Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Μέμνωνας της κατεχόμενης επαρχίας Αμμοχώστου. Γεννηθείς στις 10 Φεβρουαρίου 1957, ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Γιώργου και της Κωνσταντίας Δημητρίου.
Τέλειωσε το δημοτικό σχολείο με άριστα και φοίτησε στο πρακτικό τμήμα του γυμνασίου, όνειρο του ήταν να γίνει αρχιτέκτονας. Μετά την τουρκική εισβολή το 1974, φεύγει από την Αμμόχωστο μαζί με την οικογένεια του και το 1975, πρόσφυγας πλέον, εγκαθίσταται στη Λεμεσό. Η προσφυγιά, ο εκτοπισμός και η δύσκολη ζωή δεν τον αφήνουν να ξεχάσει τον τόπο του.
Στα μέσα του Γενάρη του 1975 οι άγγλοι ήταν πρωτοστάτες στη μεταφορά των τουρκοκυπρίων από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα εδάφη, βοηθώντας έτσι την κατοχική Τουρκία για δημογραφική αλλαγή προετοιμάζοντας την ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Οι Έλληνες της Κύπρου δεν μπορούσαν να ανεχθούν αυτή την ύπουλη και φιλοτουρκική στάση των αγγλικών βάσεων και γενικότερα των άγγλων, έτσι στις 17 Ιανουαρίου 1975 διοργάνωσαν μία μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από τις αγγλικές βάσεις του ακρωτηρίου με αφορμή το γεγονός.
Στην πρώτη γραμμή των διαδηλωτών ήταν και ο Πανίκος Δημητρίου, διαμαρτυρόμενος έξω από την είσοδο των αγγλικών βάσεων μαζί με χιλιάδες νέους διαδηλωτές, που η σημερινή κυβέρνηση θα τους χαρακτήριζε ακροδεξιά στοιχεία ή εθνικιστές. Οι διαδηλωτές φώναζαν για τα δίκαια του Κυπριακού Ελληνισμού, να φύγουν οι βάσεις από την Κύπρο και επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους.
Ο νεκρός μαθητής κηδεύτηκε με τιμές, ενώ ταυτόχρονα στη Λευκωσία από
το γραφείο της Βρετανικής Αρμοστείας, διαδηλωτές πετάνε στον δρόμο
φωτογραφίες της Βασίλισσας Ελισάβετ
Οι Βρετανοί χωρίς να χάσουν καθόλου
χρόνο, βγάζουν τα άρματα μάχης έξω από την είσοδο των βάσεων και τα
κατευθύνουν προς τους άοπλους διαδηλωτές που το μόνο τους όπλο ήταν να
προτάξουν τα στήθη τους.
Ο Πανίκος αψηφώντας τον κίνδυνο του θανάτου,
όρμησε ανάμεσα στους πρώτους με αποτέλεσμα να τον καταπλακώσει το άρμα.
Οι βρετανοί δεν δίστασαν να δολοφονήσουν ένα αμούστακο παιδί όπως έκαναν
και με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και με τον Πετράκη Γιάλλουρο, φοβούμενοι
και πάλι πως η αυτοκρατορία τους κινδύνευε από άοπλα και αμούστακα
παιδιά.
Έτσι ακόμα ένας νέος 18 ετών, αλλά με μεγάλη ψυχή και εθνικό
φρόνημα γράφτηκε στο πάνθεον των ηρώων της μαρτυρικής μας πατρίδας.
Η
μνήμη του Πανίκου Δημητρίου θα είναι αιώνια. Θα μας θυμίζει πάντα την
απόφαση του Ελληνισμού της Κύπρου να αγωνίζεται για την ελευθερία και τη
δικαιοσύνη ενάντια σ’ αυτούς που επιβουλεύονται τον Ελληνισμό της
Κύπρου.
Ο Πανίκος Δημητρίου όπως και τόσοι άλλοι ήρωες, είναι ο φάρος
για εμάς τους χιλιάδες νέους Έλληνες της Κύπρου, θα αντιστεκόμαστε στα
εθνοπροδοτικά σχέδια τους που μόνο σκοπό έχουν τον αφελληνισμό του
νησιού. Αιωνία σου η μνήμη, Πανίκο Δημητρίου.
