Αγγελος Αγγελίδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Αιγινίου 1998-2006
Περίοδος 1994–2000.
Τώρα και πάλι τα ίδια. Οι κάτοικοι της περιοχής έντρομοι, πανικόβλητοι, παντελώς ανυπεράσπιστοι στις διαθέσεις των αδίστακτων επισκεπτών. Κάθε σούρουπο κλείνουν τα παράθυρα, αδειάζουν τα μπαλκόνια, αδειάζουν τα καφενεία και ερη-μώνουν οι πλατείες. Μόνιμα δε και μεγαλύτερα θύματα οι ηλικιωμένοι και οι γεροντότεροι που ήθελαν να χαρούν λίγο ακόμη τις χάρες του καλοκαιριού δίπλα στις ανθισμένες γλάστρες ή στα παρτέρια της αυλής.
Τρόμος και Πανικός. Φόβος και αγωνία. Δεν είναι δε και εποχές για να ρισκάρεις, να αγνοήσεις και να αψηφήσεις τον κίνδυνο και τα ¨τσιμπήματα¨, την στιγμή που για τόσα και τόσα μας ενημερώνουν τα Κανάλια και οι Ειδικοί.
Η προαναφερόμενη εποχή με τα πρώτα τότε αρνητικά σημάδια από την πρωτοεμφάνιση της ¨μάστιγας των Κουνουπιών¨ ξεσήκωσε πολλούς. Αλλοι λίγο και άλλοι πολύ, βρεθήκαμε σε μια μορφή αντίδρασης, σε κάποια έρευνα, σε μια διαδικα-σία αντιμετώπισης έστω με εκείνα τα μέσα της τεχνολογίας και της επιστήμης.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί σε Ομιλίες και Διαλέξεις, σε ενημερωτικές Συγκεντρώσεις. Ενωθήκαμε μπροστά στον ύπουλο εχθρό. Καλέσαμε στο Αιγίνιο Υπεύθυνους και Ειδικούς να πούμε το ¨πόνο¨ μας και να ακούσουμε κάτι ελπιδοφόρο. Ενωθήκαμε σε ήπιες αλλά και δραστικές κινητοποιήσεις.
Στις Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αιγινίου δεν έλλειπε σχεδόν ποτέ αναφορά για τα ¨Κουνούπια¨ (θεσμοθετήθηκε τέλος καταπολέμησης, πληρώθη-καν εισφορές κλπ). Οι διαφαινόμενες συνέπειες μεγάλες, τόσο στη Ψυχική Υγεία των κατοίκων όσο και στην οικονομία της περιοχής. Στο θέμα αυτό δεν υπήρχε συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Ο εχθρός ήταν ένας, ήταν κοινός και από τότε μέχρι σήμερα ανίκητος, δυστυχώς.
Οσο ο λαός απομακρύνεται από την ενασχόληση με τα κοινά, όσο ο λαός αρκείται στη παθητική στάση του μοιρολατρικού θύματος, όσο δεν υπάρχει διεκδικητική διάδραση τόσο τα προβλήματα θα γίνονται και πολλά και δισεπίλυτα.
Επειδή τα ¨κουνούπια¨ δεν είναι υπόθεση μιας συγκεκριμένης περιοχής γι αυτό και από τότε (2000) θεωρώ ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται πολύ οργανωμένα και στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό συνεπώς επιτυγχάνεται μόνο με μια γενικότερη κρατική φροντίδα.
Διαρκής επίσης προβληματισμός μου είναι το ¨πώς αυτοί οι σχεδόν αόρατοι οργανισμοί με εγκέφαλο τάξεως κάτω του mgr να καταφέρνουν και να νικούν κατά κράτος την ικανότητα του ανθρώπινου σύνθετου εγκεφάλου¨.
Μηχανήματα, super εργαλεία, τηλεσκόπια, αεροπλάνα, βομβαρδιστικά, υπερόπλα, πύραυλοι, δορυφόροι, μικροτεχνολογία, γονιδιακή τεχνολογία, DNA κλπ.
Όμως ¨τα κουνούπια ανίκητα και οι άνθρωποι όμηροι¨.
