Θα μπορούσε να είναι το κεντρικό θέμα μιας χολιγουντιανής περιπέτειας ή μια ιστορία παρελθοντικών εποχών, από τότε που δεν υπήρχαν ακόμα πολλά τεχνολογικά μέσα στα χέρια των ανθρώπων και τα μεγάλα ταξίδια ήταν πάντα ένας επικίνδυνος μπελάς για τους ανθρώπους. Όμως...
δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Πρόκειται για μια από τις πιο θανατηφόρες διαδρομές που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους και είναι τοποθετημένη στον αληθινό κόσμο.
Θέα της μυθικής -με την πολύ κακή έννοια…- διαδρομής είναι το απόλυτο κενό, ο πιο τρομακτικός γκρεμός που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, σε συνδυασμό με πολύ συχνές κατολισθήσεις, εν μέσω ενός σκηνικού «γυμνού» με πλήρης απουσία μπαρών ασφαλείας. Πρόκειται για τον δρόμο «Nor Yungas» που βρίσκεται στην Βολιβία, ευρέως γνωστό με τον μακάβριο τίτλο «Ο Δρόμος του Θανάτου».
Με συνολική απόσταση περίπου 60 χιλιομέτρων και φτιαγμένος σε σχήμα φιδιού, ο χωμάτινος «Nor Yungas» συνδέει την πρωτεύουσα της Βολιβίας La Paz με την δασική περιοχή Yungas, που αποτελεί τμήμα της ζούγκλας του Αμαζονίου. Για να καταλάβει κανείς την έκταση της επικινδυνότητας του εν λόγω δρόμου αρκεί να αναλογιστεί πως σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις, ανάμεσα στο 1999 και το 2003 σκοτώθηκαν εξαιτίας του πάνω από 200 άνθρωποι! Και όμως, συνέχισε να αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες ατραξιόν της Βολιβίας με αναρίθμητους επισκέπτες κάθε χρόνο μόνο και μόνο για να δουν τη θρυλική διαδρομή έστω και με κίνδυνο της ζωής τους.
Από το 2007 και μετά όλη αυτή η μυθολογία σχετικοποιήθηκε: οι οδηγοί βαρέων απέκτησαν μία ασφαλέστερη, εναλλακτική διαδρομή που προκάλεσε μαζικές ανακουφίσεις και απάλλαξε από αυτή την εφιαλτική δοκιμασία. Μία εναλλακτική διαδρομή που όχι μόνο έσωσε χιλιάδες ζωές αλλά προστάτευσε και την πλούσια πανίδα της περιοχής όπως επιβεβάιωσε και η σχετική έρευνα της παγκόσμιας οργάνωσης προστασίας άγριας ζωής Wildlife Conservation Society (WCS).
H Μαρία Βισκάρα, βιολόγος που συμμετείχε στη συγκεκριμένη έρευνα, δήλωσε πρόσφατα: «Όταν ο δρόμος του Θανάτου λειτουργούσε, η πανίδα είχε επηρεαστεί καταλυτικά από τη μόλυνση και τον θόρυβο που παρήγαγαν τα οχήματα». Από τη μεριά του, ο Γκουίντο Αγιάλα, βιολόγος του WCF, επισήμανε: «Σήμερα, τα βαριά φορτηγά δεν περνούν από αυτόν τον δρόμο. Η βιοποικιλότητα επέστρεψε στην περιοχή και μπορείτε να δείτε πουλιά όπως κολίβρια (τροχιλίδες), τουκάν και παπαγάλους».
Συγκεκριμένα, η WSC εγκατέστησε 35 φωτογραφικές κάμερες-παγίδες κατά μήκος του δρόμου Nor Yungas, εντοπίζοντας 16 είδη θηλαστικών και 94 είδη άγριων πτηνών. Αξίζει, πάντως να επισημανθεί πως παρά το γεγονός ότι κατά μήκος της νέας διαδρομής υπάρχουν σταυροί που εκτός από το ότι είναι αφιερωμένοι στους νεκρούς της χωμάτινης διαδρομής, υπενθυμίζουν στους επισκέπτες τις παγίδες που καιροφυλακτούν, ο δρόμος συνεχίζει να αποφεύγεται από πολλούς οδηγούς.
