Κρινιώ Καλογερίδου
Χθες το απόγευμα, καθώς ξεφύλλιζα τις κατά καιρούς ομιλίες μου σε σχολικές γιορτές για την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, το βλέμμα μου έπεσε σε παλαιότερα και νεότερα αποκόμματα εφημερίδων σε βάθος πενταετίας και βάλε, με ρεπορτάζ ταυτόσημα των σημερινών προπαγανδιστικών ”κατασκευασμάτων” Αλβανών δημοσιογράφων και ανιστόρητων ιστορικών οι οποίοι οικειοποιούνται Έλληνες ήρωες του 1821, ακόμα κι αυτούς που θυσιάστηκαν για την λευτεριά της Ελλάδας (βλ.Σουλιώτες κλπ).
Είναι...
άλλο ένα δείγμα δυστυχώς, που επιβεβαιώνει την ανθεκτικότητα του βαλκανικού εθνικισμού, τον οποίο τροφοδοτήσαμε εν πλήρει συνειδήσει δια της κυβέρνησης Τσίπρα υπογράφοντας την (”εθνικά ασύμφορη”, κατά προεκλογική δήλωση Μητσοτάκη το ’18) ”Συμφωνία των Πρεσπών”, την οποία επικαλούνται σήμερα Σκοπιανοί, Αλβανοί και Τούρκοι (ως άλλοθι προς τα αλυτρωτικά τους συμφέροντα), για να ζητήσουν την αναγνώριση ”μακεδονικής”, ”αλβανικής” και ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα.
Πήρα τα αποκόμματα των εφημερίδων στην αγκαλιά μου και άρχισα να τα ξαναδιαβάζω χαμογελώντας πικρά. Την προσοχή μου συγκέντρωσαν δηλώσεις Αλβανών αξιωματούχων των κυβερνήσεων Μπερίσα και Ράμα, οι οποίοι — με αφορμή τηλεοπτικές δικές μας σειρές για ιστορικά θέματα ή ντοκιμαντέρ για τις εθνικές επετείους μας — προέβαλλαν ανιστόρητα στοιχεία περί ταύτισης των Ελλήνων Αρβανιτών με τους Αλβανούς…
Ένα κύμα οργής με πλημμύρισε, γιατί έβλεπα ότι αξιοποιούσαν στο έπακρο δηλώσεις ”μεταμοντέρνων” Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών ή πνευματικών δημιουργών μας οι οποίοι ανοίγουν κατά καιρούς κερκόπορτες στον αλβανικό και τουρκικό εθνικισμό με τοποθετήσεις που πάσχουν από πολιτικοϊδεολογικές αγκυλώσεις και ιδεοληπτικές εξαρτήσεις.
Δεν έχουν καταλάβει, προφανώς, ότι με τον τρόπο αυτό εκτρέφουν (από το 2012, κυρίως, και εντεύθεν) τον μεγαλοϊδεατισμό των Αλβανών — εν προκειμένω — εθνικιστών της γειτονικής χώρας, ο οποίος — λόγω έλλειψης συνείδησης της ταυτότητάς τους και άγνοιας της πραγματικής ιστορίας — έχει θεριέψει σε βαθμό επικίνδυνο.
Η ιστορία, ως γνωστόν, σφραγίζει την ιδιαιτερότητα και το μέγεθος ενός λαού. Το ίδιο γίνεται και με τα πρόσωπα και την προσωπική ζωή τους, που συγκροτείται από συσσωρευμένα βιώματα τα οποία πλάθουν το υπόβαθρο της συνείδησής τους για να ξεχωρίσουν βαθμιαία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός.
Αυτή ακριβώς η ταυτότητα του κάθε προσώπου και του κάθε λαού παραδίδεται σε αμφότερους ως έργο ζωής που τους καλεί να αποδείξουν – στις κρίσιμες, κυρίως, στιγμές – τις ρίζες τους, την καταγωγή τους. Έτσι μόνο καταξιώνεται ή απαξιώνεται η παρουσία τους και η γενεαλογική συνέχειά τους.
