Ένα αστέρι έσβησε, αμυδρό το φως στο φιλόξενο σπίτι, τίποτα δεν μπορεί να φωτίσει τα πρόσωπα, κυρίαρχος ο βουβός πόνος. Άλλοτε, μόνο το φωτεινό πρόσωπο της Μαρίας αρκούσε για τα πιο ευάρεστα ψυχικά συναισθήματα, η πόρτα πάντα ανοιχτή, η φιλοξενία ξεπερνούσε τα μέτρα του Ξένιου Δία, η χαρά της μεγάλη για κάθε επισκέπτη που διαπίστωνε πόσο χρυσοχέρα ήταν.
Κάθε...
ανθρώπινη απώλεια σε μια μικρή κοινωνία δημιουργεί δυσαναπλήρωτο κενό, ιδιαίτερα αν αυτός που έφυγε ήταν ενεργός πολίτης και συμμέτοχος σε κάθε συλλογική έκφραση.
Η μικρή μας κοινωνία έχασε ένα πολύτιμο κύτταρό της, ο σύλλογός μας έχασε ένα μέλος με συμμετοχή σε όλα τα τμήματά του.
Τιμώντας τη μνήμη της συνεχίζουμε, θα νιώθουμε ότι είναι παρούσα σε κάθε πρόβα, σε κάθε εκδήλωση.
Καλό ταξίδι Μαρία, καλό Παράδεισο, χαιρέτα μας τους Νεοεφεσίους, ελαφρύ να είναι το χώμα που θα σε σκεπάζει. Αιώνια η μνήμη σου, άνθρωποι σαν και σένα δεν ξεχνιούνται, διότι αποτελούν φωτεινά παραδείγματα κοινωνικής συμπεριφοράς και ανιδιοτελούς συμμετοχής στα δρώμενα της τοπικής κοινωνίας, στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής, στη βελτίωση της καθημερινότητας και των προσωπικών σχέσεων, χωρίς διακρίσεις, με ζεστή καρδιά και καλό λόγο.
Ιωάννης Κ. Δημητριάδης