Ο μύθος του άλλωστε παραμένει μεγαλύτερος από τη σημερινή συνθήκη που τον διέπει…
Θέα της μυθικής -με την πολύ κακή έννοια…- διαδρομής είναι το απόλυτο κενό, ο πιο τρομακτικός γκρεμός που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, σε συνδυασμό με πολύ συχνές κατολισθήσεις, εν μέσω ενός σκηνικού «γυμνού» με πλήρης απουσία μπαρών ασφαλείας. Πρόκειται για τον δρόμο «Nor Yungas» που βρίσκεται στην Βολιβία, ευρέως γνωστό με τον μακάβριο τίτλο «Ο Δρόμος του Θανάτου».
Με συνολική απόσταση περίπου 60 χιλιομέτρων και φτιαγμένος σε σχήμα φιδιού, ο χωμάτινος «Nor Yungas» συνδέει την πρωτεύουσα της Βολιβίας La Paz με την δασική περιοχή Yungas, που αποτελεί τμήμα της ζούγκλας του Αμαζονίου. Για να καταλάβει κανείς την έκταση της επικινδυνότητας του εν λόγω δρόμου αρκεί να αναλογιστεί πως σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις, ανάμεσα στο 1999 και το 2003 σκοτώθηκαν εξαιτίας του πάνω από 200 άνθρωποι! Και όμως, συνέχισε να αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες ατραξιόν της Βολιβίας με αναρίθμητους επισκέπτες κάθε χρόνο μόνο και μόνο για να δουν τη θρυλική διαδρομή έστω και με κίνδυνο της ζωής τους.
Από το 2007 και μετά όλη αυτή η μυθολογία σχετικοποιήθηκε: οι οδηγοί βαρέων απέκτησαν μία ασφαλέστερη, εναλλακτική διαδρομή που προκάλεσε μαζικές ανακουφίσεις και απάλλαξε από αυτή την εφιαλτική δοκιμασία. Μία εναλλακτική διαδρομή που όχι μόνο έσωσε χιλιάδες ζωές αλλά προστάτευσε και την πλούσια πανίδα της περιοχής όπως επιβεβάιωσε και η σχετική έρευνα της παγκόσμιας οργάνωσης προστασίας άγριας ζωής Wildlife Conservation Society (WCS).
H Μαρία Βισκάρα, βιολόγος που συμμετείχε στη συγκεκριμένη έρευνα, δήλωσε πρόσφατα: «Όταν ο δρόμος του Θανάτου λειτουργούσε, η πανίδα είχε επηρεαστεί καταλυτικά από τη μόλυνση και τον θόρυβο που παρήγαγαν τα οχήματα». Από τη μεριά του, ο Γκουίντο Αγιάλα, βιολόγος του WCF, επισήμανε: «Σήμερα, τα βαριά φορτηγά δεν περνούν από αυτόν τον δρόμο. Η βιοποικιλότητα επέστρεψε στην περιοχή και μπορείτε να δείτε πουλιά όπως κολίβρια (τροχιλίδες), τουκάν και παπαγάλους».
Συγκεκριμένα, η WSC εγκατέστησε 35 φωτογραφικές κάμερες-παγίδες κατά μήκος του δρόμου Nor Yungas, εντοπίζοντας 16 είδη θηλαστικών και 94 είδη άγριων πτηνών. Αξίζει, πάντως να επισημανθεί πως παρά το γεγονός ότι κατά μήκος της νέας διαδρομής υπάρχουν σταυροί που εκτός από το ότι είναι αφιερωμένοι στους νεκρούς της χωμάτινης διαδρομής, υπενθυμίζουν στους επισκέπτες τις παγίδες που καιροφυλακτούν, ο δρόμος συνεχίζει να αποφεύγεται από πολλούς οδηγούς.
Ο μύθος του άλλωστε παραμένει μεγαλύτερος από τη σημερινή συνθήκη που τον διέπει…