Ως εκ τούτου η συνείδηση της ταυτότητας παίζει καθοριστικό ρόλο στην αυτοσυνείδηση προσώπων και λαών, αφού τους δίνει την ευθύνη να υπάρχουν και να δημιουργούν, να κρατούν ζωντανή την παράδοσή τους και να αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητά τους συγκριτικά με τους άλλους, πέρα από μισαλλοδοξίες και υπέρμετρους εθνικισμούς.
Για την περίπτωση συγκεκριμένα των ανιστόρητων Αλβανών και Ελλήνων που διαστρεβλώνουν ηθελημένα ή από άγνοια την ιστορική αλήθεια, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν έχουν καμιά σχέση οι Αλβανοί με τους αρβανιτόφωνους Έλληνες.
Για παράδειγμα αναφέρω έναν απ’ τους κορυφαίους εθνικούς ήρωες, τον Θεσπρωτό Μάρκο Μπότσαρη, στη μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί αμφισβητώντας την ελληνικότητά του και, συνακόλουθα, την ελληνικότητα των Σουλιωτών της Ηπείρου…
Ο Μάρκος Μπότσαρης, λοιπόν – ο στρατηγός και οπλαρχηγός της ελληνικής Επανάστασης του 1821 – ήταν αρβανιτόφωνος (με μητρική γλώσσα την ελληνική), όπως και όλοι οι συμπατριώτες του. Είχε όμως ελληνική ψυχή και συνείδηση σαν και εκείνους, πράγμα που φαίνεται όχι μόνο απ’ την αυταπάρνηση που έδειχνε στους αγώνες πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά κι από τη φράση που είπε το 1811 όταν έφτασε στα Επτάνησα για να υπερασπιστεί με τους Γάλλους τη Λευκάδα και τα άλλα νησιά, τα οποία – με τη συνθήκη του Τιλσίτ (1807) – είχαν παραχωρηθεί από Ρώσους και Τούρκους στη Γαλλία και τον Ναπολέοντα.
– ”Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρετανική σημαία”!!!
Και επειδή, για να τον οικειοποιηθούν οι Αλβανοί, φέρουν ως αποδεικτικό στοιχείο το ”Λεξικό” που έγραψε ο ίδιος ο Μάρκος Μπότσαρης για τη γλώσσα που μιλούσε, ξεκαθαρίζω ότι αυτό ήταν της αρβανίτικης (όχι αλβανικής) νεοελληνικής, της ρωμαίικης δηλαδή γλώσσας με προσμίξεις αρβανίτικες.
Προσμίξεις που μπολιάζουν την ηπειρώτικη ντοπιολαλιά με αυτήν των Σαρακατσάνων, των Καραγκούνηδων και των ορθοδόξων ”Τόσκηδων” της Αλβανίας, οι οποίοι κατάγονταν απ’ τους αρχαίους Ιλλυριούς (που δεν ήταν απόγονοι των Αλβανών).
Αναφορικά τώρα με την αλβανική εθνική συνείδηση, θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι αυτή δεν υπήρχε την περίοδο της ελληνικής επανάστασης και – φυσικά – επί ημερών Μάρκου Μπότσαρη, γιατί εμφανίστηκε μόλις το 1878, ”ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδιστών”.
Ήταν η εποχή που είχε εκδηλωθεί η αλβανική εθνική κίνηση και δράση με την προσωνυμία ”Λίγκα της Πριζρένης – Κοσσυφοπεδίου” (1878-1881). Όλοι αυτοί βέβαια που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτούς τους αγώνες δεν είχαν καμιά σχέση με τους δικούς μας εθνικούς ήρωες του ’21 που είχαν αρβανίτικη καταγωγή: τους Μποτσαραίους, τους Κουντουριώτηδες, την Μπουμπουλίνα και άλλους επώνυμους και ανώνυμους.
Αφήστε που δεν υπάρχει, σχεδόν, ίχνος αναφοράς της προγονικής εθνικής ταυτότητας των Αλβανών στην Βαλκανική ούτε στα κείμενα των χρονογράφων και ιστοριογράφων του Βυζαντίου, τα οποία εστίαζαν το ενδιαφέρον τους στη χερσόνησο. Και το ”σχεδόν”, που αναφέρω, είναι μια απ’ τις δυο εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν ασφαλώς τον κανόνα.
