Ήτανε κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80. Το λεωφορείο είχε πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Η εκδρομή πλησίαζε στο τέλος της. Ήμασταν τόσο μα τόσο κουρασμένοι, αλλά και τόσο χαρούμενοι. Ήταν η στιγμή, που όλοι μαζί εν χορώφωνάζαμε:
«Ίπιίπιούμε,
σας ευχαριστούμε.
Κι αν μας αγαπάτε,
να μας ξαναπάτε»
Ανατροφοδότηση το λέμε σήμερα. Ήταν ένας τρόπος για να δηλώσουμε την ικανοποίησή μας, αλλά και ένα κίνητρο για τους καθηγητές μας, προκειμένου να ξεχάσουν ότι τους είχαμε βγάλει την ψυχή και να επαναλάβουν το ίδιο λάθος.
Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο χωρίς «ευχαριστώ»; Πολλές φορές το λέμε τυπικά, από υποχρέωση. Άλλες φορές πάλι δεν το λέμε καθόλου, αλλά το δείχνουμε με τις πράξεις μας ή απλά με ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη.
Οι εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια τελείωσαν και πολύ θα θέλαμε να σε κοιτάξουμε στα μάτια. Μέχρι αυτό να συμβεί, μπορούμε να αρκεστούμε στα λόγια. Τα λόγια που είναι εύκολο να πεις, όταν ό άλλος δεν είναι μπροστά, και συνάμα τόσο δύσκολο, όταν πρέπει να γίνεις δυσάρεστος.
Ένας στους τρεις καθηγητές του νομού Πιερίας επέλεξαν να μην ψηφίσουν. Μπορεί να είναι το μικρότερο ποσοστό αποχής πανελλαδικά (για μία ακόμη φορά), ωστόσο στα μάτια μας μοιάζει τεράστιο. Από την άλλη ένας στους δύο καθηγητές, που ψήφισαν, γύρισε την πλάτη στις κομματικές παρατάξεις. Μπορεί το νούμερο να φαίνεται τεράστιο, ωστόσο στα μάτια μας μοιάζει πολύ μικρό, διότι ένας στους δύο μπερδεύτηκε και νόμιζε ότι είναι οι βουλευτικές εκλογές.
Στις 5 Νοεμβρίου 1064 καθηγητές έκαναν μία επιλογή. Όχι όλοι την ίδια ούτε για τους ίδιους λόγους. Σε όλους αυτούς θα πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Ένα «ευχαριστώ» σε όσους δεν ψήφισαν, διότι μας υπενθυμίζουν πως υπάρχουν πάντα αυτοί, που αδιαφορούν, αυτοί που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, αυτοί που θέλουν να στείλουν το λάθος μήνυμα, αυτοί που σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται. Όλοι εσείς την επόμενη φορά που θα θελήσετε να κάνετε μία αγορά μέσω Internet, σκεφτείτε το δυο φορές, διότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να διαρρεύσουν … τα χρήματά σας.
Ένα «ευχαριστώ» σε όσους επέλεξαν να ψηφίσουν κάποια κομματική παράταξη, διότι μας θυμίζουν την δεκαετία του 80, τα μπλε και τα πράσινα καφενεία και το ότι η ψήφος είναι στην πραγματικότητα ένα κρυπτονόμισμα που εξαργυρώνεται με ένα ρουσφετάκι, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.
Ένα πολύ μεγάλο«ευχαριστώ» σε όλους εκείνους,που δεν φοβήθηκαν μήπως διαρρεύσει η ψήφος τους, που δεν υπάκουσαν στο κάλεσμα για αποχή και δεν επέτρεψαν να μείνει ο κλάδος χωρίς αιρετούς εκπροσώπους στα υπηρεσιακά συμβούλια. Σε όλους όσους κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για δημοσκόπηση. Σε όλους εκείνους, που επέλεξαν πρόσωπα και όχι κόμματα. Σε αυτούς που αποδεικνύουν ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν και μαζί ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε όσα οι κομματικοίσυνδικαλιστές μας έχουν στερήσει.
Τέλος ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους 34 συναδέλφους μου, που τόλμησαν να βάλουν το όνομά τους δίπλα στο δικό μου. 34 μικρούς ήρωες, με τους οποίους δεν έχουμε τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον μας ως εκπαιδευτικοί και ως εργαζόμενοι.
Γιώργος Βαρδακώστας
