Τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 είναι ένα από τα ορόσημα της σύγχρονης ιστορίας μας, ένας σταθμός σε μια σειρά γεγονότων, που αποτελούν την κυπριακή τραγωδία. Τα επεισόδια των Χριστουγέννων έγιναν η αφορμή για να εκδηλωθεί η τουρκοανταρσία, με την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων αξιωματούχων από τους θεσμούς του κράτους και τη δημιουργία των θυλάκων, εφαρμόζοντας το τουρκικό σχέδιο γεωγραφικού διαχωρισμού.
Παρότι πέρασαν από τότε 54 χρόνια και κάθε νοήμων άνθρωπος θα ανέμενε ότι η απόσταση θα επέτρεπε την ιστορική καθαρότητα των γεγονότων, η πλύση εγκεφάλου που γίνεται είναι μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία.
Και χαρακτηρίζει τη νεοκυπριακή νομενκλατούρα, που συνειδητά επέλεξε να υιοθετήσει τη διαστρέβλωση της ιστορίας (εμβολιασμένη από τα αμερικανο-βρετανικά σεμινάρια) με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει τύψεις ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους για όσα έκαναν σε βάρος των Τουρκοκυπρίων και να κάνει τον λαό πιο ευάλωτο σε έξωθεν παρεμβάσεις και σχέδια που εξυφαίνονται σε βάρος του.
Διαβάζαμε πρόσφατα την ανάλυση ενός ιστορικού σε ελληνοκυπριακή εφημερίδα, που ισχυριζόταν ότι δεν στέκει ιστορικά το επιχείρημα ότι η Τουρκία δεν εφαρμόζει τις συμφωνίες της, και δεν πρέπει να μας ανησυχεί αυτό, έλεγε με πάσα σοβαρότητα ως παράδειγμα το ότι η Τουρκία εφάρμοσε τη συνθήκη της Ζυρίχης και αυτοί που αμφισβήτησαν ανοικτά τα συμφωνηθέντα ήταν η ελληνοκυπριακή πλευρά το 1963.
Εννοούσε, βεβαίως, «τα 13 σημεία Μακαρίου», όπως είναι και ο ισχυρισμός όλων των εξ επαγγέλματος διαστρεβλωτών, οι οποίοι αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα γεγονότα που προηγήθηκαν του ’63 και να καταγράψουν πώς και γιατί έφτασε ο Μακάριος να προτείνει τις λειτουργικές αλλαγές του Συντάγματος. Ούτε λένε ποτέ ποιες από τις 13 αλλαγές που πρότεινε ήταν εναντίον των Τουρκοκυπρίων.
Αλλά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι μέχρι τότε οι ασάφειες και τα διαχωριστικά (φυλετικά) στοιχεία του Συντάγματος δεν επέτρεπαν στο κράτος να λειτουργήσει ομαλά. Τα ίδια πάμε να κάνουμε και σήμερα στο νέο μας κράτος, διότι ποτέ δεν μας διδάσκει η διαστρεβλωμένη ιστορία.
Πώς, όμως, Ελληνοκύπριοι ιστορικοί μπορούν σήμερα να κατηγορούν τους Ε/κ ότι σε αντίθεση με τους Τ/κ σαμπόταραν το Σύνταγμα του ’60; Είναι τόσο πωρωμένοι ή τόσο συμβιβασμένοι με την κατοχή;
Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, μετά τη συμφωνία. Έφερναν όπλα για να γιορτάσουν τη συμφωνία;
Τον Νοέμβριο του 1962, οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές καταψήφισαν τους φορολογικούς νόμους, που έπρεπε να εγκριθούν με χωριστές πλειοψηφίες, και το κράτος έμεινε ταπί. Την ώρα που υποτίθεται θα κάναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τες δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τ/κ. Παράλληλα, δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση (οι εκδότες της «Τζιουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουράν, δολοφονήθηκαν στις 23 Απριλίου 1962 και όχι μετά το ’63).
Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ προσπαθούσαν (με επιτροπές που όρισαν) να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, οι Τ/κ στην Πάφο άρχισαν να κτίζουν τείχος για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα διάλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους.
Δηλαδή, από την υπογραφή της συμφωνίας της Ζυρίχης μέχρι το 1963, οι Τουρκοκύπριοι εταίροι μας: Έκτιζαν τείχος· έφερναν όπλα και εκπαιδεύονταν παράνομα· σαμπόταραν το κράτος μέσω των νόμων· εισέπρατταν φόρους· δολοφονούσαν όσους ήταν υπέρ της συμβίωσης· κατακρατούσαν περιουσίες Ε/κ· έβαζαν βέτο σε μεικτό κυπριακό στρατό και σε μεικτή αστυνομία· απαιτούσαν γεωγραφικό διαχωρισμό στους δήμους.
