Χορό...
του Ζαλόγγου τονε λένε. Χορός χωρίς βήματα, χωρίς μουσικές. Η μόνη μουσική που αντηχούσε ανάμεσα στον μανιασμένο παγερό άνεμο και τον μεταλλικό ήχο των γιαταγανιών ήταν η γλυκειά μελωδία της Ελευθερίας.
Οι Σουλιώτισσες δε θα μείνουν να δουν το γλυκό τους Σούλι σκλαβωμένο. Κάθε μια μάνα φιλάει το μικρό της για στερνή φορά και το ρίχνει ή το σπρώχνει στον γκρεμό, γυρίζοντας αλλού το βλέμμα της. Ύστερα τσακίζεται και η ίδια. Τι ψυχή Ελληνική...
Γυναίκες, μανάδες με παιδιά και βρέφη ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του γερο-Σαμουήλ, φωνάζοντας ηρωϊκά την ανυποχώρητη κραυγή “Θάνατος ή Λευτεριά” και πιάνοντας η μια το χέρι της άλλης ρίχνονται σε έναν χορό Ζωής, και γκρεμίζονται μία μία στη χαράδρα του Ζαλόγγου. Χωρίς κλαυθμούς χωρίς οδυρμούς.
«Τέτοιο πήδημα δεν το είδαν ούτε γάμοι, ούτε χαρές.»
Κι αν τα κοφτερά βράχια της αβύσσου κομμάτιασαν τα κορμιά τους, οι άφθαρτες ψυχές τους έγιναν φωτοβόλες λαμπάδες που φωτίζουν μέχρι σήμερα την Ελλάδα μας!
Β.Β.
