Απαντήσεις που θα συζητηθούν από τον γνωστό ηθοποιό
Δημόσια απάντηση για τους λόγους που εγκατέλειψε την παράσταση Ρινόκερος, είχε δώσει στο Instagram ο τέως πρωταγωνιστής της παραγωγής, Άρης Σερβετάλης αλλά σε πρόσφατη συνέντευξή του έδωσε και το στίγμα της νέας τάξης και για όσους ξενίζουν για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του.
«Η...
«Η...
απόφαση να αποχωρήσω από την θεατρική παράσταση Ρινόκερος πάρθηκε καθώς αδυνατώ να υποστηρίξω τον διαχωρισμό ανθρώπων που επιβάλλουν τα νέα μέτρα», έγγραφε ο ηθοποιός, και μήνες μετά ήρθε να απαντήσει σε πολύ σημαντικά ζητήματα.
Θεωρείς ότι οι επιθέσεις που δέχεσαι σχετίζονται με το γεγονός ότι έχεις επιλέξει ένα διαφορετικό lifestyle σε σχέση με τους περισσότερους ηθοποιούς; Ότι ενδεχομένως ξενίζουν οι θρησκευτικές σου πεποιθήσεις;
Μάλλον, τι να πω. Αυτό που λέμε δημοκρατία, που τη γιορτάζουμε ως άνθρωποι ελεύθεροι, είναι ένας μύθος. Η πραγματικότητα δείχνει ότι για να είναι κάποιος ελεύθερος σημαίνει ότι μπορεί να έχει και μία άποψη διαφορετική από τη δική μας. Εμείς όμως δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιον που λέει ότι πιστεύει στον Θεό. Ωραία, αυτό γιατί πρέπει να εξοργίζει τον άλλο; Δεν κάνω προσηλυτισμό.
Θεωρείς ότι οι επιθέσεις που δέχεσαι σχετίζονται με το γεγονός ότι έχεις επιλέξει ένα διαφορετικό lifestyle σε σχέση με τους περισσότερους ηθοποιούς; Ότι ενδεχομένως ξενίζουν οι θρησκευτικές σου πεποιθήσεις;
Μάλλον, τι να πω. Αυτό που λέμε δημοκρατία, που τη γιορτάζουμε ως άνθρωποι ελεύθεροι, είναι ένας μύθος. Η πραγματικότητα δείχνει ότι για να είναι κάποιος ελεύθερος σημαίνει ότι μπορεί να έχει και μία άποψη διαφορετική από τη δική μας. Εμείς όμως δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιον που λέει ότι πιστεύει στον Θεό. Ωραία, αυτό γιατί πρέπει να εξοργίζει τον άλλο; Δεν κάνω προσηλυτισμό.
Τώρα που μιλάμε έχει προκύψει η έκρηξη ενός νέου ιού, της ευλογιάς των πιθήκων. Εσύ πώς διαχειρίστηκες το κομμάτι της πανδημίας και όλο τον τρόμο που προκλήθηκε; Σε ανησυχεί για την τέχνη σου, για το μέλλον του θεάτρου, αυτή η δυστοπία που ζούμε;
Έχω διάφορες ανησυχίες και οι προβληματισμοί μου κατευθύνονται προς διάφορους τομείς. Να μην αρρωστήσω, να μην πεθάνω, υπάρχουν αυτές οι ανησυχίες, αλλά λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Κάποια στιγμή θα πεθάνω και πρέπει να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Θα είναι από Covid; Από μύκητα; Από πίθηκο; Από ατύχημα; Από κάτι θα είναι.
Αυτό που συμβαίνει όμως σε όλη την κοινωνία, από όλα τα ΜΜΕ, όλη αυτή η τρομολαγνεία, να μην μπορώ να βγω μετά τις 12 το βράδυ, άμα βγω και είμαι με πολλά άτομα να τρώω πρόστιμο, να έχω τον νου μου συνεχώς στους μπάτσους μη με γράψουν και φάω πρόστιμο… δηλαδή να έχω τον φόβο να μην πεθάνω, να μην αρρωστήσω, να μην κολλήσω τη γιαγιά μου, τον παππού μου, τη μάνα μου, να φοβάμαι τον μπάτσο να μη με γράψει και πληρώσω 300 ευρώ, κάπως, όλο αυτό μου δημιουργεί το αδιέξοδο ότι ζω και δεν μπορώ να ζήσω.
