Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023

ΣΥΡΙΖΑ Αιτωλοακαρνανίας: Μαζική αποχώρηση 100 μελών - Ακραία τοξικό περιβάλλον

EUROKINISSI / ΜΠΟΛΑΡΗ ΤΑΤΙΑΝΑ


Αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ 100 μέλη της τοπικής Νομαρχιακής Οργάνωσης στην Αιτωλοακαρνανία.

Από τις 100 υπογραφές αποχώρησης, οι 82 είναι δημόσια κατατεθειμένες, ενώ οι υπόλοιπες 18 κοινοποιούνται αποκλειστικά και μόνο στα αρμόδια όργανα του κόμματος.
 Στην... 

 
επιστολή τους, τα στελέχη υποστηρίζουν πως «έχει δημιουργηθεί στο κόμμα ένα ακραία τοξικό περιβάλλον, που δεν αφήνει χώρο για οποιαδήποτε διαφορετική άποψη, δημιουργώντας "εσωτερικούς εχθρούς" και "υπονομευτές" ανάμεσα σε μέλη και στελέχη». Χαρακτηρίζουν την αποχώρηση «πράξη ευθύνης, ελπίδας και αξιοπρέπειας».

Η επιστολή αποχώρησης:

«Μια μεγάλη πορεία στράτευσης και συμμετοχής στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., έφτασε στο τέλος της. Ήρθε η ώρα της απόφασης, δύσκολης μεν, αλλά αναγκαίας. ΑΠΟΧΩΡΟΥΜΕ.

Η κατάσταση που βιώνουμε στο κόμμα μας το τελευταίο διάστημα είναι αφόρητη και διαλυτική.

Από τη μία, αφενός, έχουμε την έμμεση απαξίωση, έως ακύρωση, του σημαντικού έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα κατάφερε μέσα από τεράστιές δυσκολίες και σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, να βγάλει την χώρα από τη δίνη των μνημονίων, με την κοινωνία όρθια και να ορίσει ένα διάδρομο ασφαλή για την οικονομία, να ρυθμίσει το χρέος για αρκετά χρόνια, δείχνοντας ένα διαφορετικό ήθος στη διαχείριση των χρημάτων του ελληνικού λαού.

Από την άλλη, έχει δημιουργηθεί στο κόμμα ένα ακραία τοξικό περιβάλλον, που δεν αφήνει χώρο για οποιαδήποτε διαφορετική άποψη, δημιουργώντας εσωτερικούς εχθρούς’ και ‘υπονομευτές’ ανάμεσα σε μέλη και στελέχη.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την παρουσία του νέου προέδρου στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ε., τις παρεμβάσεις του στις πολιτικές εξελίξεις, τις τοποθετήσεις του στον Σ.Ε.Β. και την αντιδημοκρατική και εκτός οργάνων καθαίρεση συντρόφων από καίριες θέσεις,σηματοδοτούν μια πορεία αντιφατικών θέσεων, που κινείται κάθε άλλο παρά στον χώρο της πληθυντικής Αριστεράς. Μια πορεία σπασίματος των όποιων δεσμών υπάρχουν ακόμα με τα κοινωνικά κινήματα, με τον κόσμο της εργασίας, τους ανέργους και τη νεολαία.

Για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ευθύνες έχουμε όλοι και οφείλουμε να τις αναλάβουμε. Σε ότι αφορά εμάς, ανεχθήκαμε μια κατάσταση διάλυσης των Οργανώσεων Μελών (Ο.Μ.) ΠΟΥ εξελίχθηκαν σε μη οργανώσεις. Σε οργανώσεις φαντάσματα. Γιατί μαζικοποιήθηκαν μεν, με την περίφημη διεύρυνση αριθμητικά, αλλά με συντρόφους, που οι περισσότεροι δεν είχαν καμία συμμετοχή, μετά την εγγραφή τους, στην ζωή και τις δράσεις των οργανώσεων. Ότι γίνονταν ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμών και διατήρησης ισορροπιών , χωρίς χρεώσεις, έλεγχο, λειτουργία και παραγωγή πολιτικής.

