ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΛΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ ΟΙ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙΝΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΑΣΚΑΛΑ
14 Οκτωβρίου 1904: Η δασκάλα του χωριού Γκρήτσιστα της Γευγελής, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, χωρίς να υπακούσει στις απειλές του Βουλγαρικού Κομιτάτου να απομακρυνθεί...
από τη θέση της, από την οποία κρατούσε άσβεστη τη φλόγα της ελληνικής συνειδήσεως των κατοίκων, μάχεται μαζί με άλλους πέντε αγωνιστές κατά Βούλγαρων κομιτατζήδων, μέσα από το σπίτι της. Μετά τετράωρη μάχη καίεται ζωντανή εκεί, μαζί με τους συμπολεμιστές της.
Στην κορυφή στέκουν εκατοντάδες δασκάλες που έδωσαν τη ζωή τους, αρνούμενες να υποκύψουν στους εκβιασμούς των Βουλγάρων και οι οποίες δολοφονήθηκαν. Ειδικά η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου η επονομαζόμενη ''Η δασκάλα της Μπογδάντσας", αποτελεί μια από τις πλέον γνωστές όσο και τραγικές περιπτώσεις. Υπηρετούσε ως δασκάλα στο χωριό Γκρίτσιστα της Γευγελής και απειλήθηκε επανειλημμένα από τις συμμορίες των κομιτατζήδων που δρούσαν στην περιοχή και οι οποίες την διέταξαν να εγκαταλείψει το σχολείο και το χωριό της. Στις 14 Οκτωβρίου 1904 μια βουλγαρική συμμορία προσέβαλε την Γκρίτσιστα και μετά απόμάχη έκαψε ζωντανούς έξι Έλληνες, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και η ηρωϊκή δασκάλα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904... και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παράκάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:
- Παιδιά μου, γιατί χύνεται
δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα
στο έρμο αυτό σχολειό;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας
Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι,
χωρίς μανούλα πλειό.
Γιατί από μάνα πιο πολύ
μας αγαπούσε εκείνη,
η δόλια Αικατερίνη
από τη Γευγελή.
Της είπαν να παραδοθεί
τα τέρατα εκείνα.
Μ' αυτή σαν Μπουμπουλίνα,
ενώ πυροβολεί,
τους λέει "Δεν παραδίνεται
ποτέ της μια Ελληνίδα".
Κι ως λύκαινα ηρωίδα
τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε
κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια
μας άφησε στη γη.
