Συνέντευξη στο περιοδικό «Down Town» παραχώρησε η Δέσποινα Βανδή. Η τραγουδίστρια μίλησε για τη γνωριμία της με τον Βασίλη Μπισμπίκη με τον οποίο από την πρώτη στιγμή υπήρξε «ηλεκτρισμός», όπως ανέφερε.
Νομίζω ότι...
για ένα μεγάλο διάστημα οι φίλοι σου έπαιζαν πολλούς ρόλους στη ζωή σου, κάλυπταν πολλές ανάγκες σου.
Ναι, οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Τώρα η δοσολογία είναι πιο κανονική. Έχω χάσει τελευταία τους φίλους μου και γκρινιάζουν πάρα πολύ κάποιοι, μου έχουν θυμώσει κιόλας. Αλλά, επειδή δουλεύουμε πάρα πολύ και εγώ και ο Βασίλης και όταν βρισκόμαστε θέλουμε να είμαστε οι δυο μας, βλέπουμε τους φίλους μας αλλά όχι με την ίδια συχνότητα. Και εκείνος το ίδιο μου λέει, ότι και οι δικοί του φίλοι γκρινιάζουν…
Οι φίλοι καταλαβαίνουν ότι έχεις ανάγκη τη συντροφικότητα αυτή τη στιγμή.
Είναι λίγες οι ώρες που βρισκόμαστε με τον Βασίλη και είναι και τα παιδιά μας, που επίσης είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.
Είσαι μόνη σου ποτέ μέσα στη μέρα;
Φυσικά. Τώρα έφυγε η Μελίνα και όταν ο Γιώργος είναι σχολείο και ο Βασίλης έχει γύρισμα είμαι μόνη μου. Όμως όταν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο με τον Βασίλη θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Να περάσουμε στιγμές μαζί.
Πώς είναι αυτό;
Είναι πάρα πολύ όμορφο και είναι πρωτόγνωρο. Είναι σαν να είμαστε σε πενταήμερη. Μόλις βρούμε ένα κενό διήμερο –σπάνια βέβαια– θέλουμε να πάμε εκδρομή! Ή να πάμε να φάμε κάπου, να πάμε σε ένα ταβερνάκι, να κάνουμε μια βόλτα.
Έμαθες να εκτιμάς τα πράγματα αλλιώς;
Έμαθα να ζω για μένα, Νάνσυ. Αυτό έμαθα!
Με τον Βασίλη ήσασταν έτσι από την πρώτη στιγμή που βρεθήκατε;
Ναι. Ήταν κάτι που υπήρχε. Ένας ηλεκτρισμός. Υπήρχε όλη αυτή η ζεστασιά στην ψυχή. Από το να κοιτάς τον άλλον μέχρι να επικοινωνείτε. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά νιώθαμε ότι κάτι συμβαίνει. Εγώ δηλαδή δεν το ήξερα. Εκείνος, από την άλλη, έλεγε ότι ήταν σίγουρος. Εγώ σκεφτόμουν ότι μπορεί όσο τον γνώριζα καλύτερα να χανόταν ο ενθουσιασμός και ο θαυμασμός. Αλλά δεν συνέβη αυτό το πράγμα και αυτό που ένιωθα όλο και δυνάμωνε.
Την οικειότητα την αισθάνθηκες γρήγορα;
Από την πρώτη στιγμή. Νομίζω ότι αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά με τον Βασίλη ήταν η αλήθεια μας. Στην αρχή κάναμε παρέα. Δεν γίναμε αμέσως ζευγάρι, πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Και σε αυτή την παρέα που κάναμε αισθανόμασταν ότι κουμπώνουμε ολοένα και περισσότερο. Είναι πολλά τα κοινά μας.
Δεν ωραιοποιήσατε τον εαυτό σας για να αρέσετε ο ένας στον άλλον;
Δεν χρειάστηκε, δεν θέλαμε κιόλας. Η αλήθεια ήταν αυτή που μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μια γυμνή αλήθεια που δεν είχε κανένα καλλωπισμό.
Δεν σκέφτηκες μήπως δεν πρέπει να του φορτώσεις τα δικά σου θέματα;
Δεν με ενδιέφερε καθόλου να σκεφτώ τίποτα τέτοιο και ούτε και εκείνον. Η αλήθεια είναι αυτή που μας έφερε κοντά και η τύχη.
Δεν ήσουν μια γυναίκα που έψαχνε.
Όχι, όχι. Όταν τον είδα είπα «Χριστέ μου, πόσο όμορφος άντρας είναι αυτός!» και μέχρι εκεί. Αλλά στην επικοινωνία μας άρχισα να νιώθω ότι είναι κάτι άλλο.
