ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΠΟΥ ΔΙΝΟΥN
ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟ, ΑΓΩΝΑ.
Ξύπνησα χαράματα, πάλι με εφιάλτες,
Ονείρων δρομολόγια κι’έμεις, λαθρεπιβάτες.
Βγήκα στον δρόμο, σκοτεινιά,
Τα βήματα μου, κάπου με πηγαίνουν,
Παντού,σιωπή- ομίχλη-καταχνιά.
Τα σωθικά μου, βαριανασαίνουν.
Δεν την μπορώ, την μοναξιά, κανείς, δεν την αντέχει,
Αν φύγεις, κάπου μακριά, ποιος, θα σε προσέχει;
Σε λίγο, η μέρα ξημερώνει, πρέπει να γυρίσω πίσω,
Το λυπημένο βλέμμα σου, θέλω πάλι να αντικρύσω.
Το δρομολόγιο της ζωής, κανείς δεν το γνωρίζει,
Το τέλος, κάθε διαδρομής, κάποιος, ΨΗΛΑ, το καθορίζει.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