Εντάξει, να μην πεθάνω, αλλά κι αν δεν μπορώ να ζω; Μήπως αυτή η τρομολαγνεία εξυπηρετεί κι άλλα συμφέροντα; Μήπως έχουμε γίνει αγέλη προβάτων μέσα από τον φόβο του θανάτου; Αυτός ο φόβος, ο εγκλεισμός, κάπου αποσκοπούν. Συμφέρει να είμαστε μια χειραγωγούμενη μάζα; Μήπως οι άνθρωποι που σκέφτονται γίνονται ξαφνικά επικίνδυνοι; Μήπως δεν είσαι επικίνδυνος όταν δεν σκέφτεσαι, όταν κάνεις αυτό που σου λένε; Μήπως επικίνδυνοι είναι οι αντιδραστικοί; Μπορεί να έρχονται επιδημίες. Κάπως πρέπει να τις διαχειριστούμε. Θεωρώ ότι τα ΜΜΕ έχουν μεγάλη ευθύνη, επηρεάζουν τον κόσμο, με τους βαρύγδουπους τίτλους, που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και περνάνε το μήνυμα. Η ευλογιά των πιθήκων, ο μύκητας, το UFO, πυρηνικός πόλεμος, η δηλητηριασμένη ντομάτα που θα την καταπιούμε και θα βγάλουμε οκτώ πόδια και θα γίνουμε χταπόδια, όλα αυτά που μπορεί και να συμβούν στην παράνοια που επικρατεί. Χρειάζεται ένα μέτρο και να είμαστε πιο επιλεκτικοί στο τι διαβάζουμε και τι αφομοιώνουμε.
Έχω διάφορες ανησυχίες και οι προβληματισμοί μου κατευθύνονται προς διάφορους τομείς. Να μην αρρωστήσω, να μην πεθάνω, υπάρχουν αυτές οι ανησυχίες, αλλά λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Κάποια στιγμή θα πεθάνω και πρέπει να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Θα είναι από Covid; Από μύκητα; Από πίθηκο; Από ατύχημα; Από κάτι θα είναι.
Αυτό που συμβαίνει όμως σε όλη την κοινωνία, από όλα τα ΜΜΕ, όλη αυτή η τρομολαγνεία, να μην μπορώ να βγω μετά τις 12 το βράδυ, άμα βγω και είμαι με πολλά άτομα να τρώω πρόστιμο, να έχω τον νου μου συνεχώς στους μπάτσους μη με γράψουν και φάω πρόστιμο… δηλαδή να έχω τον φόβο να μην πεθάνω, να μην αρρωστήσω, να μην κολλήσω τη γιαγιά μου, τον παππού μου, τη μάνα μου, να φοβάμαι τον μπάτσο να μη με γράψει και πληρώσω 300 ευρώ, κάπως, όλο αυτό μου δημιουργεί το αδιέξοδο ότι ζω και δεν μπορώ να ζήσω.
Εντάξει, να μην πεθάνω, αλλά κι αν δεν μπορώ να ζω; Μήπως αυτή η τρομολαγνεία εξυπηρετεί κι άλλα συμφέροντα; Μήπως έχουμε γίνει αγέλη προβάτων μέσα από τον φόβο του θανάτου; Αυτός ο φόβος, ο εγκλεισμός, κάπου αποσκοπούν. Συμφέρει να είμαστε μια χειραγωγούμενη μάζα; Μήπως οι άνθρωποι που σκέφτονται γίνονται ξαφνικά επικίνδυνοι; Μήπως δεν είσαι επικίνδυνος όταν δεν σκέφτεσαι, όταν κάνεις αυτό που σου λένε; Μήπως επικίνδυνοι είναι οι αντιδραστικοί; Μπορεί να έρχονται επιδημίες. Κάπως πρέπει να τις διαχειριστούμε. Θεωρώ ότι τα ΜΜΕ έχουν μεγάλη ευθύνη, επηρεάζουν τον κόσμο, με τους βαρύγδουπους τίτλους, που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και περνάνε το μήνυμα. Η ευλογιά των πιθήκων, ο μύκητας, το UFO, πυρηνικός πόλεμος, η δηλητηριασμένη ντομάτα που θα την καταπιούμε και θα βγάλουμε οκτώ πόδια και θα γίνουμε χταπόδια, όλα αυτά που μπορεί και να συμβούν στην παράνοια που επικρατεί. Χρειάζεται ένα μέτρο και να είμαστε πιο επιλεκτικοί στο τι διαβάζουμε και τι αφομοιώνουμε.
