Παρά την νίκη των Εθνικών Δυνάμεων τον Αύγουστο του 1949 στον Γράμμο και το Βίτσι εναντίον των κομμουνιστοσυμμοριτών οι οποίοι επιθυμούσαν την υποδούλωση της Ελλάδος στον σοβιετικό άξονα και τον εδαφικό της ακρωτηριασμό μέσω...
της παραχώρησης στις όμορες κομμουνιστικές χώρες τμημάτων του εθνικού εδάφους ο κομμουνιστικός κίνδυνος δεν είχε εκλείψει. Το 1956 δημιουργείται το πρώτο μεταπολεμικά «Λαϊκό Μέτωπο» και στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ η οποία ήταν το άλλοθι του ΚΚΕ έρχεται δεύτερο κόμμα. Ότι κατακτήθηκε με αίμα και θυσίες στα πεδία των μαχών κινδυνεύει τώρα να χαθεί από την ολιγωρία των αστών πολιτικών.
Από το 1961 η κρίση στην χώρα μας βαθαίνει και σε αυτό συντελεί και η επάνοδος από την Αμερική του υιού του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου Ανδρέα. Με την υποκίνησή του θα υιοθετηθεί η τακτική του «Ανένδοτου Αγώνα» και αμέσως μετά την εκλογή του ως βουλευτής της ΕΚ θα δημιουργήσει μέσα στον κομματικό μηχανισμό την δική του εξτρεμιστική ομάδα η οποία ανοιχτά πλέον θα συνοδοιπορήσει με την ΕΔΑ και θα υιοθετήσει και τα συνθήματά της. Έτσι την περίοδο 1061-63 θα δημιουργηθεί μία ομάδα η οποία θα αποτελέσει ένα έμμεσο «Λαϊκό Μέτωπο» στις μάζες της ΕΚ και της ΕΔΑ, συνδετικός τους κρίκος θα είναι οι άνθρωποι του Ανδρέα. Οι δραστηριότητές του όμως δεν θα σταματήσουν στην δημιουργία και οργάνωση πολιτικής μόνον ομάδας αλλά και στην οργάνωση μίας παραστρατιωτικής οργάνωσης του «ΑΣΠΙΔΑ» του οποίον είναι βέβαιο ότι ήταν ο πολιτικός αρχηγός και καθοδηγητής. Οι άνθρωποι του «ΑΣΠΙΔΑ» θα καταλάβουν καίριες θέσεις στο στράτευμα και θα προβούν σε διώξεις εθνικοφρόνων αξιωματικών μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Η οργάνωσή του θα επιχειρήσει να επεκταθεί και στην Κύπρο χρησιμοποιώντας το εκεί κλιμάκιο της ΚΥΠ και κατά την επίσκεψή του στην μεγαλόνησο ο Ανδρέας Παπανδρέου θα «τορπιλίσει» το σχέδιο «Άτσεσον» το οποίο ουσιαστικά δρομολογούσε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αυτό, άλλωστε, κατήγγειλε στις 12 Μαΐου 1965 ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής ο οποίος αποκάλυψε την συνωμοσία του «ΑΣΠΙΔΑ» στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος.
Τα Ιουλιανά
Η αποκάλυψη του «ΑΣΠΙΔΑ», αλλά των δεσμών του με τον Ανδρέα ανάγκασε τον πρωθυπουργό και πατέρα του να ζητήσει Ένορκη Διοικητική Εξέταση και μετά το πόρισμά της ο βασιλέας πίεσε τον πρωθυπουργό να προχωρήσει τακτική ανάκριση κάτω από την επιρροή του γιου του ο πρωθυπουργός ζητά την μετακίνηση του Πέτρου Γαρουφαλιά από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε αυτό του Συντονισμού με σκοπό να το αναλάβει ο ίδιος. Στη άρνηση του Γαρουφαλιά ο πρωθυπουργός απαντά με διαγραφή του από το κόμμα. Επίσης επιχειρεί να πλαισιώσει το 5μελές ανακριτικό συμβούλιο με αξιωματικούς που ανήκουν στον «ΑΣΠΙΔΑ» ούτως ώστε να συγκαλυφθούν οι ευθύνες του γιου του. Ο πρωθυπουργός της χώρας είναι πλέον έρμαιο στα χέρια του γιου του ο οποίος συνεπικουρείται από την Αριστερά. Η επιμονή του Γεωργίου Παπανδρέου να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης κατέδειξε ότι πλέον σκοπός του ήταν να υποτάξει το Στράτευμα στο κόμμα αλλά και να απαλλάξει τον γιο του από τις ευθύνες του, έτσι η σύγκρουση με το παλάτι ήταν αναπόφευκτη. Τις κινήσεις του τότε πρωθυπουργού επέκρινε, όμως το μεγαλύτερο κομμάτι της ΕΚ και η κρίση ξέσπασε με την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου. Αυτοί που ήθελαν μία πιο διαλλακτική στάση και συνδιαλλαγή με τον βασιλέα ονομάστηκαν «αποστάτες» και οι κυβερνήσεις που σχημάτισαν «αποστασίας». Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες εξερράγησαν τα λεγόμενα «Ιουλιανά» το 1965. Η χώρα ζούσε έναν εθνικό διχασμό παρόμοιο με αυτόν του 1915. Το «Λαϊκό Μέτωπο ΕΚ- ΕΔΑ που δημιουργήθηκε το 1961 και επισφραγίστηκε το 1963-65 άρχισε να δρα ανατρεπτικά εκμεταλλευόμενο τα πολιτικά πάθη και οι δρόμοι των Αθηνών θύμιζαν την εποχή των «Δεκεμβριανών» του 1944 Κάθε προσπάθεια από τον Γ. Παπανδρέου για συμβιβασμό και εξεύρεσης λύσης τορπιλίζονταν από τον γιο του Ανδρέα. Στο Συμβούλιο του Στέμματος που έγινε στις 1 και 2 Σεπτεμβρίου 1965 από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς επισημάνθηκε ο κομμουνιστικός κίνδυνος και η σοβαρή περίπτωση αιματοχυσίας σε περίπτωση εκλογών.
