Φωτογραφία ντοκουμέντο του τραυματισμένου Συνταγματάρχη Δαβάκη στο Επταχώρι της Πίνδου: «Παιδιά μη φοβάστε, θα τους γυρίσουμε πίσω και θα λευτερωθούμε»

«ΕΠΤΑΧΩΡΙΟΝ – ΠΙΝΔΟΥ 4 Νοεμβρίου 1940», γράφει η πρώτη φωτογραφία, όπου ο Δαβάκης τραυματισμένος. Tραυματίστηκε στις 2 Νοεμβρίου κοντά στη Φούρκα (στα είκοσι χλμ. απ’ το χωριό μας), μεταφέρθηκε στο Επταχώρι κι από δω στην Αθήνα μέσω Κοζάνης. Παρότι τραυματισμένος συνέχιζε να ανησυχεί και...  

 

να κάνει υποδείξεις για τη συνέχιση της αντεπίθεσης. Έμεινε 2-3 μέρες τραυματισμένος στο χωριό, το χωριό που αγάπησε και τον αγάπησε πολύ.

«Τον έφεραν με φορείο και τον ανέβασαν στον επάνω όροφο του σπιτιού τού Τζημόπουλου», μου είπε ο δεκαπεντάχρονος τότε πατέρας μου…
Η δεύτερη φωτογραφία στην πλατεία Επταχωρίου, στη μέση ο Δαβάκης με τον Μητροπολίτη Γρεβενών, κάπου στο διάστημα των δύο μηνών, που το Απόσπασμα Πίνδου έμενε στο Επταχώρι περιμένοντας τον πόλεμο…
«7-9-40 ημέρα Κυριακή», γράφει η τρίτη φωτογραφία, έχει και την υπογραφή του Δαβάκη. Κάπου στο δάσος Επταχωρίου, σε ώρα ανάπαυλας, ο Δαβάκης αριστερά και ο στρατηγός Ιωάννης Πιτσίκας (με παγούρι και κύπελλο), Διοικητής τού Τμήματος Στρατιάς Δ. Μακεδονίας. Ανάμεσά τους τραπεζάκι που έφτιαξαν με μικρούς πασσάλους και διπλωμένη κουβέρτα.

Κι αυτές τις φωτογραφίες μάς έστειλε-εμπιστεύτηκε ο Θανάσης Δαβάκης Λακωνία για το Τζημοπούλειο μουσείο μας, όπου οι παλιές φωτογραφίες Επταχωρίου.
Θυμίζω την αφήγηση του πατέρα μου για τον τραυματία Δαβάκη: «Όταν έφεραν στο χωριό το Δαβάκη τραυματισμένο, πήγα στο σπίτι που τον είχαν, στου Τζημόπουλου το σπίτι («Τζημοπούλειο μουσείο» σήμερα) και ζήτησα να τον δω… δε μ΄άφηνε ο φρουρός στην πόρτα, επέμενα «τον ξέρω, μιλούσαμε όλο τον καιρό, θέλω να ρωτήσω πώς πάει ο πόλεμος» φώναζα… πήρε είδηση από πάνω ο Δαβάκης (αυτό ήθελα κι εγώ) και φώναξε «αφήστε το παιδί!» Ήταν ανασηκωμένος στο σιδεροκρέβατο και σηκώνοντας το χέρι (δεν τον ξεχνώ) «έλα λεβέντη μου, μη φοβάσαι, όλα καλά παν, θα τους μαντρώσουμε όπου να ‘ναι!»

 Μου τα έλεγε παραστατικά ο πατέρας μου, σηκώνοντας κι αυτός το χέρι, όπως ο Δαβάκης…

Όταν αποχαιρετούσαν τον τραυματία Δαβάκη: 

Η 15χρονη Μαρία Γιαννούλη λέει μεταξύ άλλων σε εκπομπή της ΕΤ3: "τον έφεραν εδώ απάν’ στη ράχ' τραυματισμένο στο φορείο, εμείς τα παιδιά πήγαμε να τον δούμε και να τον αποχαιρετήσουμε, μας είδε και έκλαψε... και λέει «παιδιά μη φοβάστε, θα τους νικήσουμε, θα τους γυρίσουμε πίσω και θα ελευθερωθούμε» Περάσαμε όλα τα παιδιά και του φιλήσαμε το χέρι... Κι από κει τον πήραν πάλι στο φορείο κι έφυγαν…"