Ελάχιστοι σύλλογοι μπορούν να οριοθετήσουν μία συγκεκριμένη ημέρα ως σημείο καμπής στη -σύγχρονη τουλάχιστον- ιστορία τους, πιθανότατα δε κανείς με τόση σιγουριά, όσο η Ατλέτικο Μαδρίτης. Πριν...
από ακριβώς δέκα χρόνια, μία ανακοίνωση των ροχιμπλάνκος επισημοποιούσε αυτό που ήταν τοις πάσι γνωστό μερικά 24ωρα νωρίτερα: την πρόσληψη του Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Ο Αργεντινός προπονητής, που παλιότερα είχε φορέσει τη φανέλα της μαδριλένικης ομάδας (και μάλιστα σε δύο διαφορετικές θητείες), υπέγραψε τότε συμβόλαιο για ενάμιση χρόνο, καλούμενος να βγάλει την Ατλέτικο από τη μετριότητα.
Οταν θα παρατάξει την ομάδα του απόψε στο γήπεδο της Γρανάδα, για τον εξ αναβολής αγώνα της La Liga, ο «Τσόλο» θα συμπληρώνει μία δεκαετία στον πάγκο της. Μία δεκαετία στην οποία η Ατλέτικο άλλαξε επίπεδο, γιγαντώθηκε αγωνιστικά και οικονομικά, έφτιαξε καινούριο γήπεδο και κέρδισε μία θέση στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μία δεκαετία στην οποία οι «ροχιμπλάνκος» κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (το αμέσως προηγούμενο ήταν το 1996, όταν ο Σιμεόνε φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα), ένα κύπελλο κι ένα σούπερ καπ Ισπανίας, δύο Europa League και ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης, ενώ έφτασε και σε δύο τελικούς Champions League, χάνοντας αμφότερους από τη «μισητή» Ρεάλ, έναν στην παράταση κι έναν στα πέναλτι.
Ο Αργεντινός τεχνικός «πότισε» τους κατά καιρούς παίκτες του με τη δική του φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο και τη ζωή γενικότερα, «έφτιαξε» καριέρες, απέκτησε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, καθιέρωσε εκφράσεις όπως το περίφημο "partido a partido", αλλά πάνω απ' όλα συνέδεσε το όνομά του με την Ατλέτικο όσο σχεδόν κανείς: μόνο ο θρυλικός Λουίς Αραγονές μπορεί να μπει σε σύγκριση με τον «Τσόλο», σχετικά με την προσφορά του στον σύλλογο, αν και ο Σιμεόνε τον έχει ήδη ξεπεράσει σε κατακτήσεις τροπαίων.
Οταν θα παρατάξει την ομάδα του απόψε στο γήπεδο της Γρανάδα, για τον εξ αναβολής αγώνα της La Liga, ο «Τσόλο» θα συμπληρώνει μία δεκαετία στον πάγκο της. Μία δεκαετία στην οποία η Ατλέτικο άλλαξε επίπεδο, γιγαντώθηκε αγωνιστικά και οικονομικά, έφτιαξε καινούριο γήπεδο και κέρδισε μία θέση στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μία δεκαετία στην οποία οι «ροχιμπλάνκος» κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (το αμέσως προηγούμενο ήταν το 1996, όταν ο Σιμεόνε φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα), ένα κύπελλο κι ένα σούπερ καπ Ισπανίας, δύο Europa League και ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης, ενώ έφτασε και σε δύο τελικούς Champions League, χάνοντας αμφότερους από τη «μισητή» Ρεάλ, έναν στην παράταση κι έναν στα πέναλτι.
Ο Αργεντινός τεχνικός «πότισε» τους κατά καιρούς παίκτες του με τη δική του φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο και τη ζωή γενικότερα, «έφτιαξε» καριέρες, απέκτησε φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, καθιέρωσε εκφράσεις όπως το περίφημο "partido a partido", αλλά πάνω απ' όλα συνέδεσε το όνομά του με την Ατλέτικο όσο σχεδόν κανείς: μόνο ο θρυλικός Λουίς Αραγονές μπορεί να μπει σε σύγκριση με τον «Τσόλο», σχετικά με την προσφορά του στον σύλλογο, αν και ο Σιμεόνε τον έχει ήδη ξεπεράσει σε κατακτήσεις τροπαίων.
