ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
Βραδιάζει, στην χαμένη Ατλαντίδα,
Ψυχή βαθειά, χάσαμε, την πυξίδα.
Μνήμες-θύμησες, φτάνουνε, στο τέλος,
Σβήνουν όλα, με του δειλινού, το βέλος.
Μια ζωή, η τύχη, σε κάποιους, πάει κόντρα,
Ζούμε, μια ψευδαίσθηση, χρόνια, από σπόντα.
Τα όνειρα μας, ξεχασμένα, σε μια άκρη,
Μέχρι να γίνουν ξαφνικά, τα πάντα στάχτη.
Βραδιάζει, στην χαμένη Ατλαντίδα,
Το βλέμμα μας, πάντα ψηλά,
Ψάχνει, για κάποια, ηλιαχτίδα,
Ψυχή βαθειά, σαν φωτοβολίδα.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
