Γνωρίζετε ότι πρόκειται για σήμα κινδύνου, αλλά ξέρετε τι σημαίνει το «SOS» στην πραγματικότητα;
Πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για συντομογραφία των φράσεων...
«Save Our Souls» («Σώστε τις ψυχές μας») ή «Save Our Ship» («Σώστε το πλοίο μας»), αλλά στην πραγματικότητα τα γράμματα δεν αντιπροσωπεύουν καμία λέξη.
Στην πραγματικότητα, το σήμα δεν υποτίθεται ότι είναι καν τρία μεμονωμένα γράμματα. Απλά είναι ένας συνεχής κώδικας Μορς με τρεις τελείες, τρεις παύλες και τρεις τελείες που εκτελούνται όλες μαζί χωρίς κενά (…—…). Δεδομένου ότι τρεις τελείες σχηματίζουν το γράμμα S και τρεις παύλες σχηματίζουν ένα O στον Διεθνή Κώδικα Μορς, το σήμα ονομάστηκε «SOS» για λόγους ευκολίας.
Έτσι τα γράμματα έγιναν από μόνα τους ένα οπτικό σήμα κινδύνου, που ανεξαρτητοποιήθηκε από τον κώδικα Μορς, με όσους χρειάζονται διάσωση, να τα γράφουν με οποιονδήποτε τρόπο στο έδαφος, ώστε να φαίνονται από ψηλά.
Γιατί όμως υιοθετήθηκε η συγκεκριμένη αλληλουχία με τις τελείες και τις παύλες. Μάλλον γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γίνει σωστά η δουλειά. Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι ασύρματες ραδιοτηλεγραφικές μηχανές έφτασαν για πρώτη φορά στα πλοία και οι ναυτικοί χρειάζονταν ένα απλό σήμα για να δείξουν ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Χρειάζονταν ένα μοναδικό σήμα που θα εκπέμπει καθαρά και γρήγορα και δεν θα συγχέεται με άλλες επικοινωνίες. Στην αρχή, διαφορετικοί οργανισμοί και χώρες είχαν τα δικά τους «εσωτερικά» σήματα κινδύνου.
Το Ναυτικό των ΗΠΑ χρησιμοποίησε το «NC», το οποίο ήταν το σήμα ναυτιλιακής σημαίας για κίνδυνο από τον Διεθνή Κώδικα Σημάτων. Η Marconi Company, η οποία μίσθωσε τον εξοπλισμό και τους τηλεγραφητές της σε διάφορα πλοία, χρησιμοποίησε το «CQD». Ο «Γερμανικός Κανονισμός για τον Έλεγχο της Ασύρματης Τηλεγραφίας» του 1905 όριζε ότι όλοι οι Γερμανοί χειριστές έπρεπε να χρησιμοποιούν το «…—…».
Έχοντας όλους αυτούς τους κωδικούς κινδύνου, μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση ή και περισσότερο κίνδυνο. Αυτό σήμαινε ότι ένα πλοίο όταν βρισκόταν σε ξένα ύδατα, είχε γλωσσικά εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει, ακόμα και αν χρησιμοποιούσε τον κώδικα Μορς.
Λόγω αυτού, πολλές χώρες αποφάσισαν να καθίσουν στο τραπέζι και να αποφασίσουν έναν παγκόσμιο κανονισμό για τις τηλεγραφικές επικοινωνίες. Το 1906 σε ένα συνέδριο που έγινε στο Βερολίνο, επικράτησε η γερμανική επιλογή, αφού μπορούσε να αποσταλεί γρήγορα και εύκολα, ενώ ήταν και αρκετά δύσκολο να παρερμηνευτεί. Εφαρμόστηκε από την 1η Ιουλίου του 1908, για όλες τις χώρες που βρέθηκαν στο συνέδριο.
Το πρώτο σήμα κινδύνου «SOS», στάλθηκε τον Αύγουστο του 1909. Οι χειριστές του SS Araphoe έστειλαν σήμα κινδύνου, όταν το πλοίο αχρηστεύτηκε από μια σπασμένη προπέλα στα ανοιχτά της Βόρειας Καρολίνας.