Η πρώτη, που αποκαλύπτει τη φαιδρότητα των ισχυρισμών αυτών που ταυτίζουν τους Αλβανούς με τους Έλληνες Ορθόδοξους Αρβανίτες, είναι αυτή που μιλά γα τον ”εθνικό ήρωα” της Αλβανίας του 15ου αιώνα Σκεντέρμπεη, ο οποίος δεν ήταν άλλος απ’ τον Ορθόδοξο Έλληνα Ηπειρώτη Γεώργιο Καστριώτη-”Σκεντέρμπεη”, τον οποίο αναφέρουν ως ”Αλβανό” Έλληνα εξ Ηπείρου τα έγγραφα της ”Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας” (σ.σ: Ήταν υπό την κατοχή της τα Επτάνησα με τη συνθήκη του Καμποφόρμιο, μέχρι το 1815 που περιήλθαν ”υπό την προστασία της Μ. Βρετανίας).
Η δεύτερη εξαίρεση είναι η αναφορά που κάνει ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος (905-959) στους Αλβανούς, τους οποίους χαρακτηρίζει ”φυλή του Καυκάσου”. Πέραν αυτών, όμως, ουδέν, γιατί και στα έγγραφα της ”Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας” (15ος αι) οι Αλβανοί αναφέρονται ως Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο, των οποίων η ελληνική συνείδηση δεν αμφισβητείται!
Συμπέρασμα
Οι Αρβανίτες Σουλιώτες, Σπετσιώτες, Υδραίοι και λοιποί ήτανε πάντα Ορθόδοξοι Έλληνες πατριώτες που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για την Ελλάδα, όταν αυτή τους χρειάστηκε. Οι ρίζες τους προέρχονται απ’ το πανάρχαιο Άρβανο, ”τη γεωγραφική και ιστορική περιοχή της Β. Ηπείρου, που βρίσκεται κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Γενούσου” και είχε πρωτοαναφερθεί στην ”Αλεξιάδα” της Άννας Κομνηνής (1083-1153).
Ως εκ τούτου, τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα από ανθέλληνες του Εξωτερικού και, δυστυχώς, από κάποιους Έλληνες διανοούμενους, γνωστούς Ευρωλάγνους και Τουρκολάγνους (οι οποίοι παριστάνουν τους ιστορικούς γελοιοποιώντας ηρωικές στιγμές της ιστορίας μας, για να αποδείξουν την ανομοιογένεια του ελληνικού πληθυσμού), είναι ασύστολα ψεύδη και, στην καλύτερη περίπτωση… ”εθνικοί μύθοι” για ταινίες του Χόλυγουντ…
Πήρα τα αποκόμματα των εφημερίδων στην αγκαλιά μου και άρχισα να τα ξαναδιαβάζω χαμογελώντας πικρά. Την προσοχή μου συγκέντρωσαν δηλώσεις Αλβανών αξιωματούχων των κυβερνήσεων Μπερίσα και Ράμα, οι οποίοι — με αφορμή τηλεοπτικές δικές μας σειρές για ιστορικά θέματα ή ντοκιμαντέρ για τις εθνικές επετείους μας — προέβαλλαν ανιστόρητα στοιχεία περί ταύτισης των Ελλήνων Αρβανιτών με τους Αλβανούς…
Ένα κύμα οργής με πλημμύρισε, γιατί έβλεπα ότι αξιοποιούσαν στο έπακρο δηλώσεις ”μεταμοντέρνων” Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών ή πνευματικών δημιουργών μας οι οποίοι ανοίγουν κατά καιρούς κερκόπορτες στον αλβανικό και τουρκικό εθνικισμό με τοποθετήσεις που πάσχουν από πολιτικοϊδεολογικές αγκυλώσεις και ιδεοληπτικές εξαρτήσεις.
