Οι τακτικές για την απώλεια βάρους είναι πολλές, ανάμεσα στις οποίες η παράλειψη γευμάτων και η διαλειμματική νηστεία που έχει ανέβει σε δημοφιλία. Εντούτοις, ειδικά εάν απουσιάζει η τακτική σωματική δραστηριότητα, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, οι περισσότερες δεν καταφέρνουν να πετύχουν το σκοπό τους και συχνά τα κιλά που έχουν χαθεί επιστρέφουν μετά από λίγο καιρό.
Πρόσφατη έρευνα...
ο σημαντικότερος δείκτης μεταβολής βάρους, με την πάροδο του χρόνου, ήταν τελικά η συχνότητα των γευμάτων και το μέγεθος των μερίδων, και όχι ο χρόνος των γευμάτων.
Οι ερευνητές είπαν πως τα περισσότερα μικρά γεύματα ήταν ο τρόπος διατροφής που σχετίζονταν με την απώλεια βάρους με την πάροδο του χρόνου. Αντιθέτως, περισσότερα μεγάλα ή μεσαία γεύματα —ή απλώς περισσότερα γεύματα γενικά— συνδέονταν με αύξηση του σωματικού βάρους με την πάροδο του χρόνου.
Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών της μελέτης με 547 συμμετέχοντες -η πλειοψηφία των οποίων ήταν γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 51 έτη- οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια εφαρμογή για να παρακολουθούν τις συνήθειες ύπνου, πότε έτρωγαν, το μέγεθος των γευμάτων και των σνακ που κατανάλωναν. Ο μέσος δείκτης μάζας σώματος των συμμετεχόντων ήταν 30,8, που θεωρείται δείκτης παχυσαρκίας.
Κατά μέσο όρο, το διάστημα μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου γεύματος ήταν 11,5 ώρες.
Ακόμη και όταν αυτό το διάστημα άλλαζε, οι ερευνητές δεν είδαν καμία διαφορά στην αλλαγή βάρους των συμμετεχόντων. Αντίθετα, η συχνότητα και το μέγεθος των γευμάτων ήταν καλύτεροι δείκτες για το εάν κάποιος θα έχανε ή θα έπαιρνε βάρος με την πάροδο του χρόνου.
Λιγότερα μικρά γεύματα (γεύματα με λιγότερες από 500 θερμίδες) κάθε μέρα συσχετίστηκαν με μειωμένο βάρος.
Παλαιότερη επίσης κλινική μελέτη που είχε δημοσιευτεί στο New England Journal of Medicine, όπου συμμετείχαν 139 ασθενείς με παχυσαρκία, διερεύνησε αν ο περιορισμός θερμίδων οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα στην απώλεια σωματικού βάρους, ανάλογα με τον αν γίνεται με ή χωρίς διαλειμματική νηστεία.
Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε χρονικά περιορισμένη διατροφή, τρώγοντας μόνο μεταξύ 08:00 και 16:00, με περιορισμό θερμίδων ή μόνο σε ημερήσιο περιορισμό θερμίδων.
Για 12 μήνες όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν οδηγίες να ακολουθήσουν δίαιτα περιορισμένων θερμίδων, που αποτελούνταν από 1500 ως1800 kcal την ημέρα για τους άνδρες και 1200 ως 1500 kcal την ημέρα για τις γυναίκες. Μελετήθηκαν αλλαγές στο σωματικό βάρος, στην περίμετρο μέσης, στο ΔΜΣ, την ποσότητα σωματικού λίπους και σε άλλες μετρήσεις καρδιομεταβολικών παραγόντων κινδύνου.
Από τους 139 συμμετέχοντες που ξεκίνησαν τη μελέτη, 118 ολοκλήρωσαν τη 12μηνη παρακολούθηση. Η μέση απώλεια βάρους ήταν 8,0 kg στην ομάδα διαλλειματικής νηστείας και 6,3 kg στην ομάδα ημερήσιου περιορισμού θερμίδων. Οι αλλαγές στο σωματικό βάρος δεν ήταν στατιστικά σημαντικά διαφορετικές στις δύο ομάδες. Η μελέτη κατέληγε στο συμπέρασμα πως σε ασθενείς με παχυσαρκία, ένα σχήμα χρονικά περιορισμένης διατροφής δεν φάνηκε πιο ωφέλιμο όσον αφορά τη μείωση του σωματικού βάρους, του σωματικού λίπους ή των καρδιομεταβολικών παραγόντων κινδύνου σε σύγκριση με τον ίδιο ημερήσιο περιορισμό θερμίδων χωρίς διαλειμματική νηστεία.
