώς ευαρεσκομένη, παραδέχεται και πλαγίως ομολογεί την αδυναμία των κομματικών της οπαδών να κρίνουν με βάση το εθνικόν συμφέρον. Πού άραγε ανευρίσκεται το θεμέλιο της υγιούς λογικής κύριοι επιχώριοι ευήθεις ψηφοφόροι; Υπάρχει στην πραγμάτευση των κυβερνήσεων επί εθνικών θεμάτων ένας βαθμός χαλινώσεως εκ μέρους του «δήμου»;
Και μάλιστα σήμερα, στην κορωνο-ιική περίοδο, πῶς νοιάζονται άραγε τόσο πολύ για την υγεία του λαού στο πλαίσιο μιας πανδημίας διαφιλονικουμένων ερμηνειών προς αντιμετώπιση και εξάλειψή της; Μήπως είναι η βιοπολιτική μία καλή πρόφαση να προικισθεί ο λαός με ογκωδέστερο παραλογισμό και καταστεί -οικείᾳ βουλήσει- αβιάστως διαχειρίσιμος;
Μία θλιβερή διαπίστωση είναι η απουσία πεφωτισμένων ηγετών και στην θέση αυτών υπάρχει μία πληθώρα επιδεξίων διαχειριστών κυλιομένων καταστάσεων, οι οποίοι οδηγούμενοι από αποκλειστικώς προσωπικές βλέψεις συγκατατίθενται και καλοδέχονται ετεροφώτους πολίτες, όπως είναι οι δημοσιολογικά υπνώττοντες, οι ημιμαθείς εξυπνακιστές, οι πληροφοριακά εξαρτώμενοι και φυσικά οι μακράν κάθε ενσυνειδήτου εθνικού προσανατολισμού.
Και τί μέλλοι γενέσθαι; Επικαλούμενοι την κοινή λογική μπορούμε να ιδούμε κάποιες εκδοχές απαλλαγής από την πολιτική ψυχοδραστική ουσία, που επιδρά ψυχομιμητικά (psychotomimetic) στην λειτουργία του νού και της συμπεριφοράς των Ελλήνων.
Επομένως, τι μας λέει η κοινή λογική; Μας λέει, ότι οι κυβερνώντες δεν χρειάζεται να δανείζονται σοφία από εκείνους (ημεδαπούς και αλλοδαπούς), οι οποίοι απερίφραστα μας εκμεταλλεύονται λόγω χρεών. Το πολιτικό κόστος συνιστά υποφερτή παράμετρο σε όσους κυβερνούν με πυξίδα το εθνικό συμφέρον. Η αλληλεξάρτηση, η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα, που χαρακτηρίζουν τον σημερινό κόσμο, έστωσαν χαρακτηριστικά συντονισμού πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων εντός της χώρας και όχι καθιστάμενοι ασμένως αρμοστοί και συντασσόμενοι με την λογική π.χ. του “Δουβλίνο 2”. Ας οραματισθούν οι πρόεδροι, οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και οι λοιποί «άρχοντες» της δημοκρατίας μας την Ελλάδα του μέλλοντος. Την Ελλάδα, που να αποτελείται από Έλληνες με ομαιμοσύνη. Όχι από ετερούσιες οντότητες, όπως είναι οι «ξενιστές» της ισλαμικής κοσμοθεωρήσεως και όχι βεβαίως από επιχωρίους καταστροφείς της φυσιογνωμίας του έθνους, τους οποίους συναντώμε σε χώρους καταντημάτων ενός διαστροφικά ασκουμένου προοδευτισμού.
Η μεγάλη επανεκκίνηση επιτυγχάνεται από ένα λαό, του οποίου τα άτομα διαθέτουν αυτόφωτο κοινή λογική και πολιτική ωριμότητα. Αλλιώς, ο λαός αυτός είναι καταδικασμένος σε ψυχο-πνευματική τύφλωση· αίτιον, που προκαλεί εθνικόν αφανισμόν.
Η κοινή λογική, μας υπαγορεύει να αναζητήσουμε κάποιον αναμάρτητον (έστω ελάχιστα αμαρτωλόν, διότι ουδείς αναμάρτητος), ώστε να κατορθώσει να πείσει τον κάθε Έλληνα, ότι οφείλει να είναι “αυτός και μόνον αυτός” που αισθάνεται υπεύθυνος για το αύριον των επιγενομένων· της φυλής μας.
Και ναι… πολλοί μόνοι κούκοι φέρνουν την Άνοιξη.
Και τί μέλλοι γενέσθαι; Επικαλούμενοι την κοινή λογική μπορούμε να ιδούμε κάποιες εκδοχές απαλλαγής από την πολιτική ψυχοδραστική ουσία, που επιδρά ψυχομιμητικά (psychotomimetic) στην λειτουργία του νού και της συμπεριφοράς των Ελλήνων.
Επομένως, τι μας λέει η κοινή λογική; Μας λέει, ότι οι κυβερνώντες δεν χρειάζεται να δανείζονται σοφία από εκείνους (ημεδαπούς και αλλοδαπούς), οι οποίοι απερίφραστα μας εκμεταλλεύονται λόγω χρεών. Το πολιτικό κόστος συνιστά υποφερτή παράμετρο σε όσους κυβερνούν με πυξίδα το εθνικό συμφέρον. Η αλληλεξάρτηση, η ταχύτητα και η πολυπλοκότητα, που χαρακτηρίζουν τον σημερινό κόσμο, έστωσαν χαρακτηριστικά συντονισμού πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων εντός της χώρας και όχι καθιστάμενοι ασμένως αρμοστοί και συντασσόμενοι με την λογική π.χ. του “Δουβλίνο 2”. Ας οραματισθούν οι πρόεδροι, οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και οι λοιποί «άρχοντες» της δημοκρατίας μας την Ελλάδα του μέλλοντος. Την Ελλάδα, που να αποτελείται από Έλληνες με ομαιμοσύνη. Όχι από ετερούσιες οντότητες, όπως είναι οι «ξενιστές» της ισλαμικής κοσμοθεωρήσεως και όχι βεβαίως από επιχωρίους καταστροφείς της φυσιογνωμίας του έθνους, τους οποίους συναντώμε σε χώρους καταντημάτων ενός διαστροφικά ασκουμένου προοδευτισμού.
Η μεγάλη επανεκκίνηση επιτυγχάνεται από ένα λαό, του οποίου τα άτομα διαθέτουν αυτόφωτο κοινή λογική και πολιτική ωριμότητα. Αλλιώς, ο λαός αυτός είναι καταδικασμένος σε ψυχο-πνευματική τύφλωση· αίτιον, που προκαλεί εθνικόν αφανισμόν.
Η κοινή λογική, μας υπαγορεύει να αναζητήσουμε κάποιον αναμάρτητον (έστω ελάχιστα αμαρτωλόν, διότι ουδείς αναμάρτητος), ώστε να κατορθώσει να πείσει τον κάθε Έλληνα, ότι οφείλει να είναι “αυτός και μόνον αυτός” που αισθάνεται υπεύθυνος για το αύριον των επιγενομένων· της φυλής μας.
Και ναι… πολλοί μόνοι κούκοι φέρνουν την Άνοιξη.
