(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Συνήθως, στέκεται σε σημείο πολυσύχναστο.
Πάντα σε εσοχή, από διακριτικότητα,
γιά να μην εμποδίζει την κίνηση των εν σπουδή διερχομένων.
Στα πέριξ της Πλατείας Συντάγματος πεζοδρόμια.
Με ένα απλό φτωχικό φουστάνι το καλοκαίρι, μ' ένα γκρί φθαρμένο παλτό τον χειμώνα .
Λιτά, όμορφα χαρακτηρικά .
Καστανό το μαλλί της .
Τα μαλλιά πιασμένα πίσω.
Γκριζάρει γιά καλά.
Αξιοπρέπεια στο στήσιμο .
Κρατάει πάντα στο χέρι δυό πακετάκια χαρτομάντηλα !
Δεν μιλά !
Εάν την κοιτάξεις, προτείνει το χέρι με το χαρομάντηλα και λέει , χαμηλόφωνα :
- Κύριε ...
Την καλημέρισα .
Ανταποκρίθηκε με συγκρατημένο μειδίαμα.
Την καλημέριζα στη συνέχεια.
Ξανοίχτηκε μιά φορά,
μήνες μετά.
Με δυό σταράτες κουβέντες,
σαν νάταν στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου,
σαν νά'ταν διήγηση του Παπαδιαμάντη στη Σταχομαζώτρα, αφηγήθηκε.
Αφήγηση με απλότητα καρδιάς !
Περιγραφή με γυμνές λέξεις γιά την τραγωδία της ζωής !
Πορεία στον Γολγοθά ...
Κι η αντιμετώπιση .
Με γενναιότητα ψυχής !
Κόπηκε η αναπνοή .
Πόνος !
Κι αξιοπρέπεια !
Κι αγώνας !
Με την διάκριση του μόλις διακρινόμενου μειδιάματος.
Της εμφωλεύουσας ελπίδας.
Παρουσία προσώπου !
Κι άς κυκλοφορούμε οι λοιποί ανύποπτοι.
Περιχαρακωμένοι στην ιδιωτικότητά μας.
Οφθαλμούς έχουμε αλλά δεν βλέπουμε.
Ούτε κάν το προτεταμένο χέρι με τα χαρτομάντηλα, πρόταση μιάς αξιοπρεπούς έκκλησης.
Ώτα έχουμε πλήν όμως δεν ακούμε.
Ούτε κάν την χαμηλόφωνη προσφώνηση και την αγωνία που επιμελώς κρύβει :
"-Κύριε..."
Προσπερνούμε, σπουδαίοι καθώς είμαστε, τον άνθρωπο .
Προσπερνούμε ανύποπτοι , ιδιωτεύοντες .
Πρόθυμοι να φλυαρήσουμε,
σοφοί καθώς είμαστε,
γιά τα πολιτικά, τα οικονομικά, τα κοινωνικά ...
Έτσι κι αλλιώς,
η ταπεινή, η σεμνή, η αξιοπρεπής παρουσία της Σταχομαζώχτρας, στην εσοχή του πεζοδρομίου στο Σύνταγμα,
της χαρτομαντηλούς, που γκριζάρει πιά γιά τα καλά,
χειμώνα - καλοκαίρι,
δεν θα μας χαλάσει την αυταρέσκεια της εξόδου !
Η σιωπηλή παρουσία της στο πεζοδρόμιο,
η ακίνητη πορεία στην μοναχική ανάβασή της, μας κρίνει.
Κι εμείς
μπορούμε αγέρωχοι να συνεχίσουμε την σπουδαία καθημερινότητά μας !
Θαλαττεύοντες εν τω χειμώνι
της μοναξιάς, στην πολυάνθρωπη πόλη μας.
Κι ο Οδυσσέας Ελύτης,
ως εξόριστος ποιητής στον αιώνα του
μας λέει , τι βλέπει :
"Έξη και μία τύψεις γιά τον ουρανό ..."
ΥΓ
Μεταξοτυπία
Γιάννη Μόραλη