Αλλά, είναι οι Ε/κ, που δεν άφησαν τη Ζυρίχη να δουλέψει… Και, κατ’ επέκταση σήμερα, είναι οι Ε/κ που δεν θέλουν λύση και συμβίωση και πρέπει να πεισθούν… Μεγάλη επιστήμη ο Γκεμπελισμός.
Και χαρακτηρίζει τη νεοκυπριακή νομενκλατούρα, που συνειδητά επέλεξε να υιοθετήσει τη διαστρέβλωση της ιστορίας (εμβολιασμένη από τα αμερικανο-βρετανικά σεμινάρια) με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει τύψεις ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους για όσα έκαναν σε βάρος των Τουρκοκυπρίων και να κάνει τον λαό πιο ευάλωτο σε έξωθεν παρεμβάσεις και σχέδια που εξυφαίνονται σε βάρος του.
Διαβάζαμε πρόσφατα την ανάλυση ενός ιστορικού σε ελληνοκυπριακή εφημερίδα, που ισχυριζόταν ότι δεν στέκει ιστορικά το επιχείρημα ότι η Τουρκία δεν εφαρμόζει τις συμφωνίες της, και δεν πρέπει να μας ανησυχεί αυτό, έλεγε με πάσα σοβαρότητα ως παράδειγμα το ότι η Τουρκία εφάρμοσε τη συνθήκη της Ζυρίχης και αυτοί που αμφισβήτησαν ανοικτά τα συμφωνηθέντα ήταν η ελληνοκυπριακή πλευρά το 1963.
Εννοούσε, βεβαίως, «τα 13 σημεία Μακαρίου», όπως είναι και ο ισχυρισμός όλων των εξ επαγγέλματος διαστρεβλωτών, οι οποίοι αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα γεγονότα που προηγήθηκαν του ’63 και να καταγράψουν πώς και γιατί έφτασε ο Μακάριος να προτείνει τις λειτουργικές αλλαγές του Συντάγματος. Ούτε λένε ποτέ ποιες από τις 13 αλλαγές που πρότεινε ήταν εναντίον των Τουρκοκυπρίων.
Αλλά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι μέχρι τότε οι ασάφειες και τα διαχωριστικά (φυλετικά) στοιχεία του Συντάγματος δεν επέτρεπαν στο κράτος να λειτουργήσει ομαλά. Τα ίδια πάμε να κάνουμε και σήμερα στο νέο μας κράτος, διότι ποτέ δεν μας διδάσκει η διαστρεβλωμένη ιστορία.
Πώς, όμως, Ελληνοκύπριοι ιστορικοί μπορούν σήμερα να κατηγορούν τους Ε/κ ότι σε αντίθεση με τους Τ/κ σαμπόταραν το Σύνταγμα του ’60; Είναι τόσο πωρωμένοι ή τόσο συμβιβασμένοι με την κατοχή;
Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, μετά τη συμφωνία. Έφερναν όπλα για να γιορτάσουν τη συμφωνία;
Τον Νοέμβριο του 1962, οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές καταψήφισαν τους φορολογικούς νόμους, που έπρεπε να εγκριθούν με χωριστές πλειοψηφίες, και το κράτος έμεινε ταπί. Την ώρα που υποτίθεται θα κάναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τες δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τ/κ. Παράλληλα, δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση (οι εκδότες της «Τζιουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουράν, δολοφονήθηκαν στις 23 Απριλίου 1962 και όχι μετά το ’63).
Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ προσπαθούσαν (με επιτροπές που όρισαν) να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, οι Τ/κ στην Πάφο άρχισαν να κτίζουν τείχος για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα διάλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους.
Δηλαδή, από την υπογραφή της συμφωνίας της Ζυρίχης μέχρι το 1963, οι Τουρκοκύπριοι εταίροι μας: Έκτιζαν τείχος· έφερναν όπλα και εκπαιδεύονταν παράνομα· σαμπόταραν το κράτος μέσω των νόμων· εισέπρατταν φόρους· δολοφονούσαν όσους ήταν υπέρ της συμβίωσης· κατακρατούσαν περιουσίες Ε/κ· έβαζαν βέτο σε μεικτό κυπριακό στρατό και σε μεικτή αστυνομία· απαιτούσαν γεωγραφικό διαχωρισμό στους δήμους.
Αλλά, είναι οι Ε/κ, που δεν άφησαν τη Ζυρίχη να δουλέψει… Και, κατ’ επέκταση σήμερα, είναι οι Ε/κ που δεν θέλουν λύση και συμβίωση και πρέπει να πεισθούν… Μεγάλη επιστήμη ο Γκεμπελισμός.
philenews.com
