“Κολοβό” είναι το νέο προεδρείο του Κοινοβουλίου αφού η ΝΔ ως πλειοψηφούν κόμμα έκανε την επιλογή να καταστρατηγήσει τον Κανονισμό της Βουλής ως προς την ανάδειξη των αντιπροέδρων του σώματος...
Η κυβερνητική παράταξη αρνήθηκε να ψηφίσει για τις αναλογούσες θέσεις οποιονδήποτε εκ των τριών μικροτέρων κομμάτων -των Σπαρτιατών, της Νίκης και της Πλεύσης Ελευθερίας- με αποτέλεσμα το προεδρείο που συγκροτήθηκε να είναι απολύτως ετεροβαρές. Κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά, δυστυχώς, στα σύγχρονα κοινοβουλευτικά χρονικά
Η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν μπορεί να ακούγεται λογικοφανής αλλά πολιτικά είναι αστεία και άκρως επικίνδυνη. Είπαν δηλαδή ότι αφού τα τρία αυτά κόμματα δεν ψήφισαν τους “γαλάζιους” υποψηφίους, το “ανταποδίδουν” (εκδικητικά; )με την άρνηση να στηρίξουν τους δικούς τους υποψηφίους. Στέκει όμως αυτό;
Κανονισμός της Βουλής ορίζει ότι για να εκλεγεί καθένας από τους αντιπροέδρους χρειάζεται να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία. Επομένως για το πρώτο κόμμα, που υποδεικνύει τους τρεις πρώτους αντιπροέδρους, είναι αυτονόητο ότι μπορεί να τους εκλέξει χωρίς κανένα πρόβλημα. Παράλληλα όμως για τα μικρότερα κόμματα είναι προφανές ότι χρειάζεται η στήριξη και από τα μεγαλύτερα για να επιτευχθεί η “απόλυτη πλειοψηφία”.
Τυπικά είναι στο χέρι της πλειοψηφίας να “κόβει” -με οποιαδήποτε πρόφαση- την μειοψηφία. Από την δεκαετία του 1980 όμως, όταν συμφωνήθηκε από όλους να γίνει διακομματικό το προεδρείο της Βουλής, ο στόχος και η κοινή επιδίωξη ήταν να προωθηθεί η ευρύτερη συναίνεση και συνεννόηση στον τρόπο λειτουργίας του Κοινοβουλίου. Γι' αυτό συστάθηκε παράλληλα και η λεγόμενη Διάσκεψη των Προέδρων όπου απαιτείται μάλιστα αυξημένη πλειοψηφία για κρίσιμα θέματα.
Επίσης οι παλαιότεροι κοινοβουλευτικοί θυμούνται πως όταν η Βουλή έπαψε να είναι τρικομματική υπήρξε τροποποίηση και του Κανονισμού της ώστε να εκπροσωπούνται στο προεδρείο όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ακόμη και τώρα που είναι επτά.
Επομένως αυτό που παραβιάστηκε χθες μπορεί να μην ήταν ο τύπος αλλά ήταν το πνεύμα της κοινοβουλευτικής συναίνεσης και αρμονίας. Οι τρεις κενές θέσεις στο προεδρείο της Βουλής υποδηλώνουν και ένα ουσιαστικό κενό στη σωστή και άρτια λειτουργία του θεσμού του Κοινοβουλίου. Είναι, κακά τα ψέματα, ένα (ακόμη) πλήγμα προς την ίδια τη Δημοκρατία υπέρ της οποίας κόπτονται με τόσο πάθος εκείνοι που τελικά (με τόση ευκολία) την καταστρατηγούν.
Αν και διανύουμε εποχή κόπωσης (ή κατ' άλλους μακαριότητας) βέβαια, προηγήθηκε η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη (και μετεκλογικά) ότι «πολλοί σχηματισμοί στη Βουλή δεν σημαίνουν κατ' ανάγκη δημοκρατική πολυφωνία, μπορεί να προκαλούν πολιτική κακοφωνία». Ακολούθησε η εξαγγελία για αύξηση του ορίου εισόδου στην Βουλή από 3% σε 5% και τώρα τα κακό τρίτωσε. Κι όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους...
Η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν μπορεί να ακούγεται λογικοφανής αλλά πολιτικά είναι αστεία και άκρως επικίνδυνη. Είπαν δηλαδή ότι αφού τα τρία αυτά κόμματα δεν ψήφισαν τους “γαλάζιους” υποψηφίους, το “ανταποδίδουν” (εκδικητικά; )με την άρνηση να στηρίξουν τους δικούς τους υποψηφίους. Στέκει όμως αυτό;
Κανονισμός της Βουλής ορίζει ότι για να εκλεγεί καθένας από τους αντιπροέδρους χρειάζεται να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία. Επομένως για το πρώτο κόμμα, που υποδεικνύει τους τρεις πρώτους αντιπροέδρους, είναι αυτονόητο ότι μπορεί να τους εκλέξει χωρίς κανένα πρόβλημα. Παράλληλα όμως για τα μικρότερα κόμματα είναι προφανές ότι χρειάζεται η στήριξη και από τα μεγαλύτερα για να επιτευχθεί η “απόλυτη πλειοψηφία”.
Τυπικά είναι στο χέρι της πλειοψηφίας να “κόβει” -με οποιαδήποτε πρόφαση- την μειοψηφία. Από την δεκαετία του 1980 όμως, όταν συμφωνήθηκε από όλους να γίνει διακομματικό το προεδρείο της Βουλής, ο στόχος και η κοινή επιδίωξη ήταν να προωθηθεί η ευρύτερη συναίνεση και συνεννόηση στον τρόπο λειτουργίας του Κοινοβουλίου. Γι' αυτό συστάθηκε παράλληλα και η λεγόμενη Διάσκεψη των Προέδρων όπου απαιτείται μάλιστα αυξημένη πλειοψηφία για κρίσιμα θέματα.
Επίσης οι παλαιότεροι κοινοβουλευτικοί θυμούνται πως όταν η Βουλή έπαψε να είναι τρικομματική υπήρξε τροποποίηση και του Κανονισμού της ώστε να εκπροσωπούνται στο προεδρείο όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ακόμη και τώρα που είναι επτά.
Επομένως αυτό που παραβιάστηκε χθες μπορεί να μην ήταν ο τύπος αλλά ήταν το πνεύμα της κοινοβουλευτικής συναίνεσης και αρμονίας. Οι τρεις κενές θέσεις στο προεδρείο της Βουλής υποδηλώνουν και ένα ουσιαστικό κενό στη σωστή και άρτια λειτουργία του θεσμού του Κοινοβουλίου. Είναι, κακά τα ψέματα, ένα (ακόμη) πλήγμα προς την ίδια τη Δημοκρατία υπέρ της οποίας κόπτονται με τόσο πάθος εκείνοι που τελικά (με τόση ευκολία) την καταστρατηγούν.
Αν και διανύουμε εποχή κόπωσης (ή κατ' άλλους μακαριότητας) βέβαια, προηγήθηκε η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη (και μετεκλογικά) ότι «πολλοί σχηματισμοί στη Βουλή δεν σημαίνουν κατ' ανάγκη δημοκρατική πολυφωνία, μπορεί να προκαλούν πολιτική κακοφωνία». Ακολούθησε η εξαγγελία για αύξηση του ορίου εισόδου στην Βουλή από 3% σε 5% και τώρα τα κακό τρίτωσε. Κι όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
