Παρουσιάζουμε ορισμένα στοιχεία για την πραγματική δράση του ΚΚΕ από την Κατοχή έως και τον συμμοριτοπόλεμο, μέσα από τα λόγια ενός ανθρώπου που διετέλεσε παλαιό στέλεχος του Κόμματος και εκθέτει με τις αποκαλύψεις του τα γεγονότα πέρα από τις ιδεολογικοποιημένες ωραιοποιήσεις. Ο...
Άγις Στίνας, (το πραγματικό του όνομα ήταν Σπύρος Πρίφτης) ήταν πολιτικό στέλεχος του ΚΚΕ, ενώ διετέλεσε και βουλευτής. Στην συνέχεια έγινε τροτσκιστής, ενώ στο τέλος της ζωής του προσέγγιζε τον αναρχισμό. Ας δούμε στην συνέχεια πως περιγράφει ο Στίνας στο βιβλίο του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ» (Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984 ) την «αντιστασιακή» δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ:
Η πραγματική «αντίσταση» του ΕΑΜ και οι σκοποί της
Οι «πολεμικές επιχειρήσεις» για το «διώξιμο του κατακτητή» εκτελούνται από μικρές ομάδες και περιορίζονται σε δολοφονίες μεμονωμένων στρατιωτών ή αξιωματικών, σε παγίδες και ενέδρες εναντίον περιπόλων ή μικρών στρατιωτικών μονάδων και σε μερικά σαμποτάζ σε αφύλακτες σιδηροδρομικές γραμμές. Όσοι αγρότες κατόρθωναν να διαφύγουν από τα μπλόκα, κατέφευγαν στα βουνά και θέλανε -δεν θέλανε εντάσσονταν στον ΕΛΑΣ.
Οι Γερμανοί αναμφισβήτητα ήξεραν και πόσοι αντάρτες είναι και πού είναι. Όσο αυτοί βρίσκονταν στα βουνά, γιορτάζοντας ή κάνοντας παρελάσεις στην «Ελεύθερη Ελλάδα», οι Γερμανοί τους άφηναν ανενόχλητους.
Εύκολα διαπιστώνουμε από αυτήν την ομολογία του Στίνα ότι οι κομμουνιστές όχι μόνον δεν έδωσαν κάποια σοβαρή μάχη με τον γερμανικό στρατό, αλλά εκείνοι έφευγαν στα βουνά και στρατολογούσαν πολλούς από αυτούς που έφευγαν από τα χωριά τους.
Πράγματι μεγάλη η «προσφορά» τους…
Στην συνέχεια αποκαλεί απάτη και «δήθεν» τον «Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» του ΕΑΜ και προς επίρρωση των λόγων του επικαλείται τις απόψεις του Λένιν επί του συγκεκριμένου ζητήματος: «Το να αναγνωρίζεις την «άμυνα της πατρίδας» είναι από την άποψη του προλεταριάτου σαν να δικαιολογείς τον πόλεμο, σαν να αναγνωρίζεις τη νομιμότητα του. Και καθώς ο πόλεμος, τόσο κάτω από τη δημοκρατία όσο και κάτω από τη μοναρχία, είτε τα εχθρικά στρατεύματα βρίσκονται στο έδαφος μας είτε σε ξένο έδαφος, παραμένει ιμπεριαλιστικός, το να αναγνωρίζεις την άμυνα της πατρίδας, είναι σαν να υποστηρίζεις την ιμπεριαλιστική και ληστρική αστική τάξη, είναι σαν να προδίδεις ολόκληρο το σοσιαλισμό. Στη Ρωσία, ακόμα και κάτω από την αστικολαϊκή δημοκρατία με τον Κερένσκυ, ο πόλεμος εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστικός, αφού τον έκανε η αστική τάξη σαν τάξη κυρίαρχη και ο πόλεμος δεν είναι «παρά επέκταση της πολιτικής»…
Και συνεχίζει, ο Στίνας, δικαιώνοντας με τις αποκαλύψεις του όλους αυτούς που έχουν στηλιτεύσει την «αντίσταση» των κομμουνιστών και την «προσφορά» τους:
Τίποτε απ’ ό,τι έγινε δεν ήταν αυθόρμητο, προϊόν ατομικής οργής ή εκδίκησης. Όλα ήταν υπεύθυνα, προγραμματισμένα, όλα γίνονταν κατόπιν αποφάσεων και διαταγών.
