Του Γιάννη Τεκίδη
Για τον πολύ κόσμο μπορεί να είναι παράδοξο, μέχρι και εντελώς ακατανόητο, ασύλληπτο, πως ένας λαός, μια φυλή που ανά τους αιώνες δαιμονοποιήθηκε...
για πολιτικούς, θρησκευτικούς και άλλους λόγους, υπέφερε την φρίκη και τον κατατρεγμό, τις κτηνώδεις μορφές βίας και αφανισμού όλων αυτών που τους καταλόγιζαν μοναδικούς υπεύθυνους για όλα τα δεινά της οικουμένης, σήμερα να ανταποδίδουν τα ίδια και χειρότερα σε ένα γειτονικό τους λαό. Σύμφωνοι να λάβουμε υπόψη το δέος, την ανασφάλεια, ακόμη και το σύνδρομο του φόβου και του υποτιθέμενου διαρκούς κινδύνου που διακατέχει τους Ισραηλινούς, όχι αδικαιολόγητα. Όμως πως μπορεί κανείς να δεχτεί τις πρακτικές δεκαετιών και την υπέρ του δέοντος σκληρή έως και απάνθρωπη στάση και συμπεριφορά τους, απέναντι σε ένα άλλο γείτονα τους, που το μόνο που ζητά είναι δικαίωμα στην δική του πατρίδα , δικαίωμα ύπαρξης, δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, δικαίωμα να ελπίζει και να ονειρεύεται καλύτερες μέρες.
Ποια συμφέροντα και ποιες σκοπιμότητες, στάθηκαν ικανές μέχρι σήμερα, ώστε να αποκλειστεί δια ροπάλου η οιαδήποτε ελπίδα ειρηνικής συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων;. Έστω ότι κάποιοι ή κάποιος αραδιάζει μερικούς από αυτούς. Άραγε αυτό ή οι όποιοι λόγοι αντέχουν στην αντιπαράθεση , στη σύγκριση με τα βιώματα και τις μνήμες φρίκης, αυτών που σήμερα από την θέση του μεγάλου θύματος, πέρασαν σε αυτήν του θύτη;. Ήταν νομοτελειακά τελικά εξέλιξη, τον πρώτο λόγο στην δημιουργία και συνύπαρξη των δυο κρατών, Ισραήλ και Παλαιστίνης, τον πρώτο λόγο να τον έχουν οι ακραίοι και των δύο πλευρών;. Οι ακραίοι οι οποίοι δεν είναι η πρώτη φορά από το 1948 και εντεύθεν που ματαίωσαν με την βία και τα μισαλλόδοξα εμπρηστικά λογύδρια, τα ανιστόρητα και κατάπτυστα επιχειρήματα, τη προ των πυλών οριστική λύση του προβλήματος.
Εκείνη η περιβόητη, στιγματισμένη με αίμα, ανείπωτο πόνο και φρίκη, μνήμη που υποτίθεται ότι συνοδεύει γενεές των γενεών Ισραηλινών και των απανταχού Εβραίων τι απέγινε;. Ακούς τώρα τους υπουργούς του Νετανιάχου, μα και τον ίδιο, να μιλούν ουσιαστικά για εξαφάνιση από προσώπου γης των Παλαιστινίων και νοιώθεις πως από στιγμή σε στιγμή θα ακούσεις τις αλήστου μνήμης κραυγές των Ναζί εναντίον των δικών τους προγόνων. Και μένεις άφωνος. Γιατί δεν είναι δυνατόν, αναρωτιέσαι, να ξανακούς τον 21ο αιώνα, τα απάνθρωπα, γεμάτα μίσος και απαξίωση επιχειρήματα, για τον συνάνθρωπό και τα δικαιώματα του στη ζωή, από αυτούς που πρώτοι τα βίωσαν, αλλά φαίνεται πως τα λησμόνησαν. Μπορεί να είναι τελικά αναπόφευκτη εξέλιξη για τους αρνητές επί της ουσίας του ολοκαυτώματος, Ισραηλινούς επίσημους και μη, η καταφυγή στο μίσος και στις απάνθρωπες λογικές. Μόνο που τα ναζιστικά τους επιχειρήματα και η ζοφερή αντιμετώπιση Παλαιστινίων αμάχων και ιδιαίτερα των χιλιάδων παιδιών τους, είναι σήμερα Ισραηλινής κοπής. Αυτό συμβαίνει όταν η μνήμη και το παρελθόν δεν διδάσκουν, δεν νουθετούν, αλλά βρίσκονται σε διαρκή λήθαργο ή την επικαλούμαστε κατά το δοκούν. Όταν δηλαδή την θυμόμαστε στα διεθνή φόρα, στην παγκόσμια κοινότητα, προκειμένου να της υπενθυμίσουμε το χρέος της, απέναντι μας, για όσα υπέφερε η φυλή μας.
Τα παραπάνω φυσικά, δεν αφορούν ένα σημαντικό κομμάτι του Ισραηλινού λαού, τόσο αυτών που κατοικούν στην Μ. Ανατολή, όσο και αυτών της διασποράς. Αυτών που η μνήμη και των λίγων επιζώντων τα βιώματα, τους αναγκάζουν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας και διαφωνίας για τα πεπραγμένα της εκάστοτε Ισραηλινής ηγεσίας και ιδιαίτερα της σημερινής. Δυστυχώς που και σήμερα παραμένουν μειοψηφία. Όσον αφορά την διεθνή κοινότητα, ακόμη και η υποκρισία έβαλε τα κλάματα. Κι ακόμη θρηνεί.
ΥΓ. Πριν λίγες μέρες γράφαμε για τα δανεικά και αγύριστα προς τον δημόσιο κορβανά, της ΝΔ και του Πασοκινάλ, ύψους περίπου ενός δις ευρώ. Υπολόγιζαν, λέει, να εξοφλήσουν βάσει της ρύθμισης που κάνανε, στα τέλη αυτού του αιώνα. Λάθος οι υπολογισμοί. Τα χρέη τους θα εξοφληθούν, με τους νέους υπολογισμούς το 3030. Πάντα μ.χ.