Κανείς από εμάς δεν αμφισβητεί την δημοκρατική εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αποχωρήσαμε αμέσως, παρόλο που οι ενδείξεις που είχαμε από την προεκλογική εκστρατεία για την προεδρική εκλογή, δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές. Οι πολιτικές μας διαφωνίες όμως, τόσο με τον ίδιο αλλά και την ηγετική ομάδα που τον περιβάλλει, είναι υπαρκτές και αναφέρθηκαν παραπάνω. Εξελέγη ως ο μόνος που μπορεί να κερδίσει το Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά μάλλον οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε δημοσκοπική, πολιτική και αξιακή κατάρρευση.

Όλα αυτά καθιστούν την αποχώρηση μας πράξη ευθύνης, ελπίδας και αξιοπρέπειας.

Καλή δύναμη στους αγαπημένους συντρόφους και συντρόφισσες που παραμένουν στον χώρο. Είμαστε σίγουροι ότι με αυτούς θα ξανανταμώσουμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί ενάντια στις αντιδραστικές, αντικοινωνικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Θα παλέψουμε μαζί με εκατομμύρια πολίτες που αναζητούν μια ισχυρή, προγραμματική και οραματική αντιπολίτευση, που θα μπορέσει να εκφράσει ένα νέο σχέδιο για την προοδευτική αναγέννηση της πατρίδας μας.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ακολουθούν τα ονόματα των μελών που υπογράφουν την παρούσα επιστολή:

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ Ο.Μ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ Ο.Μ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ο.Μ. ΟΙΝΙΑΔΩΝ
ΒΕΡΓΟΣ ΘΩΜΑΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΒΛΑΧΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ (Πρ.ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ)
ΓΕΡΟΝΙΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΥ ΝΑΤΑΣΑ ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ)
ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΓΚΕΣΟΥΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑ Ο.Μ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ-ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ (Πρ. Δημ. Σύμβουλος Αγρινίου)
ΔΟΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΖΑΒΟΓΙΑΝΝΗ ΗΡΩ* ΜΕΛΟΣ Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
ΖΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ (Πρ.Μέλος Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ)
ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟ -Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ (Δημ.Σύμβουλος, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΣΥΡΙΖΑ)
ΚΑΠΕΡΔΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο.Μ. ΟΡΕΙΝΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΥ ΣΟΦΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΑΘΗΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΡΑΔΗΜΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Ο.Μ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ
ΚΑΡΕΛΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΡΤΟΣΙΝΑ ΕΥΑ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΚΑΤΣΑΡΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΤΣΕΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΤΣΕΛΗ ΑΝΤΩΝΙΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΑΤΣΟΥΔΑΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΚΙΤΣΟΥ ΘΕΩΝΗ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΙΤΣΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ -ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ Ο.Μ. ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΘΕΩΔΟΡΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΟΥΚΟΥΡΔΕΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΛΑΖΟΥΡΑΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΛΑΙΟΥ ΑΓΑΡΙΣΤΗ Ο.Μ.ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΛΙΤΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο.Μ. ΟΡΕΙΝΟΥ ΒΑΛΤΟΥ (Μέλος ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ)