Δεν έχουν καταλάβει, προφανώς, ότι με τον τρόπο αυτό εκτρέφουν (από το 2012, κυρίως, και εντεύθεν) τον μεγαλοϊδεατισμό των Αλβανών — εν προκειμένω — εθνικιστών της γειτονικής χώρας, ο οποίος — λόγω έλλειψης συνείδησης της ταυτότητάς τους και άγνοιας της πραγματικής ιστορίας — έχει θεριέψει σε βαθμό επικίνδυνο.
Η ιστορία, ως γνωστόν, σφραγίζει την ιδιαιτερότητα και το μέγεθος ενός λαού. Το ίδιο γίνεται και με τα πρόσωπα και την προσωπική ζωή τους, που συγκροτείται από συσσωρευμένα βιώματα τα οποία πλάθουν το υπόβαθρο της συνείδησής τους για να ξεχωρίσουν βαθμιαία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός.
Αυτή ακριβώς η ταυτότητα του κάθε προσώπου και του κάθε λαού παραδίδεται σε αμφότερους ως έργο ζωής που τους καλεί να αποδείξουν – στις κρίσιμες, κυρίως, στιγμές – τις ρίζες τους, την καταγωγή τους. Έτσι μόνο καταξιώνεται ή απαξιώνεται η παρουσία τους και η γενεαλογική συνέχειά τους.
Ως εκ τούτου η συνείδηση της ταυτότητας παίζει καθοριστικό ρόλο στην αυτοσυνείδηση προσώπων και λαών, αφού τους δίνει την ευθύνη να υπάρχουν και να δημιουργούν, να κρατούν ζωντανή την παράδοσή τους και να αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητά τους συγκριτικά με τους άλλους, πέρα από μισαλλοδοξίες και υπέρμετρους εθνικισμούς.
Για την περίπτωση συγκεκριμένα των ανιστόρητων Αλβανών και Ελλήνων που διαστρεβλώνουν ηθελημένα ή από άγνοια την ιστορική αλήθεια, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν έχουν καμιά σχέση οι Αλβανοί με τους αρβανιτόφωνους Έλληνες.
Για παράδειγμα αναφέρω έναν απ’ τους κορυφαίους εθνικούς ήρωες, τον Θεσπρωτό Μάρκο Μπότσαρη, στη μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί αμφισβητώντας την ελληνικότητά του και, συνακόλουθα, την ελληνικότητα των Σουλιωτών της Ηπείρου…
Ο Μάρκος Μπότσαρης, λοιπόν – ο στρατηγός και οπλαρχηγός της ελληνικής Επανάστασης του 1821 – ήταν αρβανιτόφωνος (με μητρική γλώσσα την ελληνική), όπως και όλοι οι συμπατριώτες του. Είχε όμως ελληνική ψυχή και συνείδηση σαν και εκείνους, πράγμα που φαίνεται όχι μόνο απ’ την αυταπάρνηση που έδειχνε στους αγώνες πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά κι από τη φράση που είπε το 1811 όταν έφτασε στα Επτάνησα για να υπερασπιστεί με τους Γάλλους τη Λευκάδα και τα άλλα νησιά, τα οποία – με τη συνθήκη του Τιλσίτ (1807) – είχαν παραχωρηθεί από Ρώσους και Τούρκους στη Γαλλία και τον Ναπολέοντα.
– ”Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρετανική σημαία”!!!
Και επειδή, για να τον οικειοποιηθούν οι Αλβανοί, φέρουν ως αποδεικτικό στοιχείο το ”Λεξικό” που έγραψε ο ίδιος ο Μάρκος Μπότσαρης για τη γλώσσα που μιλούσε, ξεκαθαρίζω ότι αυτό ήταν της αρβανίτικης (όχι αλβανικής) νεοελληνικής, της ρωμαίικης δηλαδή γλώσσας με προσμίξεις αρβανίτικες.
Προσμίξεις που μπολιάζουν την ηπειρώτικη ντοπιολαλιά με αυτήν των Σαρακατσάνων, των Καραγκούνηδων και των ορθοδόξων ”Τόσκηδων” της Αλβανίας, οι οποίοι κατάγονταν απ’ τους αρχαίους Ιλλυριούς (που δεν ήταν απόγονοι των Αλβανών).
