Στις 27 Ιανουαρίου 1974, το «Άξιον τέκνον της πατρίδος» πεθαίνει ξαφνικά απο καρδιακή προσβολή...
Οι αγώνες που άφησε ο Διγενής, στην ιστορία αυτού τόπου αποτελούν...
για μας μια υπέρτατη εθνική ανάγκη για επιβίωση σε μια Κύπρο που κινδυνεύει να παραμείνει μοιρασμένη με κίνδυνο τον αφελληνισμό της...
Οι αγώνες του μας καλούν καθημερινά να υπερασπιζόμαστε ως ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ την Ελληνικής μας ιστορία χαράζοντας έτσι στην ταυτότητα μας, τον Ελληνισμό μας.
Από την εφηβική του ηλικία, ο Γεώργιος Γρίβας είχε κιόλας διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθούσε. Ένα δρόμο που είχε σαν βάση του τα ιδανικά και τις αξίες, ένα δρόμο γεμάτο σκληρούς αγώνες για λευτεριά, τιμή και αξιοπρέπεια. Μια πορεία που οδηγούσε στο σημαντικότερο, ίσως, όραμα της ζωής του, για εθνική αυτοδιάθεση και Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα.
Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας υπήρξε ένας απο τους λίγους απομείναντες Έλληνες που γνώρισε καλά απο πρώτο χέρι τον κίνδυνο, την τόλμη, την δόξα και την αποφασιστικότητα. Χαρακτηριστικά που τον αναγάγουν σε ύψιστο πρότυπο προς μίμηση, κερδίζοντας τη γενική αποδοχή του κόσμου, με την πάροδο του χρόνου.
Γίνεται συνεχώς μια προσπάθεια αμαύρωσης του τιμημένου ονόματος του Διγενή, τίποτα όμως και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια προσφορά του προς το Έθνος.
ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής, γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1897, στη Λευκωσία και μεγάλωσε στο Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου.
Ήταν το τέταρτο παιδί στη σειρά απο τα έξι παιδιά του Θεόδωρου Ιωάννη Γρίβα από το Τρίκωμο και της Καλομοίρας Χατζήμιχαηλ Γρίβα απο την Λευκωσία.
Απο μικρό παιδί άκουγε με θαυμασμό για τους αγώνες του Έθνους για ελευθερία. Ειδικότερα, η ιστορική μορφή που του προκαλούσε περισσότερο θαυμασμό ήταν αυτή του Διγενή Ακρίτα, όνομα που διάλεξε σαν ψευδώνυμο όταν ανάλαβε τη στρατιωτική ηγεσία του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Το 1914 όταν τελείωσε το Παγκύπριο Γυμνάσιο Σχολείο Λευκωσίας, πήρε την απόφαση να γίνει Αξιωματικός του Ελληνικού Στράτου. Αν και οι γονείς του ήταν αντίθετοι με την απόφαση αυτή, ο ίδιος έδωσε εξετάσεις για την Ελληνική Βασιλική Στρατιωτική Σχολή Αθηνών.
Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ "Χ"
Το 1916 φεύγει τελικά από την Κύπρο και φθάνει στη Μητέρα Ελλάδα για να φοιτήσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία ο Διγενής αποφοίτησε το 1919, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού.
Στη συνέχεια, πήρε μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία φτάνοντας μέχρι και το Σαγγάριο ποταμό, αλλά με τα γνωστά γεγονότα που ακολούθησαν ο ελληνικός στρατός υποχώρησε με επακόλουθο την Μικρασιατική καταστροφή.
Για τη γενναία του αυτή δράση παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό, το 1926 σε Λοχαγό, ενώ το 1938 σε Ταγματάρχη.
Κατά την διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου και μετά απο δική του επιθυμία, μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας.
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ίδρυσε στην Αθήνα, τη μυστική Στρατιωτική οργάνωση "Χ", με σκοπό να πλήξει τα γερμανο-ιταλικά κατοχικά στρατεύματα. Η "Χ" αναγνωρίστηκε επίσημα ως «Εθνική Οργάνωσης Εσωτερικής Αντιστάσεως» με βασιλικό διάταγμα της 10ης Μαρτίου 1950.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας και την ήττα των κομμουνιστών, το 1946 ο απόστρατος πια αντισυνταγματάρχης Γ. Γρίβας Διγενής και οι "Χίτες" του αναμίχθηκαν με την πολιτική, χωρίς όμως να μπορέσουν να εξασφαλίσουν το επιθυμητό λαϊκό έρεισμα.
Στο μεταξύ ως Έλληνας Κύπριος, ο Διγενής παρακολουθούσε και τα γεγονότα στην Κύπρο. Μετά το Ενωτικό δημοψήφισμα του '50 και την άρνηση των Βρετανών να παραχωρήσουν στους Κύπριους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, όλα πια οδηγούσαν τον λαό σε ένοπλο αγώνα.
Το 1951, ο Διγενής φθάνει στην Κύπρο και μελετά επί τόπου την όλη κατάσταση. Σε διάστημα ενός χρόνου θέτει τα θεμέλια της ΕΟΚΑ, με βάση την οργάνωση νεολαίας Π.Ε.Ο.Ν (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και την Ο.Χ.Ε.Ν (Ορθόδοξη Χριστιανική Οργάνωση Νέων).
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΟΚΑ 1955-1959
Για τον Αρχηγό Διγενή, ο αγώνας του 55-59 είναι το αριστούργημα της στρατιωτικής του ιδιοφυΐας, το προσωπικό του ποίημα. Μια περίοδος την οποία την υπεράσπισε με αγώνα και την διεκδίκησε ως μέρος της ψυχής και της ιστορίας του.
Τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τα αμούστακα αυτά παλικάρια που ακολουθούσαν πιστά τον Αρχηγό τους σε κάθε διαταγή του, τους έβλεπε σαν δικά του παιδιά. «Ήξερε να καθοδηγεί»…
Στην προπαρασκευή του αγώνα τον ρώτησαν, «Που πας Γρίβα; Ούτε 50 άνδρες δε θα σε ακολουθήσουν». Οποία πλάνη! Τον ακολούθησε ένας ολόκληρος λαός διψασμένος για λύτρωση και λευτεριά.
Ο Διγενής είχε σαφέστατη επίγνωση ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ δε θα είχε παρά ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης και επιτυχίας αν δεν είχε εξασφαλίσει τη γενική αποδοχή του κόσμου. Γι’ αυτό ο αγώνας ουδέποτε υπήρξε γι αυτόν μέσο για προσωπική άνοδο αλλά μέσο ευθύνης και προσφοράς! Κατά τον ίδιο τρόπο έβλεπαν τον αγώνα και τα παλικάρια της ΕΟΚΑ και γι’ αυτό η ΕΟΚΑ ήταν «στρατιωτικά αήττητη».
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια και παρά τις διάφορες κακουχίες, την έλλειψη στρατιωτικού υλικού, τα βασανιστήρια και τις αποτρόπαιες μεθόδους εκτελέσεις των ΗΡΩΩΝ μας, από τους Άγγλους, ο Διγενής κατόρθωσε να οδηγήσει την ΕΟΚΑ σε ένα νικηφόρο αγώνα.
Η Βουλή των Ελλήνων, στις 20 Μαρτίου 1959, προήγαγε ομόφωνα τον Γεώργιο Γρίβα από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο, του απένειμε ειδική σύνταξη, καθώς επίσης και τον τιμητικό τίτλο του «Αξίου Τέκνου της Πατρίδος», τίτλος που απονεμήθηκε πριν από αυτόν, στον ηρωικό αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Η Βασιλική Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Γρίβα το Χρυσό Μετάλλιο, την ύψιστη τιμή απ' όσες διαθέτει, κατά την πανηγυρική της συνεδρία της 24ης Μαρτίου 1959.
1959 - ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ – ΛΟΝΔΙΝΟΥ
Οι θυσίες και ο αγώνας του λαού μας κατέληξαν όμως σε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία και στις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου που υπέγραψε η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και ο πολιτικός Αρχηγός του Αγώνα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Με την υπογραφή, ο Διγενής υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την Κύπρο μυστικά και να επιστρέψει στην Αθήνα, αναλογισμένος αν οι αγώνες και θυσίες του ιδίου και των παλικαριών του πήγαν εντελώς χαμένες. Κάθετα αρνητικός με τις εξελίξεις των συμφωνιών και ειδικά στο θέμα της εδαφικής έκτασης των Βρετανικών βάσεων στο νησί, αποφασίζει το 1960 να ηγηθεί πολιτικού κινήματος μετά απο παρακίνηση Ελλαδιτών πολιτικών, με την ονομασία ΚΕΑ (Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας), που σκοπό είχε την ανάληψη εξουσίας της Ελλάδας και την εφαρμογή μιας πολιτικής που θα οδηγούσε στη σωτήρια της Κύπρου.
Σε διάστημα μερικών μηνών εγκαταλείπει και την δεύτερη του προσπάθεια να πολιτευτεί, απογοητευμένος με όσους τον παρακίνησαν να κάνει την κίνηση αυτή.
1963 - "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ" ΚΟΦΙΝΟΥ - ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Τον Δεκέμβριο του 1963, ξεσπά στην Κύπρο η τουρκανταρσία που καταλήγει σε διακοινοτικές συγκρούσεις, με κίνδυνο το νησί να οδηγηθεί στη διχοτόμηση.
Ο Διγενής επανέρχεται στην Κύπρο των Ιούνη του 1964 και με τη συμπαράσταση του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου αναλαμβάνει την ηγεσία της νεοσύστατης ΑΣΔΑΚ (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Άμυνας Κύπρου), για τη συγκρότηση της Εθνικής Φρουράς και την ανοικοδόμηση ενός αξιόλογου αμυντικού συστήματος.
Το 1967, ο Διγενής λαμβάνει διαταγές όπως η Εθνική Φρουρά κάτω από την ηγεσία του διενεργεί επιχειρήσεις εναντίον τουρκικών θυλάκων στην περιοχή Κοφίνου - Άγιου Θεοδώρου. Αν και ο ίδιος προειδοποιεί για τους κινδύνους εμπλοκής της Εθνικής Φρουράς και παρά την αντίθεση του για μια τέτοια εμπλοκή, ακολουθεί τις διαταγές που του δόθηκαν.
Ως αποτέλεσμα, η πολιτική ηγεσία του τόπου αποδέχεται την τουρκική απαίτηση για απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και την ανάκληση του Γρίβα στην Ελλάδα.
Με την απομάκρυνση του Γρίβα απο την Κύπρο και την αποχώρηση της μεραρχίας απο το νησί, η Κύπρος μένει ανυπεράσπιστη αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών σχεδίων σε βάρος της.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ - ΕΟΚΑ Β'
Το καλοκαίρι του 1971, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών είχαν ενταθεί, ο Γρίβας επιστρέφει μυστικά στην Κύπρο για να πραγματοποιήσει το σκοπό που για χρόνια αγωνιζόταν ... την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Ιδρύει την Ε.Ο.Κ.Α. Β', η οποία στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα ευοδώνονταν οι προαιώνιοι πόθοι των Ελλήνων της Κύπρου.
Σ.
