Πώς σου αρέσει βρε ζωή παιχνίδια να μας παίζεις!
Τη μια μας δίνεις τη χαρά, την άλλη μας εμπαίζεις.
Πρωί κερνάς γλυκό καφέ, το απόγευμα φαρμάκι,
μελαγχολία κάποτε πριν πέσει το βραδάκι.
Πότε μας ρίχνεις στο γκρεμό, πότε μας ανεβάζεις,
και πάνω στο αναπτέρωμα μας στέλνεις το μαράζι.
Αέρα στέλνεις δροσερό, που ευχάριστα δροσίζει,
την άλλη Λίβας έρχεται πολλούς μας ζεματίζει.
Σαν σε τρενάκι Λούνα Παρκ γύρους πολλούς μας κάνεις,
πάει η ψυχή στην κούλουρη, θέλεις να μας τρελάνεις.
Πότε μας στέλνεις θαλπωρή, αν κι έξω κάνει κρύο,
πότε κακία μας κρατάς, μας απειλείς μ’ Αντίο!
Χρόνια πολλά κι αν ζήσουμε, κι αν κάνουμε παρέα,
ποτέ δε θα σε μάθουμε, θα λέμε είσαι ωραία.
Σαν έρθει η ώρα κάποτε και φύγεις, μας αφήσεις,
στη θλίψη και στον πόνο πολλούς θα ‘χεις βυθίσει!
Κ. Καραγιαννίδης 11 – 11 – 2022
Φυσικός