Αναφορικά τώρα με την αλβανική εθνική συνείδηση, θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι αυτή δεν υπήρχε την περίοδο της ελληνικής επανάστασης και – φυσικά – επί ημερών Μάρκου Μπότσαρη, γιατί εμφανίστηκε μόλις το 1878, ”ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδιστών”.
Ήταν η εποχή που είχε εκδηλωθεί η αλβανική εθνική κίνηση και δράση με την προσωνυμία ”Λίγκα της Πριζρένης – Κοσσυφοπεδίου” (1878-1881). Όλοι αυτοί βέβαια που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτούς τους αγώνες δεν είχαν καμιά σχέση με τους δικούς μας εθνικούς ήρωες του ’21 που είχαν αρβανίτικη καταγωγή: τους Μποτσαραίους, τους Κουντουριώτηδες, την Μπουμπουλίνα και άλλους επώνυμους και ανώνυμους.
Αφήστε που δεν υπάρχει, σχεδόν, ίχνος αναφοράς της προγονικής εθνικής ταυτότητας των Αλβανών στην Βαλκανική ούτε στα κείμενα των χρονογράφων και ιστοριογράφων του Βυζαντίου, τα οποία εστίαζαν το ενδιαφέρον τους στη χερσόνησο. Και το ”σχεδόν”, που αναφέρω, είναι μια απ’ τις δυο εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν ασφαλώς τον κανόνα.
Η πρώτη, που αποκαλύπτει τη φαιδρότητα των ισχυρισμών αυτών που ταυτίζουν τους Αλβανούς με τους Έλληνες Ορθόδοξους Αρβανίτες, είναι αυτή που μιλά γα τον ”εθνικό ήρωα” της Αλβανίας του 15ου αιώνα Σκεντέρμπεη, ο οποίος δεν ήταν άλλος απ’ τον Ορθόδοξο Έλληνα Ηπειρώτη Γεώργιο Καστριώτη-”Σκεντέρμπεη”, τον οποίο αναφέρουν ως ”Αλβανό” Έλληνα εξ Ηπείρου τα έγγραφα της ”Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας” (σ.σ: Ήταν υπό την κατοχή της τα Επτάνησα με τη συνθήκη του Καμποφόρμιο, μέχρι το 1815 που περιήλθαν ”υπό την προστασία της Μ. Βρετανίας).
Η δεύτερη εξαίρεση είναι η αναφορά που κάνει ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος (905-959) στους Αλβανούς, τους οποίους χαρακτηρίζει ”φυλή του Καυκάσου”. Πέραν αυτών, όμως, ουδέν, γιατί και στα έγγραφα της ”Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας” (15ος αι) οι Αλβανοί αναφέρονται ως Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο, των οποίων η ελληνική συνείδηση δεν αμφισβητείται!
Συμπέρασμα
Οι Αρβανίτες Σουλιώτες, Σπετσιώτες, Υδραίοι και λοιποί ήτανε πάντα Ορθόδοξοι Έλληνες πατριώτες που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για την Ελλάδα, όταν αυτή τους χρειάστηκε. Οι ρίζες τους προέρχονται απ’ το πανάρχαιο Άρβανο, ”τη γεωγραφική και ιστορική περιοχή της Β. Ηπείρου, που βρίσκεται κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Γενούσου” και είχε πρωτοαναφερθεί στην ”Αλεξιάδα” της Άννας Κομνηνής (1083-1153).
Ως εκ τούτου, τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα από ανθέλληνες του Εξωτερικού και, δυστυχώς, από κάποιους Έλληνες διανοούμενους, γνωστούς Ευρωλάγνους και Τουρκολάγνους (οι οποίοι παριστάνουν τους ιστορικούς γελοιοποιώντας ηρωικές στιγμές της ιστορίας μας, για να αποδείξουν την ανομοιογένεια του ελληνικού πληθυσμού), είναι ασύστολα ψεύδη και, στην καλύτερη περίπτωση… ”εθνικοί μύθοι” για ταινίες του Χόλυγουντ…
