Αφορμή για το σημερινό σύντομο γράψιμο, έλαβα από πρόσφατη ανάρτηση που είδα στο ίντερνετ και αφορά το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, για τον Άγιο Διονύσιο. Έτσι λοιπόν γκουγκλάροντας, βρήκα και άλλα παρόμοια δημοσιεύματα όπως του...
Οδυσσέα Ελύτη, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Ιθακίσιου, όπως και μια σειρά από παλαιότερα κείμενα, του Λασπόπουλου, του Τσακούμη, των Ν. και Σ. Ντάβανου, του Κάκκαλου, του Αδαμόπουλου, του Κοκώνη, αλλά και νεότερα δημοσιεύματα των Μασταγγά, Νίκα- Μάνου, Δ. και Ι. Παπαζαχαρία κλπ αλλά και μια σειρά από δεκάδες κείμενα και φωτογραφίες. Ίσως αν ψάξει κανείς και μελετήσει θα βρεθεί μπροστά σε χιλιάδες κείμενα που έχουν σχέση με αυτό το μυθικό και θεϊκό τόπο.
Έτσι λοιπόν, το απόγευμα της Κυριακής 22 Ιανουαρίου πήγα με τη σύζυγό μου στο νέο μοναστήρι στη Σκάλα, όπου ήταν ο εσπερινός για τη γιορτή του Αγίου Διονυσίου. Είχα πολλά χρόνια να πάω, από τότε που πηγαίναμε μικροί με τους γονείς μας που μας έβαζαν πάνω στα μουλάρια. Φτάσαμε στο ιστορικό τρίστρατο (Λιτόχωρο, Όλυμπος, Δίον) και στρίψαμε δεξιά για το παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Θεϊκός τόπος, θρησκευτικό δέος, πέτρες γεμάτες μνήμες και συναισθήματα. «Νιώσαμε» την πνοή του θεού και «μέσα μας» ακούσαμε την «περπατησιά» του Αγίου Διονυσίου. Νιώσαμε μεγάλη συγκίνηση, αγαλλίαση και ευλογία. Ένας τόπος και μια πλαγιά του Ολύμπου, που έχει υμνηθεί από νομπελίστες, από ποιητές και γενικά μια τεράστια ιστορία από την αρχαιότητα, τα Βυζαντινά χρόνια, την Τουρκοκρατία, τις επαναστάσεις του 1821 και 1878, τις Μούσες, τον Ενιπέα, την Πίμπλεια μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο.
Μεγάλη ζεστασιά και ανοιχτές πόρτες, ένας καλός λόγος παρηγοριάς και υποστήριξης και ένας ζεστός καφές στο παλιό μοναστήρι και μετά στη Σκάλα και στο ξωκλήσι του Ενιπέα. Κατεβαίνοντας λοιπόν από τον Άγιο Διονύσιο, ατενίσαμε στο βάθος τη Θεσσαλονίκη, τα χωριά μας (Βροντού, Δίον, Πλατανάκια, Άγιος Σπυρίδωνας, Κονταριώτισσα, Νέα Έφεσσος) και φτάσαμε στο αγέρωχο κεφαλοχώρι, το Λιτόχωρο. Νιώσαμε μεγάλη σιγουριά και χαρά. Μας έκανε εντύπωση η απέραντη ηρεμία, η απέραντη ομορφιά, η απέραντη σιωπή και η αγαλλίαση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα αυτά θυμίζουν κάτι σαν παράδεισο και Άγιο Όρος.
Δ. Κρεμέτης, Δίον Ολύμπου
