του Κ. Καραγιαννίδη
Δεν ξέρω αν επιλογές προσωπικές τους φταίνε
ή της μοίρας ειν’ παιχνίδια που τελικά τους καίνε.
Πολλούς ανθρώπους βλέπεις στους δρόμους ξοφλημένους,
από θεούς κι ανθρώπους τελείως ξεχασμένους.
Η κάψα του καλοκαιριού πιο κάψα ειν’ για δαύτους,
και του χειμώνα η παγωνιά τους καίει σαν τους κάκτους.
Σπίτι τους ο ουρανός, κρεβάτι το παγκάκι,
φορές κοιμούνται νηστικοί, λεν το φαΐ φαγάκι.
Κάποια βοήθεια αν δεχτούν, με προσβολή τους μοιάζει,
περιφρονητικά ο κόσμος πολλές φορές κοιτάζει.
Άλλοι δεν ξέρουν σπίτι τους πόσες χρυσού έχουν ράβδους,
κι αυτοί για μια μπουκιά ψωμί ψάχνουνε μες στους κάδους.
Πολύ σκληρή για αστέγους είναι η κοινωνία.
Αυτοί καλύτερα από μας νιώθουν τη δυσωδία.
Εάν τα κράτη κάποτε κοινωνικοποιηθούν,
φαινόμενα σαν τούτο μπορεί να εξαλειφθούν.
Κ. Καραγιαννίδης 18 – 10 – 2023