ΜΑΚΡΗΣ ΘΩΜΑΣ Ο.Μ. ΟΡΕΙΝΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
ΜΑΣΤΡΑΠΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΕΡΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο.Μ. ΟΡ. ΒΑΛΤΟΥ (ΜέλοςΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ) ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ Ο.Μ.
ΜΙΧΑΛΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ο.Μ. ΒΟΝΙΤΣΑΣ (μέλος ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ)
ΜΠΑΚΕΛΛΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΠΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΠΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ – ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ
ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ ΑΘΗΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΜΥΛΩΝΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Ο.Μ. ΟΡΕΙΝΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΞΕΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΞΕΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΞΕΝΟΥ ΑΛΕΞΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΗ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΠΕΤΡΕΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο.Μ. ΟΡΕΙΝΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΛΥΤΑ ΜΑΡΙΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΛΥΤΑΡΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΠΡΑΤΣΑΣ ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ Ο.Μ. ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΡΙΖΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο.Μ. ΒΟΝΙΤΣΑΣ (Μέλος ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ)
ΣΑΛΑΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ** ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ(ΜΕΛΟΣ Κ.Σ. ΝΕΟΛΑΙΑΣ)
ΣΕΛΙΜΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ (Πρ.ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ)
ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΣΤΑΜΠΟΛΙΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ο.Μ .ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ
ΣΥΡΑΚΟΣ ΙΑΣΩΝ Ο.Μ .ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΤΟΜΑΡΑ ΑΓΑΘΗ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΤΣΑΠΑΡΕΛΗ ΕΡΜΙΟΝΗ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΤΣΑΠΑΡΕΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ
ΤΣΑΠΑΡΕΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΤΣΙΝΤΖΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο.Μ. ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ
ΤΣΙΝΤΖΟΥ ΕΛΕΝΗ Ο.Μ. ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ (ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤ/ΝΙΑΣ)
ΤΣΙΟΥΝΗ ΑΝΔΡΙΑΝΝΑ Ο.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΤΣΙΡΚΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΦΑΚΙΤΣΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ Ο.Μ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ (Μέλος ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ)
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑ Ο.Μ. ΒΟΝΙΤΣΑΣ- Συντονίστρια (ΜΕΛΟΣ Ν.Ε ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ)
ΧΑΣΑΠΗΣ ΘΥΜΙΟΣ Ο.Μ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
ΧΡΗΣΤΑΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ
*Έχει αποχωρήσει υπογράφοντας το κείμενο των μελών της Κ.Ε.
**Έχει αποχωρήσει υπογράφοντας το κείμενο των μελών της Νεολαίας

