Το πρώτο “τζαρτζάρισμα” ανάμεσα στους “11” και τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τη ρύθμιση για τους servicers, έχει διπλό ενδιαφέρον. Πρώτον...
γιατί δείχνει ότι παρά τα όσα λέγονται θα συνεχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους. Δεύτερον και σημαντικότερο, θυμίζει ότι το προπατορικό αμάρτημα του 2015 εξακολουθεί να στοιχειώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτούς που έμειναν κι αυτούς που έφυγαν...
Καθώς η κεντροαριστερά δεν διανύει -εδώ και διεθνώς- τα καλύτερά της και η εκλογική πίτα έχει μικρύνει, τα δύο κόμματα νομοτελειακά, ενώ θα κάνουν αντιπολίτευση προς τον Μητσοτάκη, θα τρώνε και από τις σάρκες τους. Άλλωστε τα “στοιχήματα” δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα επιμέρους ποσοστά αλλά και με το εάν το άθροισμά τους, στις ευρωκάλπες, θα φτάσει ή όχι το 17,8% του Ιουνίου.
Όμως αυτή η διάσπαση φέρνει μοιραία, πρώην και νυν συντρόφους, αντιμέτωπους με αυτό που έχουν ως ταμπού επί 8,5 χρόνια. Δεν το θέλουν οι ίδιοι, το κάνει η ίδια η ζωή. Μαλώνουν για τις άλλες αιτίες της κακοδαιμονίας τους αλλά μοιράζονται, θέλουν δεν θέλουν, τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που έφερε και τη σταδιακή πτώση του.
Και μπορεί να θέλουν, όμως δεν ξεχνάμε ότι ο νόμος 4354 -που έκανε την αρχή για να μπουκάρουν τα funds ως νέα αποικιοκρατία- ψηφίστηκε στα τέλη του 2015 πραξικοπηματικά μέσα σε ελάχιστες ώρες ως “κατεπείγον προαπαιτούμενο” για να πάρουμε τη δόση μας από τους διεθνείς εμπόρους της “πρέζας”.
Και ως εισηγητής της ΝΔ ο (από τότε Βόλφγκανγκ) Χατζηδάκης “ψήφιζε” καταψηφίζοντας και χλευάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποκύψει στα “τρισκατάρατα funds”.
Ούτε φυσικά ξεχνάμε πώς όταν αργότερα ο Τσακαλώτος εκθείαζε την “αναπτυξιακή και κοινωνική” χρησιμότητα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, δεν ακούστηκε κιχ από κανέναν. Όλοι μαζί άλλωστε είχαν “καθαρίσει” τους προηγούμενους διαφωνούντες του 2015, τους οποίους βεβαίως εξαφάνισε στη συνέχεια και το εκλογικό σώμα – να τα λέμε κι αυτά.
Και για όποιον πει “αυτά είναι παρελθόν”, λάθος. Ακόμη και μετά το 2018 τα μνημόνια δεν έφυγαν στιγμή. Μνημόνιο είναι κι αυτό που ζούμε τώρα, με αύξηση φορολογίας και μείωση εισοδημάτων, με άλλο περιτύλιγμα.
Ή μήπως έχει βάση η ψευδαίσθηση που καλλιεργεί το μνημονιακό τόξο -από όποια θέση κι αν βρίσκονται οι συνιστώσες του κάθε φορά- ότι δεν κάνουν πια κουμάντο οι τραπεζίτες, έχοντας στήσει ακόμη και εταιρείες της μιας λίρας σε ...άδεια γραφεία στο Δουβλίνο;
Δεν πάνε πολλοί μήνες που κι εδώ, μόλις διαπιστώθηκε ότι η πολιτική εξουσία είχε αφήσει στη μέση τη δουλειά, ήρθε η δικαστική (του Αρείου Πάγου) να την ολοκληρώσει fast track υπέρ των servicers. (Χαλάει μετά τον κόσμο κι ο Φλωρίδης για επιτάχυνση στην απονομή της Δικαιοσύνης. Πού ζει...)
Ποιος θα πει εάν υπάρχει επιμύθιο σε όλα αυτά; Τουλάχιστον να μην υπάρχει (τόση) υποκρισία...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
