Ο πόλεμος μαινόταν, όχι μόνο στα βουνά της Ηπείρου, αλλά και στη θάλασσα της Μεσογείου. Το ιταλικό ναυτικό ήταν...
το μεγαλύτερο των εμπολέμων, ξεπερνούσε ακόμα και το βρετανικό. Μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του όμως θα γραφτεί την παραμονή των Χριστουγέννων του 1940.
Αιτία το ελληνικό υποβρύχιο Παπανικολής. Εκείνες τις μέρες έκανε περιπολία κοντά στις ακτές της ιταλοκρατούμενης Αλβανίας.
Στις 22 Δεκεμβρίου το ελληνικό πλήρωμα συνέλαβε ένα ιταλικό ιστιοφόρο.
Ο Ιταλός κυβερνήτης, αιχμάλωτος στα χέρια του ελληνικού πληρώματος, αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμος. Αποκάλυψε σε μέλος του πληρώματος που μιλούσε ιταλικά ότι την επόμενη μέρα θα περνούσε για το λιμάνι του Αυλώνα στην Αλβανία μεγάλη ιταλική νηοπομπή.
Αποστολή της ήταν ο ανεφοδιασμός των ιταλικών δυνάμεων που πολεμούσαν στο αλβανικό μέτωπο. Το Παπανικολής «έστησε καρτέρι» γύρω απ’ το λιμάνι και περίμενε να έρθουν τα ιταλικά πλοία, που θα μετέφεραν εφόδια για τον ιταλικό στρατό.
Την παραμονή των Χριστουγέννων εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Το ελληνικό υποβρύχιο εκτόξευσε τέσσερις τορπίλες που πέτυχαν διάνα το στόχο τους.
Τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα και άλλο πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, προς ενίσχυση των ιταλικών δυνάμεων που μάχονταν κατά των Ελλήνων, χάθηκαν στα Στενά του Οτράντο.
Ο Νικόλαος Τασιάκος, μέλος του πληρώματος του θρυλικού υποβρυχίου Παπανικολής περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια στο βίντεο που ακολουθεί τη στρατηγική επιτυχία του ελληνικού υποβρυχίου και τι ακολούθησε.
Οι Ιταλοί, όπως ήταν αναμενόμενο, καταδίωξαν το Παπανικολής και εκτόξευσαν δεκάδες βόμβες με την ελπίδα να το βυθίσουν. Έριξαν 85 βόμβες βυθού. Δεν το πέτυχε όμως ούτε μία. Το πλήρωμα του υποβρυχίου βέβαια αναγκάστηκε να περάσει την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων, στο βυθό της θάλασσας. Έφτασαν μέχρι την Κροατία.
Ο Νικόλαος Τασιάκος έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ότι ανήμερα των Χριστουγέννων, οι ναύτες είπαν τα Χρόνια Πολλά στα… μουγκά, γνέφοντας. Κανένας δεν μιλούσε. Το υποβρύχιο έπρεπε να μείνει πολλές ώρες στον βυθό και χρειαζόταν να κάνουν οικονομία στο οξυγόνο.
Η απάντηση όμως για την άνανδρη βύθιση του καταδρομικού Έλλης, το Δεκαπενταύγουστο του 1940, είχε δοθεί.