Την επιστολή αποχώρησης την υπογράφουν άλλα 18 μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. τα ονόματα των οποίων κοινοποιούνται ομοίως αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ όμως αυτά δεν επιθυμούν την δημοσιοποίηση των στοιχείων τους στα Μέσα Ενημέρωσης με βάσει του νόμου περι Προσωπικών Δεδομένων.  
 
cnn.gr


 
 
Λέξεις Νίκος Μαραντζίδης* Εκείνη η συζήτηση έμελλε να αποδειχθεί προφητική. Ήταν ένα σαλονικιώτικο βροχερό πρωινό αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές του Μαΐου. Συνομιλούσα χαμηλόφωνα για τις πολιτικές εξελίξεις με σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τραβούσε πάνω του τα μάτια των υπόλοιπων θαμώνων, σε μια γωνιά στο συνηθισμένο στέκι μου στην Παύλου Μελά: «Τι θα κάνει ο Τσίπρας όταν θα χάσει τις επόμενες εκλογές, θα συνεχίσει ή θα παραιτηθεί;», ρώτησα. Αν και το στέλεχος, αρνιόταν να αποδεχτεί την επερχόμενη -βέβαιη στα δικά μου μάτια- ήττα, για την οικονομία του πράγματος μετατρέψαμε το χρονικό επίρρημα σε υποθετικό. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόση αμηχανία προκαλούσε το θέμα αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με άλλα κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, που το ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας ενείχε πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο της παραίτησης και της εκλογής νέου αρχηγού, στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά ήταν ταμπού. Κάθε φορά που έκανες μια τέτοια συζήτηση με τα πρωτοκλασάτα αλλά και τα μεσαία στελέχη του κόμματος έβλεπες κόμπιασμα και δισταγμό, λες και δεν είχε βιώσει στο παρελθόν του το κόμμα αλλαγές ηγεσίας. Τελικά, είστε βαθιά σταλινικοί ή πολύ θρήσκοι, σχολίασα. Μόνο για τον Στάλιν και τον Πάπα δεν θα κάναμε τέτοια συζήτηση, είπα και έσκασα στα γέλια. Δεν γέλασε! Λένε, είπε με κάποιο δισταγμό, πως αν φύγει ο Τσίπρας ο ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει, θα διαλυθεί. Αυτό δεν μου ακούγεται πολύ αριστερό, απάντησα χαμογελώντας. Και συνέχισα με σαλονικιώτικο χαλαρό ύφος: «οπότε ας κάνω εγώ τον αριστερό ανάμεσα στους δυο μας». Μου φαινόταν, βέβαια, σχεδόν αυθάδες να κάνω μαθήματα αριστερής ανάλυσης σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος της Αριστεράς, αλλά απτόητος συνέχισα: «αν σε ένα κόμμα, η μόνη συγκολλητική ουσία μεταξύ των προσώπων και των ρευμάτων που το συνιστούν είναι ο ηγέτης του, τότε φαίνεται πως αυτό το κόμμα δεν επιτελεί κάποιο πραγματικό κοινωνικό ρόλο, ούτε και εκφράζει μια πραγματική κοινωνική συμμαχία και ένα πραγματικό πολιτικό σχέδιο, οπότε ας τελειώσει». Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε. Όχι βέβαια επειδή το είπα εγώ, αλλά για άλλους λόγους. Είτε επειδή, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, «εξαγοράστηκε» με επιθετικό τρόπο, είτε επειδή το κόμμα «απήχθη» από αλλότριες ιδεολογικές δυνάμεις, είτε τέλος γιατί στην απόγνωση τους ή με διάθεση χαβαλέ και «φάσης» μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι (το 1% του εκλογικού σώματος) αποφάσισαν να οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβουν έναν συλλογικό φορέα στην πολιτική του αυτοκτονία. Πάντως, η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το σουρεαλιστικό κράμα αλαζονείας, λαϊκισμού, ιδεολογικής ρηχότητας και πολιτικής ανεπάρκειας για την οποία «δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει που σταματά η παρωδία και που ξεκινά η πραγματικότητα» (Στάθης