Ωστόσο, δεν συμβιβάστηκαν όλοι με το νέο πρότυπο τόσο γρήγορα. Η εταιρεία Marconi ήταν ιδιαίτερα απρόθυμη να εγκαταλείψει το «CQD». Οι χειριστές των συσκευών Marconi στον Τιτανικό αρχικά έστειλαν αυτό το σήμα αφού το πλοίο χτύπησε το παγόβουνο μάλλον χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που ένας άλλος χειριστής πρότεινε να δοκιμάσουν και το νέο σήμα του «SOS».
Έτσι τα γράμματα έγιναν από μόνα τους ένα οπτικό σήμα κινδύνου, που ανεξαρτητοποιήθηκε από τον κώδικα Μορς, με όσους χρειάζονται διάσωση, να τα γράφουν με οποιονδήποτε τρόπο στο έδαφος, ώστε να φαίνονται από ψηλά.
Γιατί όμως υιοθετήθηκε η συγκεκριμένη αλληλουχία με τις τελείες και τις παύλες. Μάλλον γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γίνει σωστά η δουλειά. Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι ασύρματες ραδιοτηλεγραφικές μηχανές έφτασαν για πρώτη φορά στα πλοία και οι ναυτικοί χρειάζονταν ένα απλό σήμα για να δείξουν ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Χρειάζονταν ένα μοναδικό σήμα που θα εκπέμπει καθαρά και γρήγορα και δεν θα συγχέεται με άλλες επικοινωνίες. Στην αρχή, διαφορετικοί οργανισμοί και χώρες είχαν τα δικά τους «εσωτερικά» σήματα κινδύνου.
Το Ναυτικό των ΗΠΑ χρησιμοποίησε το «NC», το οποίο ήταν το σήμα ναυτιλιακής σημαίας για κίνδυνο από τον Διεθνή Κώδικα Σημάτων. Η Marconi Company, η οποία μίσθωσε τον εξοπλισμό και τους τηλεγραφητές της σε διάφορα πλοία, χρησιμοποίησε το «CQD». Ο «Γερμανικός Κανονισμός για τον Έλεγχο της Ασύρματης Τηλεγραφίας» του 1905 όριζε ότι όλοι οι Γερμανοί χειριστές έπρεπε να χρησιμοποιούν το «…—…».
Έχοντας όλους αυτούς τους κωδικούς κινδύνου, μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση ή και περισσότερο κίνδυνο. Αυτό σήμαινε ότι ένα πλοίο όταν βρισκόταν σε ξένα ύδατα, είχε γλωσσικά εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει, ακόμα και αν χρησιμοποιούσε τον κώδικα Μορς.
Λόγω αυτού, πολλές χώρες αποφάσισαν να καθίσουν στο τραπέζι και να αποφασίσουν έναν παγκόσμιο κανονισμό για τις τηλεγραφικές επικοινωνίες. Το 1906 σε ένα συνέδριο που έγινε στο Βερολίνο, επικράτησε η γερμανική επιλογή, αφού μπορούσε να αποσταλεί γρήγορα και εύκολα, ενώ ήταν και αρκετά δύσκολο να παρερμηνευτεί. Εφαρμόστηκε από την 1η Ιουλίου του 1908, για όλες τις χώρες που βρέθηκαν στο συνέδριο.
Το πρώτο σήμα κινδύνου «SOS», στάλθηκε τον Αύγουστο του 1909. Οι χειριστές του SS Araphoe έστειλαν σήμα κινδύνου, όταν το πλοίο αχρηστεύτηκε από μια σπασμένη προπέλα στα ανοιχτά της Βόρειας Καρολίνας.
Ωστόσο, δεν συμβιβάστηκαν όλοι με το νέο πρότυπο τόσο γρήγορα. Η εταιρεία Marconi ήταν ιδιαίτερα απρόθυμη να εγκαταλείψει το «CQD». Οι χειριστές των συσκευών Marconi στον Τιτανικό αρχικά έστειλαν αυτό το σήμα αφού το πλοίο χτύπησε το παγόβουνο μάλλον χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που ένας άλλος χειριστής πρότεινε να δοκιμάσουν και το νέο σήμα του «SOS».