Η Επιτακτική ανάγκη για την 21η Απριλίου 1967
Έτσι διαδραματίζονταν η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα όπου όλοι οι πολιτικοί λίγο έως πολύ ήθελαν την συνταγματική εκτροπή ακόμα και ο βασιλέας γι’ αυτό άλλωστε και ο Α/ΓΕΣ Σπαντιδάκης ανέθεσε στο Γεώργιο Παπαδόπουλο, του οποίου γνώριζε τις επιτελικές του ικανότητες, την οργάνωση της κίνησης του βασιλιά. Ο στρατός όμως δεν επιθυμούσε να παίξει τέτοιο ρόλο γιατί μία τέτοια κίνηση απλώς θα μετέθετε κάποιες καταστάσεις και υα συντηρούσε το πολιτικό κατεστημένο. Έτσι το απόγευμα της 20ης Απριλίου 1967 στο σπίτι του Μιχάλη Μπαλόπουλου το Επαναστατικό Συμβούλιο υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπαδοπούλου αποφασίζει για τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου για την σωτηρία της Ελλάδος που θα τεθεί σε ενέργεια το ξημέρωμα της επομένης 21ης Απριλίου. Έτσι ξεκινώντας από το ίδιο σημείο με το 1909, το Γουδί, μία ομάδα πατριωτών Ελλήνων Αξιωματικών αποκαθιστά την τάξη στην χώρα. Η 21η Απριλίου ήταν γεγονός.
Συμπεράσματα
Αυτά τα 41 χρόνια που έχουν περάσει από την ημέρα της μεταπολίτευσης έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί πολλά για την ενέργεια των αξιωματικών και για το δήθεν παρασκήνιο που βρίσκονταν «πίσω» από αυτήν τον αμερικανικό παράγοντα, σήμερα όμως είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αμερικανοί αιφνιδιάστηκαν από αυτήν την κίνηση αλλά και διαμαρτυρήθηκαν εντόνως. Ένα άλλο κραυγαλέο επίσης ψέμα είναι ότι η χώρα λόγω του Στρατιωτικού Καθεστώτος είχε περιπέσει σε διεθνή ανυποληψία, η Επανάσταση η οποία είχε επικρατήσει αναίμακτα και χωρίς ουδεμία αντίσταση είχε αναγνωριστεί και είχε συναλλαγές με όλες τις χώρες του κόσμου. ‘Οσο για τα επιτεύγματά της αυτά είναι πλέον γνωστά σε όλους. Δεν αποκατέστησε μόνον την κοινωνική ειρήνη αλλά έκανε την χώρα παγκόσμια οικονομική δύναμη σε σημείο τέτοιο που μπορούσε να περιφρονεί ακόμα και αυτήν την αμερικανική βοήθεια. Μηδένισε τα έλλειμμα και το εξωτερικό χρέος και για πρώτη φορά μετά το Καθεστώς της4ης Αυγούστου καταπολεμήθηκε η ανεργία, ακόμα μπήκαν οι βάσεις για μία προηγμένη βιομηχανία στα πρότυπα των δυτικών οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών και έγιναν άπειρα έργα που σκοπό είχαν την βελτίωση της ποιότητος ζωής του ελληνικού λαού. Το κυριότερο όλων όλοι αυτοί οι πολυπαρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών αξιωματικοί οι οποίοι ανέλαβαν την εξουσία ήταν κομμάτι του λαού και τέτοιοι παρέμειναν, ουδείς έγινε πλούσιος από την άσκηση της εξουσίας. Νομίζουμε ότι κάθε σύγκριση με το σήμερα είναι όχι μόνον ατυχής αλλά φέρνει και θλίψη, ότι και να λένε οι σημερινοί κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους η 21η Απριλίου 1967 ήταν ένα ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ και τέτοιο θα μείνει στην συνείδηση του ελληνικού λαού όσο και να προσπαθούν για το αντίθετο.
Ε.Κ.