Καλύβας, «Μετά το Τέλος», Καθημερινή της Κυριακής 3/12/2023), είναι προφανές πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να μετεξελιχθεί σε μια σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική ηγεσία. Οπότε ναι, τελείωσε. C’est fini SYRIZA! Το τέλος ενός κόμματος δεν σημαίνει απαραιτήτως το τέλος ενός πολιτικού και ιδεολογικού χώρου. Κάθε άλλο! Κάτω από συνθήκες, μια κρίση μπορεί να λειτουργήσει αναζωογονητικά, να εμπλουτίσει ιδεολογικά, να αναδιατάξει δυνάμεις, να αναδιαρθρώσει συμμαχίες, και τέλος να διευρύνει την πολιτική απήχηση. Υπό αυτό το πρίσμα, όσοι ενδιαφερόμαστε να τεθεί ένα τέλος στην ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και ανησυχούμε να μην φτάσει η χώρα μας στο σημείο η μόνο πραγματική απειλή στην Κεντροδεξιά να γίνει η Άκρα Δεξιά, οφείλουμε να καλωσορίσουμε το νέο φορέα, τη Νέα Αριστερά και τον ηγέτη της, τον Αλέξη Χαρίτση. Γιατί ο νέος φορέας διαθέτει ακριβώς αυτό που λείπει από το ΣΥΡΙΖΑ: Σοβαρότητα. Η κατάσταση «σοβαρότης μηδέν» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς («Νέα Αριστερά: Έχει στίγμα, έχει πρόσωπο, δεν έχει Πολάκη – Κασσελάκη…», News24/7, 5/12/2023), αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για την Νέα Αριστερά. Αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την πολιτική και όχι για το Life Style. Αυτό βεβαίως δεν φτάνει, και όχι μόνο επειδή για μερικές κατηγορίες ψηφοφόρων η σοβαρότητα θεωρείται μειονέκτημα παρά προτέρημα. Κυρίως επειδή η πολιτική χρειάζεται και άλλα στοιχεία: να είναι λαϊκά κατανοητή και να παράγει όραμα και σχέδιο που να πείθει και να εμπνέει τον πολίτη. Ο νέος φορέας, η Νέα Αριστερά έχει ένα βουνό να ανέβει και οι δυσκολίες είναι όλες μπροστά, αναμφίβολα. Αλλά ήδη έχει πετύχει κάτι εξαιρετικής σημασίας: διέσωσε την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κόσμου κι ενός πολιτικού χώρου. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Γιατί στο κάτω-κάτω, στην Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της από την φιλελεύθερη έως την ριζοσπαστική, κάνουμε πολιτική για να απελευθερωνόμαστε και να χειραφετούμαστε από τους καταναγκασμούς και τα όρια της καθημερινότητας, κι όχι για να υποδουλωνόμαστε στο γελοίο. *Ο Νίκος Μαραντζίδης, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://parallaximag.gr/parallax-view/syriza-c-est-fini?fbclid=IwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbkhttps%3A%2F%2Fparallaximag.gr%2Fparallax-view%2Fsyriza-c-est-fini%3Ffbclid%3DIwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbk
Λέξεις Νίκος Μαραντζίδης* Εκείνη η συζήτηση έμελλε να αποδειχθεί προφητική. Ήταν ένα σαλονικιώτικο βροχερό πρωινό αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές του Μαΐου. Συνομιλούσα χαμηλόφωνα για τις πολιτικές εξελίξεις με σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τραβούσε πάνω του τα μάτια των υπόλοιπων θαμώνων, σε μια γωνιά στο συνηθισμένο στέκι μου στην Παύλου Μελά: «Τι θα κάνει ο Τσίπρας όταν θα χάσει τις επόμενες εκλογές, θα συνεχίσει ή θα παραιτηθεί;», ρώτησα. Αν και το στέλεχος, αρνιόταν να αποδεχτεί την επερχόμενη -βέβαιη στα δικά μου μάτια- ήττα, για την οικονομία του πράγματος μετατρέψαμε το χρονικό επίρρημα σε υποθετικό. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόση αμηχανία προκαλούσε το θέμα αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με άλλα κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, που το ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας ενείχε πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο της παραίτησης και της εκλογής νέου αρχηγού, στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά ήταν ταμπού. Κάθε φορά που έκανες μια τέτοια συζήτηση με τα πρωτοκλασάτα αλλά και τα μεσαία στελέχη του κόμματος έβλεπες κόμπιασμα και δισταγμό, λες και δεν είχε βιώσει στο παρελθόν του το κόμμα αλλαγές ηγεσίας. Τελικά, είστε βαθιά σταλινικοί ή πολύ θρήσκοι, σχολίασα. Μόνο για τον Στάλιν και τον Πάπα δεν θα κάναμε τέτοια συζήτηση, είπα και έσκασα στα γέλια. Δεν γέλασε! Λένε, είπε με κάποιο δισταγμό, πως αν φύγει ο Τσίπρας ο ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει, θα διαλυθεί. Αυτό δεν μου ακούγεται πολύ αριστερό, απάντησα χαμογελώντας. Και συνέχισα με σαλονικιώτικο χαλαρό ύφος: «οπότε ας κάνω εγώ τον αριστερό ανάμεσα στους δυο μας». Μου φαινόταν, βέβαια, σχεδόν αυθάδες να κάνω μαθήματα αριστερής ανάλυσης σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος της Αριστεράς, αλλά απτόητος συνέχισα: «αν σε ένα κόμμα, η μόνη συγκολλητική ουσία μεταξύ των προσώπων και των ρευμάτων που το συνιστούν είναι ο ηγέτης του, τότε φαίνεται πως αυτό το κόμμα δεν επιτελεί κάποιο πραγματικό κοινωνικό ρόλο, ούτε και εκφράζει μια πραγματική κοινωνική συμμαχία και ένα πραγματικό πολιτικό σχέδιο, οπότε ας τελειώσει». Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε. Όχι βέβαια επειδή το είπα εγώ, αλλά για άλλους λόγους. Είτε επειδή, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, «εξαγοράστηκε» με επιθετικό τρόπο, είτε επειδή το κόμμα «απήχθη» από αλλότριες ιδεολογικές δυνάμεις, είτε τέλος γιατί στην απόγνωση τους ή με διάθεση χαβαλέ και «φάσης» μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι (το 1% του εκλογικού σώματος) αποφάσισαν να οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβουν έναν συλλογικό φορέα στην πολιτική του αυτοκτονία. Πάντως, η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το σουρεαλιστικό κράμα αλαζονείας, λαϊκισμού, ιδεολογικής ρηχότητας και πολιτικής ανεπάρκειας για την οποία «δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει που σταματά η παρωδία και που ξεκινά η πραγματικότητα» (Στάθης Καλύβας, «Μετά το Τέλος», Καθημερινή της Κυριακής 3/12/2023), είναι προφανές πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να μετεξελιχθεί σε μια σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική ηγεσία. Οπότε ναι, τελείωσε. C’est fini SYRIZA! Το τέλος ενός κόμματος δεν σημαίνει απαραιτήτως το τέλος ενός πολιτικού και ιδεολογικού χώρου. Κάθε άλλο! Κάτω από συνθήκες, μια κρίση μπορεί να λειτουργήσει αναζωογονητικά, να εμπλουτίσει ιδεολογικά, να αναδιατάξει δυνάμεις, να αναδιαρθρώσει συμμαχίες, και τέλος να διευρύνει την πολιτική απήχηση. Υπό αυτό το πρίσμα, όσοι ενδιαφερόμαστε να τεθεί ένα τέλος στην ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και ανησυχούμε να μην φτάσει η χώρα μας στο σημείο η μόνο πραγματική απειλή στην Κεντροδεξιά να γίνει η Άκρα Δεξιά, οφείλουμε να καλωσορίσουμε το νέο φορέα, τη Νέα Αριστερά και τον ηγέτη της, τον Αλέξη Χαρίτση. Γιατί ο νέος φορέας διαθέτει ακριβώς αυτό που λείπει από το ΣΥΡΙΖΑ: Σοβαρότητα. Η κατάσταση «σοβαρότης μηδέν» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς («Νέα Αριστερά: Έχει στίγμα, έχει πρόσωπο, δεν έχει Πολάκη – Κασσελάκη…», News24/7, 5/12/2023), αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για την Νέα