Ο κόσμος σε νοιάζει; Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»;
Όχι, όχι.
Γιατί κάποτε ήταν κι αυτό το ζητούμενο για όλους μας.
Όχι, όχι. Είμαι χρόνια απαλλαγμένη από αυτό.
Ναι, οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Τώρα η δοσολογία είναι πιο κανονική. Έχω χάσει τελευταία τους φίλους μου και γκρινιάζουν πάρα πολύ κάποιοι, μου έχουν θυμώσει κιόλας. Αλλά, επειδή δουλεύουμε πάρα πολύ και εγώ και ο Βασίλης και όταν βρισκόμαστε θέλουμε να είμαστε οι δυο μας, βλέπουμε τους φίλους μας αλλά όχι με την ίδια συχνότητα. Και εκείνος το ίδιο μου λέει, ότι και οι δικοί του φίλοι γκρινιάζουν…
Οι φίλοι καταλαβαίνουν ότι έχεις ανάγκη τη συντροφικότητα αυτή τη στιγμή.
Είναι λίγες οι ώρες που βρισκόμαστε με τον Βασίλη και είναι και τα παιδιά μας, που επίσης είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.
Είσαι μόνη σου ποτέ μέσα στη μέρα;
Φυσικά. Τώρα έφυγε η Μελίνα και όταν ο Γιώργος είναι σχολείο και ο Βασίλης έχει γύρισμα είμαι μόνη μου. Όμως όταν έχουμε λίγο ελεύθερο χρόνο με τον Βασίλη θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί. Να περάσουμε στιγμές μαζί.
Πώς είναι αυτό;
Είναι πάρα πολύ όμορφο και είναι πρωτόγνωρο. Είναι σαν να είμαστε σε πενταήμερη. Μόλις βρούμε ένα κενό διήμερο –σπάνια βέβαια– θέλουμε να πάμε εκδρομή! Ή να πάμε να φάμε κάπου, να πάμε σε ένα ταβερνάκι, να κάνουμε μια βόλτα.
Έμαθες να εκτιμάς τα πράγματα αλλιώς;
Έμαθα να ζω για μένα, Νάνσυ. Αυτό έμαθα!
Με τον Βασίλη ήσασταν έτσι από την πρώτη στιγμή που βρεθήκατε;
Ναι. Ήταν κάτι που υπήρχε. Ένας ηλεκτρισμός. Υπήρχε όλη αυτή η ζεστασιά στην ψυχή. Από το να κοιτάς τον άλλον μέχρι να επικοινωνείτε. Δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά νιώθαμε ότι κάτι συμβαίνει. Εγώ δηλαδή δεν το ήξερα. Εκείνος, από την άλλη, έλεγε ότι ήταν σίγουρος. Εγώ σκεφτόμουν ότι μπορεί όσο τον γνώριζα καλύτερα να χανόταν ο ενθουσιασμός και ο θαυμασμός. Αλλά δεν συνέβη αυτό το πράγμα και αυτό που ένιωθα όλο και δυνάμωνε.
Την οικειότητα την αισθάνθηκες γρήγορα;
Από την πρώτη στιγμή. Νομίζω ότι αυτό που μας ένωσε τόσο δυνατά με τον Βασίλη ήταν η αλήθεια μας. Στην αρχή κάναμε παρέα. Δεν γίναμε αμέσως ζευγάρι, πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Και σε αυτή την παρέα που κάναμε αισθανόμασταν ότι κουμπώνουμε ολοένα και περισσότερο. Είναι πολλά τα κοινά μας.
Δεν ωραιοποιήσατε τον εαυτό σας για να αρέσετε ο ένας στον άλλον;
Δεν χρειάστηκε, δεν θέλαμε κιόλας. Η αλήθεια ήταν αυτή που μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μια γυμνή αλήθεια που δεν είχε κανένα καλλωπισμό.
Δεν σκέφτηκες μήπως δεν πρέπει να του φορτώσεις τα δικά σου θέματα;
Δεν με ενδιέφερε καθόλου να σκεφτώ τίποτα τέτοιο και ούτε και εκείνον. Η αλήθεια είναι αυτή που μας έφερε κοντά και η τύχη.
Δεν ήσουν μια γυναίκα που έψαχνε.
Όχι, όχι. Όταν τον είδα είπα «Χριστέ μου, πόσο όμορφος άντρας είναι αυτός!» και μέχρι εκεί. Αλλά στην επικοινωνία μας άρχισα να νιώθω ότι είναι κάτι άλλο.
Ο κόσμος σε νοιάζει; Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»;
Όχι, όχι.
Γιατί κάποτε ήταν κι αυτό το ζητούμενο για όλους μας.
Όχι, όχι. Είμαι χρόνια απαλλαγμένη από αυτό.
