(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Μόνον την Μεγάλη Παρασκευή πήγαινε στην εκκλησιά! Μόνον!
Προσκυνούσε τον Επιτάφιο,
προσκυνούσαμε κι εμείς κι ύστερα στεκόταν σε μιά άκρη!
Πέρασαν χρόνια μέχρι να τολμήσω να ρωτήσω : Μάννα, γιατί;
Με κοίταξε στα μάτια!
Τι απάντηση!
Άλαλη κι εν ταυτώ τόσον εύλαλη.
Αργότερα πίνοντας τον καφέ της, έδωσε συνέχεια .
"Τελευταία φορά , είπε κομπιάζοντας,
κι ήμουνα δώδεκα χρονών τότε,
που πήγα στην εκκλησία με την μαννούλα μου, την γιαγιά σου την Δέσποινα,
εκείνη ήταν στα τριάντα έξι της,
ήταν Μεγάλη Παρασκευή !
Ευώδιαζε η εκκλησιά της Αγιά Τριάδας στη Θεσσαλονίκη , ευώδιαζε πασχαλιές και βιολέτες !
Ακολουθήσαμε τον Επιτάφιο !
Έψαλλε μαζί με τις γυναίκες !
Που έδυ Σου το κάλλος, Υιέ μου ;
Ω! Γλυκύ μου Έαρ .
Ότι που είχε τελειώσει ο Εμφύλιος ...
Ίσα που έπαιρνε ο τόπος κι ο κόσμος μιάν ανάσα από τους Αδερφοφάδες .
Τελείωνα το Δημοτικό Σχολειό.
Η κανακεμένη μοναχοκόρη ήμουν.
Θέατρα, κινηματογράφος, γαλλικά, περίπατο στην παραλία ...
Άνοιξη κι ανοίγαν οι καρδιές μας.
Κι ύστερα ...
Σε δυό μέρες , Μαγιάτικες, σε δυό μόνον μέρες, πότε αρρώστησε, πότε την πήγαν στο Λαικό, πότε την ξανάφεραν πίσω !
Θρήνος !
Ξανά θρήνος !
Πάλιν στην Αγιά Τριάδα .
Που έδυ σου το κάλλος, Μαννούλα μου !
Ένα φέρετρο που ευώδιαζε από τριαντάφυλλα !
Μαγιάτικα ρόδα που μοσχομύριζαν !
Κι η Μάννα των παρόντων οίχετο !
Α ! Μάννα !
Δεν προλάβαμε να πάμε στην Ανάσταση !
Στην εις Άδου Κάθοδον σε βρήκε ο Χριστός !
Ο συναναστήσας παγγενή τον Αδάμ !
Γιαυτό !
Κατάλαβες ;
Μόνον την Μεγάλη Παρασκευή !
Του μιλώ
όταν είναι ταπεινωμένος, δαρμένος, φτυσμένος, μαστιγωμένος, ραπισμένος, αγκαθοστεφανωμένος, γυμνός, χλευασμένος, εξευτελισμένος !
Έχω αλλιώτικο πόνο τούτη την μέρα !
Έχω παραπανίσιο θάρρος , μπορεί και θράσος, τούτη την μέρα !
Και ξέρω ότι μ' ακούει !
Τούτη την ξεχωριστή μέρα του εξευτελισμού και της Άκρας Ταπείνωσης.
Ναι, το αισθάνομαι ότι με ακούει !
Επειδή πόνεσα πολύ !
Πόνεσε η ψυχή μου κι ο πόνος δεν έφυγε ! "
Γύρισε αργά, σήκωσε το κεφάλι,
και με ξανακοίταξε !
Πλημμυρισμένα τα μάτια της !
Δός μοι ποταμούς δακρύων ...
Ξαναζούσε την Μεγάλη Παρασκευή !
Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου ...
Πέρασαν χρόνια , μέχρις ότου αποφασίσει ν' έρθει μαζί μας στην Ανάσταση !
Πέρασε καιρός γιά να ξαναπάει ύστερα σε Κυριακάτικη Λειτουργία !
Στόλιζε το σπίτι, κάθε χρονιά, την Μεγαλοβδομάδα με τις λιλά πασχαλιές γιά να ευωδιάζει ο τόπος και συνέχιζε το τυπικό της Μεγάλης Παρασκευής μέχρι τέλους !
Στο ταπεινωμένο Χριστό
αναπαυόταν να μιλά στα κρυφά ,
στον ξένο και φραγκελωμένο,
στον εξευτελισμένο και εκουσίως σταυρωμένο Θεό !
Άλλης τάξης συνάντηση ...
Ορφανόν και χήρα αντιλήψεται ...
Καλή Ανάσταση !
Τη ταπεινώσει τα υψηλά