Αν και τα δέκατα «γενέθλια» του Σιμεόνε δεν βρίσκουν την Ατλέτικο στην καλύτερη στιγμή της (πέμπτη στο πρωτάθλημα, 14 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Ρεάλ), δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν από μόλις επτά μήνες οι «ροχιμπλάνκος» πανηγύριζαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τον Αργεντινό να έχει ξαναφτιάξει την ομάδα σχεδόν από το μηδέν, μετά τη μαζική αποχώρηση βασικών και εν πολλοίς εμβληματικών παικτών το 2018 και το 2019 (Γκάμπι, Φερνάντο Τόρες, Γκοντίν, Χουανφράν, Φιλίπε Λουίς, Γκριεζμάν, Ρόδρι, Ερναντέζ). Έμοιαζε ακατόρθωτο και αυτό ακριβώς έκανε μεγαλύτερη την πρόκληση για τον «Τσόλο», που ουδέποτε αρεσκόταν στα... εύκολα.
Εξυπακούεται ότι ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο μακροβιότερος εν ενεργεία προπονητής σε ομάδα τοπ επιπέδου στην Ευρώπη. Συνολικά, πάντως, είναι όγδοος μεταξύ των επαγγελματικών συλλόγων της «Γηραιάς Ηπείρου», με τον 56χρονο Γάλλο, Μπρούνο Λουζί, να βρίσκεται στην κορυφή της σχετικής λίστας, καθώς έχει κλείσει 20 χρόνια στη Σαμπλί (ομάδα γ΄ κατηγορίας). Η πρώτη οκτάδα απαρτίζεται από τους εξής:
1. Μπρούνο Λουζί (Γαλλία, 56 ετών) - Σαμπλί (Γ΄ Γαλλίας), από την 1η Ιουλίου 2001
2. Κόλιν Κέιτον (Αγγλία, 51 ετών) - Μπάλα Τάουν (Α΄ Ουαλίας, από την 1η Ιουλίου 2003)
3. Στέφεν Μπάξτερ (Β. Ιρλανδία, 56 ετών) - Κρουσέιντερς (Α΄ Βόρειας Ιρλανδίας, από την 1η Ιουλίου 2005)
4. Βέγκαρντ Χάνσεν (Νορβηγία, 52 ετών) - Μιεντάλεν (Α΄ Νορβηγίας, από την 1η Ιανουαρίου 2006)
5. Φρανκ Σμιτ (Γερμανία, 47 ετών) - Χαϊντενχάιμ (Β΄ Γερμανίας, από τις 17 Σεπτεμβρίου 2007)
6. Γκουρμπάν Γκουρμπάνοφ (Αζερμπαϊτζάν, 49 ετών) - Καραμπάχ (Α΄ Αζερμπαϊτζάν, από την 1η Ιουλίου 2008)
7. Γκάρι Χάμιλτον (Β. Ιρλανδία, 41 ετών) - Γκλέναβον (Α΄ Βόρειας Ιρλανδίας, από τις 15 Δεκεμβρίου 2011)
8. Ντιέγκο Σιμεόνε (Αργεντινή, 51 ετών) - Ατλέτικο Μαδρίτης (Α΄ Ισπανίας, από τις 23 Δεκεμβρίου 2011)
Φυσικά, το απόλυτο και ακατάρριπτο ρεκόρ κατέχει ο Γκι Ρου, ο οποίος παρέμεινε στον πάγκο της Οσέρ αδιαλείπτως από το 1961 ως το 2005, ήτοι επί 44 ολόκληρα χρόνια. Πριν από τον Γάλλο, το ρεκόρ ανήκε στον Σκωτσέζο Γουίλι Μάλεϊ, ο οποίος ήταν προπονητής της Σέλτικ για 43 χρόνια, από το 1897 ως το 1940. Στην έτερη μεγάλη ομάδα της Σκωτίας, τη Ρέιντζερς, ο Μπιλ Στρουθ έμεινε στην τεχνική ηγεσία για 34 χρόνια, από το 1920 έως το 1954. Την πρώτη πεντάδα κλείνουν δύο πασίγνωστοι προπονητές της σύγχρονης εποχής: ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και ο Αρσέν Βενγκέρ, με τον Σκωτσέζο να συμπληρώνει 27 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον Γάλλο 22 χρόνια σε εκείνον της Αρσεναλ.
