Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μία αυλή που είχε και σκύλους και γάτες. Είχα σκύλο και δόξα το Θεό, γνωρίζω την αγάπη που μπορεί να λάβει κάποιος από έναν σκύλο ή μία γάτα. Δεν ξέρω για ποιον λόγο μα πάντα μπορούσα να ηρεμώ και τα πιο αγριεμένα σκυλιά.
Γυρίζοντας στην οικία μου, με τα πόδια, ξαφνικά πετάχτηκαν...
εμπρός μου δύο μεγαλόσωμα σκυλιά αρκούντως αγριεμένα και ξέρω πραγματικά να ξεχωρίζω τον κίνδυνο. Δεν ήμουν σε ποδήλατο, βλέπετε ένας υπέροχα διατηρημένος και φροντισμένος δρόμος, μου διέλυσε το ποδήλατο και το πέλμα τον Δεκέμβριο που μας πέρασε. Ήμουν με τα πόδια. Δεν ξέρω τι πριν από μένα όργισε τα σκυλιά. Ξέρω όμως ότι αν δε διατηρούσα την ψυχραιμία μου και δεν τα ηρεμούσα, θα μου είχαν επιτεθεί.
Δε φταίνε τα ζωντανά. Μόνα, δίχως συντροφιά, παρατημένα ίσως από αυτούς που τα είχαν και ως βάρος τα ένιωσαν, μέσα στους δρόμους ίσως άρχισαν να αγριεύουν ή να τα αγριεύουν.
Όμως δεν πρέπει κάτι να γίνει ώστε να προστατευτούν αυτά τα ζωντανά, αλλά ταυτόχρονα και οι πολίτες από ενδεχόμενες επιθέσεις;
Μήπως γενικώς πέρα βρέχει εις κάθε τομέα του βίου μας; Θέλω ακόμη να ελπίζω πως όχι…
Ν.Τ.
