(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Και πώς να σε μετρήσω;
Τα ζύγια μας λειψά!
Το καντάρι της ιστορίας ελλειματικό!
Κι η κρίση μας δόλια...
Στα καλούπια της ιδιοτέλειας μας
δεν χωράς,
στα μέτρα της λογικής μας
περισσεύεις
της καθημερινότητάς μας τη μιζέρια
ελέγχεις ,
της μικρότητάς μας την γεωγραφία
υπερβαίνεις ...
Φτωχός και κλέφτης δεν ήσουν
στα βουνά δεν ανέβηκες,
μπιστικός αρματωλός δεν γίνηκες,
του πασά μισθοφόρος,
θαλασσινός στα ρεσάλτα δεν γεννήθηκες
στα κοντραμπάντα !
Και τότες ;
Του παππά της Ντοβίστας γιός,
γεύτηκες
τα κολλυβογράμματα στον άρτηκα
του Άη Θανάση ,
και την ακαρτέρηση των Ρωμιών με φλόγα
καταπώς ο Ρήγας
την μήνυσε
απ' τον Θούριο εγκολπώθηκες του Γένους
την φιλοπατρία,
την ανοιχτοσύνη των οριζόντων
ακολούθησες
του κάμπου των Σερρών τον πλούτο
εμπορεύτηκες,
τον άσπρο χρυσό, το βαμβάκι
της ποιότητας
στην Πόλη, στην Βενετιά, στην Βιέννη,
στην Οδησσό,
γιά να γίνεις ο μεγαλέμπορος, ο προεστώς,
ο δανειστής του πασά,
γιά να ξανοιχτείς σαν μεγαλοεξαγωγέας
ώστε στην Πόλη μυημένος
στο μεγάλο μυστικό γιά να ξεσηκωθεί
ο ραγιάς
στο μεγάλο μυστικό γιά να ξαναγίνει
το ρωμέικο
την οικογένεια αψηφάς, παιδιά, γυναίκα,
μπαίνεις μπροστά
ο μεγαλέμπορος τα νύν Αρχιστράτηγος
το πλούτος
γίνεται όπλα και σπαθιά, κανόνια και μπαρούτι
το πλούτος που συνάχτηκε στη Βιέννα
και στη Βουδαπέστη
ζωθροφές θα γίνουν στρατιωτών και καπεταναίων,
στ' Αγιονόρος αποβίβαση με το μπρίκι του καπετάν Βισβίκη,
καράβια γιά να πληρωθούν, μοναστήρια για να στερωθούν,
στη μάχη γιά την Λευτεριά
να μπούν .. .
Μα πώς να σε μετρήσω ;
Οι άλλοι ξεκοιλιάζονται γιά ένα μισθό κι άλλοι ζούν γιά ένα πλιάτσικο,
άλλοι αξιοπρέπεια πωλούν
γιά μιά μίζα
άλλοι ξεκοκκαλίζουν το δάνειο
της Αγγλετέρας
κι Εσύ ... !
Και πώς να σε μετρήσω ,
γιέ του παππά
πού ούτε στα καλούπια της Δεξιάς χωράς
ούτε στης Ευωνύμου,
άλλης σειράς κι άλλης τάξης
Άνδρας,
της Πατρίδας άξιος,
του αλτρουισμού και της φιλοπατρίας
της προσφοράς και της θυσίας,
στο στενό της Ποτίδαιας
όπως μιά φορά
στο στενό των Θερμοπυλών ο Λεωνίδας
δεν θα περάσετε
τότε όπως και τώρα
κι άς ήξερες
πώς οι Μήδοι θα διαβούν στο τέλος
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν άλλοτες
ή γενιτσάρων του σουλτάνου τα νύν ,
και πώς να μετρήσω το μπόι
της Ψυχής Σου ;
Μετριέται ;
Την μέρα τούτη, κάθε μέρα,
στεφάνι δάφνης θέτω
σιωπηλός
στεφάνι ευγνωμοσύνης γονυκλινώς
γιά την δόξα που καθίζει μονάχη στην πλάκα του τάφου λαμπρή
στεφάνι δάφνης την παρακαταθήκη τιμώντας
στον Αρχιστράτηγο της Μακεδονίας
στην Επανάσταση του 21 ,
στον γιό του παππά της Ντοβίστας
των Σερρών
τον Μανώλη!
Πολλά τα έτη Σας, με επίγνωση!