ΑΠΕ ΜΠΕ
Εξυπακούεται ότι ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο μακροβιότερος εν ενεργεία προπονητής σε ομάδα τοπ επιπέδου στην Ευρώπη. Συνολικά, πάντως, είναι όγδοος μεταξύ των επαγγελματικών συλλόγων της «Γηραιάς Ηπείρου», με τον 56χρονο Γάλλο, Μπρούνο Λουζί, να βρίσκεται στην κορυφή της σχετικής λίστας, καθώς έχει κλείσει 20 χρόνια στη Σαμπλί (ομάδα γ΄ κατηγορίας). Η πρώτη οκτάδα απαρτίζεται από τους εξής:
1. Μπρούνο Λουζί (Γαλλία, 56 ετών) - Σαμπλί (Γ΄ Γαλλίας), από την 1η Ιουλίου 2001
2. Κόλιν Κέιτον (Αγγλία, 51 ετών) - Μπάλα Τάουν (Α΄ Ουαλίας, από την 1η Ιουλίου 2003)
3. Στέφεν Μπάξτερ (Β. Ιρλανδία, 56 ετών) - Κρουσέιντερς (Α΄ Βόρειας Ιρλανδίας, από την 1η Ιουλίου 2005)
4. Βέγκαρντ Χάνσεν (Νορβηγία, 52 ετών) - Μιεντάλεν (Α΄ Νορβηγίας, από την 1η Ιανουαρίου 2006)
5. Φρανκ Σμιτ (Γερμανία, 47 ετών) - Χαϊντενχάιμ (Β΄ Γερμανίας, από τις 17 Σεπτεμβρίου 2007)
6. Γκουρμπάν Γκουρμπάνοφ (Αζερμπαϊτζάν, 49 ετών) - Καραμπάχ (Α΄ Αζερμπαϊτζάν, από την 1η Ιουλίου 2008)
7. Γκάρι Χάμιλτον (Β. Ιρλανδία, 41 ετών) - Γκλέναβον (Α΄ Βόρειας Ιρλανδίας, από τις 15 Δεκεμβρίου 2011)
8. Ντιέγκο Σιμεόνε (Αργεντινή, 51 ετών) - Ατλέτικο Μαδρίτης (Α΄ Ισπανίας, από τις 23 Δεκεμβρίου 2011)
Φυσικά, το απόλυτο και ακατάρριπτο ρεκόρ κατέχει ο Γκι Ρου, ο οποίος παρέμεινε στον πάγκο της Οσέρ αδιαλείπτως από το 1961 ως το 2005, ήτοι επί 44 ολόκληρα χρόνια. Πριν από τον Γάλλο, το ρεκόρ ανήκε στον Σκωτσέζο Γουίλι Μάλεϊ, ο οποίος ήταν προπονητής της Σέλτικ για 43 χρόνια, από το 1897 ως το 1940. Στην έτερη μεγάλη ομάδα της Σκωτίας, τη Ρέιντζερς, ο Μπιλ Στρουθ έμεινε στην τεχνική ηγεσία για 34 χρόνια, από το 1920 έως το 1954. Την πρώτη πεντάδα κλείνουν δύο πασίγνωστοι προπονητές της σύγχρονης εποχής: ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και ο Αρσέν Βενγκέρ, με τον Σκωτσέζο να συμπληρώνει 27 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον Γάλλο 22 χρόνια σε εκείνον της Αρσεναλ.
ΑΠΕ ΜΠΕ