Σκότωναν απομονωμένους ιταλούς ή γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Έστηναν παγίδες και εξόντωναν μια μικρή γερμανική ή ιταλική στρατιωτική περίπολο.
Ακόμα πιο αποκαλυπτικός για τα σχέδια των κομμουνιστών γίνεται όταν μιλά για τις εκκαθαρίσεις «συντρόφων» τους, όπως οι Διεθνιστές (σημ. διεθνιστές: επρόκειτο για τους τροτσιστές, εμπνεόμενοι από την Τέταρτη Διεθνή που ίδρυσαν υποστηρικτές του Λέοντα Τροτσκυ το 1938 στην Γαλλία. Ήταν αντίθετοι τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον σταλινισμό και πίστευαν στην διάδοση των «σοσιαλιστικών επαναστάσεων σε άλλες χώρες. Υπήρξαν ουσιαστικά μια αίρεση του σοβιετικού Κομμουνισμού γι’ αυτό και διώχθηκαν από τους ορθόδοξους κομμουνιστές.) και οι διαφωνούντες:
«Είναι αφάνταστη η λύσσα με την οποίαν κυνήγησαν οι σταλινικοί τους διεθνιστές, με τη μάσκα του πατριώτη αυτή τη φορά, στη διάρκεια της κατοχής, του πολέμου και τον Δεκέμβρη.
Και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κυνηγήθηκαν οι διεθνιστές, φυλακίστηκαν, κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πέρασαν από δίκες εσχάτης προδοσίας.
Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το έργο του δολοφόνου το ανέλαβαν οι σταλινικοί. Και εδώ, στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το εκτέλεσαν με τη μεγαλύτερη λύσσα.
Από τις εκατοντάδες των αγωνιστών που έπεσαν κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου θα αναφέρουμε μερικά ονόματα: Τον Δημοσθένη Βουρσούκη, αγωνιστή από τους πιο εκλεκτούς τους πιο αφοσιωμένους, πιο δραστήριους, πιο μορφωμένους, δραπέτη της Ακροναυπλίας, τον έπιασαν και τον σκότωσαν τις μέρες της «απελευθέρωσης» και της «εθνικής κυβέρνησης». Τον Θύμιο Αδραμυτίδη, υπάλληλο του Ευαγγελισμού από τους πιο αγνούς και σεμνούς αγωνιστές που οι συνάδελφοι του τον είχαν εκλέξει παμψηφεί στη διοίκηση του συνδικάτου τους, τον σκότωσαν μέσα στην αυλή του Ευαγγελισμού, το πρωί της 3ης Δεκέμβρη 1944, όταν καλούσαν συλλαλητήριο για την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα» του λαού. Τον Θανάση Οικονόμου, φοιτητή, στέλεχος της ΕΠΟΝ του Γκύζη που πέρασε στις γραμμές των διεθνιστών, τον σκότωσαν αφού πρώτα του έβγαλαν τα μάτια. Τον Παναγιώτη Τσιγγέλη, εργάτη, δραπέτη από τα νησιά, τον έσφαξαν αμέσως όταν τον έπιασαν στη Βάθη, με μαχαίρι όπως σφάζουν τα αρνιά. Σκότωσαν τον Νίκο Αραβαντινό, παλιό διεθνιστή κομμουνιστή, πασίγνωστο σε όλη την Κεφαλονιά για τους αγώνες του στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, με πολλά χρόνια φυλακή και εξορία.
Σκότωσαν τον Σταύρο Βερούχη, ανάπηρο πολέμου, τυφλό από πολεμικό αέριο, γραμματέα της «Ομοσπονδίας αναπήρων και θυμάτων πολέμου» και εκλέκτορα της ΠΕΕΑ. Αυτόν τον σκότωσαν γιατί, όταν στο Πλατανιστό της Εύβοιας ανακάλυψαν μια αποθήκη με λάδια, αυτός επέμενε να διανεμηθεί το λάδι στους αγρότες που πέθαιναν από αποβιταμίνωση και όχι στην «Επιμελητεία του Αντάρτη» που ζητούσε ο υπεύθυνος του ΚΚΕ. Σε λίγες μέρες τον πήραν για μια δήθεν σύσκεψη της ΠΕΕΑ και στο δρόμο κυριολεκτικά τον αποκεφάλισαν. Σκότωσαν τον Γ. Δόξα εργάτη ελαιοχρωματιστή, τον Μ Μούσκα γκαρσόνι, τους αδελφούς Θεμελή καπνεργάτες, τον Κ. Χαριτωνίδη επαγγελματία, τον Π. Παναγιωτίδη ράφτη, αδελφό του Ν. Παναγιωτίδη που είχε πεθάνει στην Ακροναυπλία, τον Κώστα Δαμαλά Τσαγγάρη, τον Στρ. Σπανέα δημοσιογράφο, και άλλους.
