Για να φθάσει εκεί περπάτησε δύο χιλιόμετρα από το Υπερώο όπου διεξήχθη ο Μυστικός Δείπνος
Γεσθημανή...
στα εβραϊκά σημαίνει «ελαιοτριβείο», στον Κήπο όπου σήμερα σώζονται ελάχιστες ελιές με τεράστιους κορμούς, έκανε ο Ιησούς και την τελευταία και συγκλονιστικότερη προσευχή πριν τη Σταύρωση.
Για να φθάσει εκεί περπάτησε δύο χιλιόμετρα από το Υπερώο όπου διεξήχθη ο Μυστικός Δείπνος με τους έντεκα από τους μαθητές του.
Σύμφωνα με τις γραφές ήταν μια έντονη, δυνατή προσευχή γεμάτη αγωνία. Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του Χριστού φανερώνοντας την ανθρώπινη υπόστασή του. Έπρεπε να πιει εκείνο το ποτήρι και να το αντιμετωπίσει σαν άνθρωπος, να ξεπληρώσει το τίμημα στο όνομα όλων των ανθρώπων.
Ήξερε ότι το εξής θα έμενε μόνος. Θα αντιμετώπιζε την εγκατάλειψη ακόμη και από τους μαθητές του που θα δείλιαζαν, τις αποδοκιμασίες του όχλου που θα φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν», την άρνηση και την προδοσία.
«Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» φώναξε προς στιγμή, όχι γιατί φοβόταν το θάνατο αλλά γιατί η ανθρώπινη υπόστασή του ξεχείλιζε από πίκρα για την αδικία , την σκληρότητα, την κακία, την αχαριστία, την πονηρία, την αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Ξεχείλιζε από τη θλίψη που αποκόμισε από τις άδικες κατηγορίες και την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων εις βάρος του.
Αμέσως όμως ξεπερνά το μονοπάτι αυτό της θλίψης για να βγει νικητής και να δώσει δύναμη κι ελπίδα σε όλους μας. Με περισσή αγάπη για τον άνθρωπο συνεχίζει λέγοντας:
«Όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ’ όπως εσύ», δείχνοντας την τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα αλλά και την αποφασιστικότητα του να φέρει το σχέδιο της σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου σε πέρας.
Για να φθάσει εκεί περπάτησε δύο χιλιόμετρα από το Υπερώο όπου διεξήχθη ο Μυστικός Δείπνος με τους έντεκα από τους μαθητές του.
Σύμφωνα με τις γραφές ήταν μια έντονη, δυνατή προσευχή γεμάτη αγωνία. Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του Χριστού φανερώνοντας την ανθρώπινη υπόστασή του. Έπρεπε να πιει εκείνο το ποτήρι και να το αντιμετωπίσει σαν άνθρωπος, να ξεπληρώσει το τίμημα στο όνομα όλων των ανθρώπων.
Ήξερε ότι το εξής θα έμενε μόνος. Θα αντιμετώπιζε την εγκατάλειψη ακόμη και από τους μαθητές του που θα δείλιαζαν, τις αποδοκιμασίες του όχλου που θα φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν», την άρνηση και την προδοσία.
«Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» φώναξε προς στιγμή, όχι γιατί φοβόταν το θάνατο αλλά γιατί η ανθρώπινη υπόστασή του ξεχείλιζε από πίκρα για την αδικία , την σκληρότητα, την κακία, την αχαριστία, την πονηρία, την αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Ξεχείλιζε από τη θλίψη που αποκόμισε από τις άδικες κατηγορίες και την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων εις βάρος του.
Αμέσως όμως ξεπερνά το μονοπάτι αυτό της θλίψης για να βγει νικητής και να δώσει δύναμη κι ελπίδα σε όλους μας. Με περισσή αγάπη για τον άνθρωπο συνεχίζει λέγοντας:
«Όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ’ όπως εσύ», δείχνοντας την τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα αλλά και την αποφασιστικότητα του να φέρει το σχέδιο της σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου σε πέρας.
