Την πιο μεγάλη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε επίπεδο συλλόγων. Στις 2 Ιουνίου, σα σήμερα, το 1971, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, που μετά από 21 χρόνια εξελίχθηκε στο τσάμπιονς ληγκ.
Χωρίς υπερβολή...
θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτες σελίδες γι’ αυτό το γεγονός, την πρόκριση σε τελικό Ευρώπης ελληνικής ομάδας που με προπονητή τον Φερεντς Πούσκαςέκανε μια θριαμβευτική πορεία στο κύπελλο πρωταθλητριών και κατάφερε το απίθανο: Να βγάλει στους δρόμους της Αθήνας χιλιάδες κόσμου την περίοδο της δικτατορίας.
Από θεωρίες συνωμοσίας, άλλο τίποτα: Ο Ωνάσης δωροδόκησε τον Ερυθρό Αστέρα που είχε κερδίσει 4-1 στο Βελιγράδι και στη ρεβάνς έκατσε να χάσει 3-0. Ότι ο Πούσκας με τις γνωριμίες του στην Ευρώπη εξασφάλισε ευνοϊκές διαιτησίες. Ότι η ΚΥΠ είχε επιστρατευθεί κι αυτή για να σπρώξει τον Παναθηναϊκό.
Έτσι συμβαίνει σε κάθε απίστευτο γεγονός. Κα πράγματι είναι απίστευτο ότι ο Παναθηναϊκός έφθασε τελικό. Πιθανόν να έγιναν στο παρασκήνιο πολλά και διάφορα, όπως και κάποια που δεν έγιναν ποτέ γνωστά.
Οι γάβροι ήταν για λύπηση. Πώς να άντεχαν τόσο μεγάλη επιτυχία από τον αιώνιο αντίπαλο. Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, μάλιστα σε αθλητική εφημερίδα που εργαζόμουν «Μακάρι, Θέε, να ρίξεις το αεροπλάνο του Παναθηναϊκού για το Λονδίνο, να μην παίξει στο Ουέμπλεϋ…». Ασφαλώς και δεν θα το εννοούσαν. Όμως το είπαν.
Η μισή Ελλάδα είχε πάει στο Λονδίνο. Ο «τομεάρχης αθλητισμού» της 21ης Απριλιου, ο περιβόητος συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Ασλανίδης είχε ανέβει στο αεροπλάνο της αποστολής του Παναθηναϊκού αγκαλιά με μια εικόνα της Παναγίας. Πώς, λοιπόν, ήταν δυνατόν να τσακιστεί το αεροπλάνο; Δεν θα το επέτρεπε με τίποτα η Παναγία, η οποία τελικά στάθηκε με το μέρος των Ολλανδών. Κέρδισε 2-0 τον Παναθηναϊκό ο Άγιαξ και στη συνέχεια άλλους δυο σερί τελικούς του πρωταθλητριών, το 1972 και το 1973.
