Γρήγορο μεσημεριανό supermarket για προμήθειες του ΣΚ.
Περπατώ μέσα στο supermarket κι αντικρύζω κατηφείς φυσιογνωμίες. Στενοχωρημένους, αγχωμένους ανθρώπους με τα χαρακτηριστικά της βαθιάς βαρυθυμίας ζωγραφισμένα στο πρόσωπά τους. Με το παραμικρό έτοιμοι να χαλαστούν. Με...
το που αργεί η ταμίας να χτυπήσει ένα προϊόν, με το που θα σταματήσει ο μπροστινός τους με το καροτσάκι… Αυτό το «τς…..» και το αντίστοιχο τσαλάκωμα στις εκφράσεις του προσώπου.
Γιατί ρε γμτ?
Έχουμε χέρια, έχουμε πόδια, έχουμε υγεία, έχουμε αρτιμέλεια, έχουμε ειρήνη, έχουμε δημοκρατία, έχουμε ένα κρεβάτι να κοιμηθούμε.
Είναι τόσα που θα έπρεπε να μας δίνουν μικροχαρές και δεν μας δίνουν δυστυχώς. Δεν χαμογελάμε, δεν συνδεόμαστε, παρά μόνιμα χαλιόμαστε με μικροπράγματα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αρρωσταίνουμε..
Ένα από τα αγαπημένα μου quotes είναι του Robert Brault:
«Εκτίμησε τα μικρά, γιατί μια μέρα θα καταλάβεις ότι ήταν τα μεγάλα».
Γιατί ρε γμτ?
Έχουμε χέρια, έχουμε πόδια, έχουμε υγεία, έχουμε αρτιμέλεια, έχουμε ειρήνη, έχουμε δημοκρατία, έχουμε ένα κρεβάτι να κοιμηθούμε.
Είναι τόσα που θα έπρεπε να μας δίνουν μικροχαρές και δεν μας δίνουν δυστυχώς. Δεν χαμογελάμε, δεν συνδεόμαστε, παρά μόνιμα χαλιόμαστε με μικροπράγματα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αρρωσταίνουμε..
Ένα από τα αγαπημένα μου quotes είναι του Robert Brault:
«Εκτίμησε τα μικρά, γιατί μια μέρα θα καταλάβεις ότι ήταν τα μεγάλα».