Αυτοί είναι ορισμένοι από τις εκατοντάδες διεθνιστές επαναστάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους από το χέρι του σταλινικού δολοφόνου την πίστη τους στο Σοσιαλισμό και την Επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φονιάδες ήξεραν ποιους σκότωναν. Ήξεραν ότι σκότωναν επαναστάτες και γιατί ήταν επαναστάτες τους σκότωναν. Δύο από αυτούς τους αρχιδήμιους, ένας Παρασκευάς στην Καισαριανή και ένας Μπάρμπας στον Πειραιά, πέρασαν με την μεγαλύτερη άνεση, μετά την ήττα του ΕΑΜ, στην Ασφάλεια για να συνεχίσουν από εκεί την ίδια δουλειά».
Όσοι διαφώνησαν με το κόμμα συνάντησαν την ΟΠΛΑ
Όσα στελέχη του ΚΚΕ είχαν κατά καιρούς διαφωνήσει με τη γραμμή του, ακόμα και από το πολύ μακρινό παρελθόν, έπρεπε να πεθάνουν. «Σκότωσαν τον Ασημίδη (Γ. Κωνσταντινίδη, Γλαυκό) βασικό ιδρυτικό στέλεχος της ΟΚΝΕ, τελειόφοιτο του ΛΕΝΙΝ-ΚΟΥΡΣ και μέλος της διορισμένης από την Κ.Δ. το Νοέμβρη του 1931, Κεντρικής Επιτροπής του Ζαχαριάδη, ο οποίος επί πλέον τον είχε αποκαλέσει τραμπούκο και παρανοϊκό. Όταν ο Ασημίδης διαγράφηκε από το ΚΚΕ παραιτήθηκε από κάθε πολιτική δράση και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Αυτό δεν ήταν ελαφρυντικό και δεν είχε σημασία. Διαφώνησε, έπρεπε να πεθάνει.
Σκότωσαν τον Π. Σκυτάλη (Παναγιώτη Τζινιέρη) δάσκαλο, τελειόφοιτο της ΚΟΥΤΒ, γραμματέα της περιφερειακής Αθηνών και κατόπιν της Περιφερειακής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, συγγραφέα σειράς έργων για το εργατικό κίνημα.
Σκότωσαν τον Κ. Σπέρα αναρχικό τσιγαρά, στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και αρχηγό της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου τον Αύγουστο του 1917. Είχε πάρει μέρος στο Ιο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ως εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, των οποίων τις ιδέες υποστήριξε σε αυτά τα συνέδρια. Κατόπι, με την πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, παραιτήθηκε από κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Η μπροσούρα που έγραψε στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικώτερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.
Σκότωσαν πολλούς ρεφορμιστές συνδικαλιστές παρόλο που οι αρχηγοί του ρεφορμισμού στην Ελλάδα, ο Καλομοίρης και ο Στρατής, συμμετείχαν ενεργά στο ΕΑΜ».
Μέσα από τις αποκαλύψεις του Στίνα, των οποίων μόνον ένα μέρος δημοσιεύουμε λόγω περιορισμένου χώρου, εύκολα μπορεί και ο πλέον δύσπιστος να καταλάβει τι ακριβώς επιδίωκαν οι κομμουνιστές και τι μέσα χρησιμοποιούσαν για να πετύχουν τους στόχους τους.
Από την στάση που κράτησαν στους ίδιους τους «συντρόφους» τους μπορούμε να σκεφτούμε ποια «τύχη» θα επιφύλασσαν στους υπόλοιπους Έλληνες και στην πατρίδα μας.
elkosmos.gr