Οι ερευνητές είπαν πως τα περισσότερα μικρά γεύματα ήταν ο τρόπος διατροφής που σχετίζονταν με την απώλεια βάρους με την πάροδο του χρόνου. Αντιθέτως, περισσότερα μεγάλα ή μεσαία γεύματα —ή απλώς περισσότερα γεύματα γενικά— συνδέονταν με αύξηση του σωματικού βάρους με την πάροδο του χρόνου.
Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών της μελέτης με 547 συμμετέχοντες -η πλειοψηφία των οποίων ήταν γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 51 έτη- οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια εφαρμογή για να παρακολουθούν τις συνήθειες ύπνου, πότε έτρωγαν, το μέγεθος των γευμάτων και των σνακ που κατανάλωναν. Ο μέσος δείκτης μάζας σώματος των συμμετεχόντων ήταν 30,8, που θεωρείται δείκτης παχυσαρκίας.
Κατά μέσο όρο, το διάστημα μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου γεύματος ήταν 11,5 ώρες.
Ακόμη και όταν αυτό το διάστημα άλλαζε, οι ερευνητές δεν είδαν καμία διαφορά στην αλλαγή βάρους των συμμετεχόντων. Αντίθετα, η συχνότητα και το μέγεθος των γευμάτων ήταν καλύτεροι δείκτες για το εάν κάποιος θα έχανε ή θα έπαιρνε βάρος με την πάροδο του χρόνου.
Λιγότερα μικρά γεύματα (γεύματα με λιγότερες από 500 θερμίδες) κάθε μέρα συσχετίστηκαν με μειωμένο βάρος.
Παλαιότερη επίσης κλινική μελέτη που είχε δημοσιευτεί στο New England Journal of Medicine, όπου συμμετείχαν 139 ασθενείς με παχυσαρκία, διερεύνησε αν ο περιορισμός θερμίδων οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα στην απώλεια σωματικού βάρους, ανάλογα με τον αν γίνεται με ή χωρίς διαλειμματική νηστεία.
Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε χρονικά περιορισμένη διατροφή, τρώγοντας μόνο μεταξύ 08:00 και 16:00, με περιορισμό θερμίδων ή μόνο σε ημερήσιο περιορισμό θερμίδων.
Για 12 μήνες όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν οδηγίες να ακολουθήσουν δίαιτα περιορισμένων θερμίδων, που αποτελούνταν από 1500 ως1800 kcal την ημέρα για τους άνδρες και 1200 ως 1500 kcal την ημέρα για τις γυναίκες. Μελετήθηκαν αλλαγές στο σωματικό βάρος, στην περίμετρο μέσης, στο ΔΜΣ, την ποσότητα σωματικού λίπους και σε άλλες μετρήσεις καρδιομεταβολικών παραγόντων κινδύνου.
Από τους 139 συμμετέχοντες που ξεκίνησαν τη μελέτη, 118 ολοκλήρωσαν τη 12μηνη παρακολούθηση. Η μέση απώλεια βάρους ήταν 8,0 kg στην ομάδα διαλλειματικής νηστείας και 6,3 kg στην ομάδα ημερήσιου περιορισμού θερμίδων. Οι αλλαγές στο σωματικό βάρος δεν ήταν στατιστικά σημαντικά διαφορετικές στις δύο ομάδες. Η μελέτη κατέληγε στο συμπέρασμα πως σε ασθενείς με παχυσαρκία, ένα σχήμα χρονικά περιορισμένης διατροφής δεν φάνηκε πιο ωφέλιμο όσον αφορά τη μείωση του σωματικού βάρους, του σωματικού λίπους ή των καρδιομεταβολικών παραγόντων κινδύνου σε σύγκριση με τον ίδιο ημερήσιο περιορισμό θερμίδων χωρίς διαλειμματική νηστεία.