Αριστερά. Αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την πολιτική και όχι για το Life Style. Αυτό βεβαίως δεν φτάνει, και όχι μόνο επειδή για μερικές κατηγορίες ψηφοφόρων η σοβαρότητα θεωρείται μειονέκτημα παρά προτέρημα. Κυρίως επειδή η πολιτική χρειάζεται και άλλα στοιχεία: να είναι λαϊκά κατανοητή και να παράγει όραμα και σχέδιο που να πείθει και να εμπνέει τον πολίτη. Ο νέος φορέας, η Νέα Αριστερά έχει ένα βουνό να ανέβει και οι δυσκολίες είναι όλες μπροστά, αναμφίβολα. Αλλά ήδη έχει πετύχει κάτι εξαιρετικής σημασίας: διέσωσε την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κόσμου κι ενός πολιτικού χώρου. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Γιατί στο κάτω-κάτω, στην Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της από την φιλελεύθερη έως την ριζοσπαστική, κάνουμε πολιτική για να απελευθερωνόμαστε και να χειραφετούμαστε από τους καταναγκασμούς και τα όρια της καθημερινότητας, κι όχι για να υποδουλωνόμαστε στο γελοίο. *Ο Νίκος Μαραντζίδης, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://parallaximag.gr/parallax-view/syriza-c-est-fini?fbclid=IwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbkhttps%3A%2F%2Fparallaximag.gr%2Fparallax-view%2Fsyriza-c-est-fini%3Ffbclid%3DIwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbk
Λέξεις Νίκος Μαραντζίδης* Εκείνη η συζήτηση έμελλε να αποδειχθεί προφητική. Ήταν ένα σαλονικιώτικο βροχερό πρωινό αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές του Μαΐου. Συνομιλούσα χαμηλόφωνα για τις πολιτικές εξελίξεις με σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τραβούσε πάνω του τα μάτια των υπόλοιπων θαμώνων, σε μια γωνιά στο συνηθισμένο στέκι μου στην Παύλου Μελά: «Τι θα κάνει ο Τσίπρας όταν θα χάσει τις επόμενες εκλογές, θα συνεχίσει ή θα παραιτηθεί;», ρώτησα. Αν και το στέλεχος, αρνιόταν να αποδεχτεί την επερχόμενη -βέβαιη στα δικά μου μάτια- ήττα, για την οικονομία του πράγματος μετατρέψαμε το χρονικό επίρρημα σε υποθετικό. Μου έκανε πάντα εντύπωση πόση αμηχανία προκαλούσε το θέμα αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με άλλα κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, που το ενδεχόμενο μιας εκλογικής ήττας ενείχε πάντα το σοβαρό ενδεχόμενο της παραίτησης και της εκλογής νέου αρχηγού, στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά ήταν ταμπού. Κάθε φορά που έκανες μια τέτοια συζήτηση με τα πρωτοκλασάτα αλλά και τα μεσαία στελέχη του κόμματος έβλεπες κόμπιασμα και δισταγμό, λες και δεν είχε βιώσει στο παρελθόν του το κόμμα αλλαγές ηγεσίας. Τελικά, είστε βαθιά σταλινικοί ή πολύ θρήσκοι, σχολίασα. Μόνο για τον Στάλιν και τον Πάπα δεν θα κάναμε τέτοια συζήτηση, είπα και έσκασα στα γέλια. Δεν γέλασε! Λένε, είπε με κάποιο δισταγμό, πως αν φύγει ο Τσίπρας ο ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσει, θα διαλυθεί. Αυτό δεν μου ακούγεται πολύ αριστερό, απάντησα χαμογελώντας. Και συνέχισα με σαλονικιώτικο χαλαρό ύφος: «οπότε ας κάνω εγώ τον αριστερό ανάμεσα στους δυο μας». Μου φαινόταν, βέβαια, σχεδόν αυθάδες να κάνω μαθήματα αριστερής ανάλυσης σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο στέλεχος της Αριστεράς, αλλά απτόητος συνέχισα: «αν σε ένα κόμμα, η μόνη συγκολλητική ουσία μεταξύ των προσώπων και των ρευμάτων που το συνιστούν είναι ο ηγέτης του, τότε φαίνεται πως αυτό το κόμμα δεν επιτελεί κάποιο πραγματικό κοινωνικό ρόλο, ούτε και εκφράζει μια πραγματική κοινωνική συμμαχία και ένα πραγματικό πολιτικό σχέδιο, οπότε ας τελειώσει». Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε. Όχι βέβαια επειδή το είπα εγώ, αλλά για άλλους λόγους. Είτε επειδή, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, «εξαγοράστηκε» με επιθετικό τρόπο, είτε επειδή το κόμμα «απήχθη» από αλλότριες ιδεολογικές δυνάμεις, είτε τέλος γιατί στην απόγνωση τους ή με διάθεση χαβαλέ και «φάσης» μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι (το 1% του εκλογικού σώματος) αποφάσισαν να οδηγήσουν χωρίς να το καταλάβουν έναν συλλογικό φορέα στην πολιτική του αυτοκτονία. Πάντως, η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το σουρεαλιστικό κράμα αλαζονείας, λαϊκισμού, ιδεολογικής ρηχότητας και πολιτικής ανεπάρκειας για την οποία «δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει που σταματά η παρωδία και που ξεκινά η πραγματικότητα» (Στάθης Καλύβας, «Μετά το Τέλος», Καθημερινή της Κυριακής 3/12/2023), είναι προφανές πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να μετεξελιχθεί σε μια σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική ηγεσία. Οπότε ναι, τελείωσε. C’est fini SYRIZA! Το τέλος ενός κόμματος δεν σημαίνει απαραιτήτως το τέλος ενός πολιτικού και ιδεολογικού χώρου. Κάθε άλλο! Κάτω από συνθήκες, μια κρίση μπορεί να λειτουργήσει αναζωογονητικά, να εμπλουτίσει ιδεολογικά, να αναδιατάξει δυνάμεις, να αναδιαρθρώσει συμμαχίες, και τέλος να διευρύνει την πολιτική απήχηση. Υπό αυτό το πρίσμα, όσοι ενδιαφερόμαστε να τεθεί ένα τέλος στην ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και ανησυχούμε να μην φτάσει η χώρα μας στο σημείο η μόνο πραγματική απειλή στην Κεντροδεξιά να γίνει η Άκρα Δεξιά, οφείλουμε να καλωσορίσουμε το νέο φορέα, τη Νέα Αριστερά και τον ηγέτη της, τον Αλέξη Χαρίτση. Γιατί ο νέος φορέας διαθέτει ακριβώς αυτό που λείπει από το ΣΥΡΙΖΑ: Σοβαρότητα. Η κατάσταση «σοβαρότης μηδέν» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς («Νέα Αριστερά: Έχει στίγμα, έχει πρόσωπο, δεν έχει Πολάκη – Κασσελάκη…», News24/7, 5/12/2023), αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για την Νέα Αριστερά. Αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την πολιτική και όχι για το Life Style. Αυτό βεβαίως δεν φτάνει, και όχι μόνο επειδή για μερικές κατηγορίες ψηφοφόρων η σοβαρότητα θεωρείται μειονέκτημα παρά προτέρημα. Κυρίως επειδή η πολιτική χρειάζεται και άλλα στοιχεία: να είναι λαϊκά κατανοητή και να παράγει όραμα και σχέδιο που να πείθει και να εμπνέει τον πολίτη. Ο νέος φορέας, η Νέα Αριστερά έχει ένα βουνό να ανέβει και οι δυσκολίες είναι όλες μπροστά, αναμφίβολα. Αλλά ήδη έχει πετύχει κάτι εξαιρετικής σημασίας: διέσωσε την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κόσμου κι ενός πολιτικού χώρου. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Γιατί στο κάτω-κάτω, στην Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της από την φιλελεύθερη έως την ριζοσπαστική, κάνουμε πολιτική για να απελευθερωνόμαστε και να χειραφετούμαστε από τους καταναγκασμούς και τα όρια της καθημερινότητας, κι όχι για να υποδουλωνόμαστε στο γελοίο. *Ο Νίκος Μαραντζίδης, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.. Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://parallaximag.gr/parallax-view/syriza-c-est-fini?fbclid=IwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbkhttps%3A%2F%2Fparallaximag.gr%2Fparallax-view%2Fsyriza-c-est-fini%3Ffbclid%3DIwAR319GFrRYb31yA0BUbXWR3yGTUU7-ERnYruHmVbR9KjhCL1NJQb8BpRBbk