Μαζί στα καλά και στα κακά
Όλα τα ζευγάρια τσακώνονται. Πολλά ζευγάρια τσακώνονται αρκετά συχνά. Λίγα όμως ζευγάρια σκέφτονται τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει και πώς να σταματήσουν – ή έστω να αμβλύνουν – τις συγκρούσεις.
Οι ...
Οι ...
αφορμές για ένα τσακωμό μέσα στην καθημερινότητα είναι πολυάριθμες: o χρόνος, τα χρήματα, η ζήλια, τα παιδιά, ο τρόπος συμπεριφοράς, ο καταμερισμός εργασιών κ.ά.
Φέρτε στο μυαλό σας μια τέτοια σύγκρουση που είχατε κι εσείς… Και τώρα σκεφτείτε: Την τελευταία φορά που υπήρξε μια διαφωνία για οποιοδήποτε θέμα, ποιανού την πλευρά πήρατε;
«Η ερώτηση φαίνεται λίγο γελοία γιατί η απάντηση είναι τόσο προφανής: Προφανώς και πήρατε τη δική σας πλευρά! Φυσικά! Ποιος δεν το κάνει; Και αναμφίβολα πιστεύετε, μέσα από την καρδιά σας, πως είχατε (και έχετε) δίκιο και ότι ο/η σύντροφός σας είναι αυτός που έκανε (και κάνει) το λάθος. Βέβαια το ίδιο πιθανότατα θα σκέφτεται και το έτερον ήμισυ, προσθέτοντας μάλιστα πως δεν κάνατε μόνο λάθος, αλλά είστε και πεισματάρης/α και εκνευριστικός/η», σημειώνει σε άρθρο του στο Psychology Today ο ψυχολόγος και συγγραφέας, Σιθ Γκίλιχαν, και προσθέτει:
«Πόσες φορές έχετε σκεφτεί: Δεν θα ήταν υπέροχο αν ένας ουδέτερος, ένα τρίτο πρόσωπο, μπορούσε να ακούσει την υπόθεση για την οποία τσακωθήκατε; Για όλους θα ήταν τόσο προφανές πως εσείς είστε που έχετε δίκιο. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος σίγουρα θα έπαιρνε το μέρος σας.
Όλοι σκέφτονται ακριβώς αυτό σε έναν τσακωμό. Αλλά δεν γίνεται να έχουν όλοι δίκιο. Ακόμη κι αν κάνουμε τη θεωρητική υπόθεση ότι σε κάθε σύγκρουση το ένα άτομο έχει 100% δίκιο και το άλλο έχει 100% άδικο, τότε δεν μπορούν να έχουν όλοι δίκιο πάντα. Στο σύμπαν των ζευγαριών, ο μέσος άνθρωπος τις μισές φορές θα είχε δίκιο και τις άλλες μισές άδικο. Συνεπώς, οι πιθανότητές σας να έχετε δίκιο σε ένα δεδομένο επιχείρημα είναι 50/50.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που κατηγορείτε τον/την σύντροφό σας σε μια σύγκρουση, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το δάχτυλο που κουνάτε να δείχνει πραγματικά προς την άλλη κατεύθυνση. Το να είστε πρόθυμοι να αμφισβητήσετε την ορθότητά σας μπορεί να μειώσει πολύ τις στεναχώριες και τις εντάσεις στη σχέση σας».
Ο Σιθ Γκίλιχαν μας προτρέπει να δοκιμάσουμε κάτι σχετικά απλό: Την επόμενη φορά που θα έχουμε μια σύγκρουση με τον/την σύντροφό μας, ας αναρωτηθούμε εάν έχουμε σίγουρα δίκιο, εάν είναι πιθανό να μην βλέπουμε τα πράγματα εντελώς δίκαια. Υποστηρίζουμε τη θέση μας επειδή έχουμε αντικειμενικά δίκιο ή μήπως απλά πρόκειται για μια συνήθεια αυτοπροστασίας;
Φέρτε στο μυαλό σας μια τέτοια σύγκρουση που είχατε κι εσείς… Και τώρα σκεφτείτε: Την τελευταία φορά που υπήρξε μια διαφωνία για οποιοδήποτε θέμα, ποιανού την πλευρά πήρατε;
«Η ερώτηση φαίνεται λίγο γελοία γιατί η απάντηση είναι τόσο προφανής: Προφανώς και πήρατε τη δική σας πλευρά! Φυσικά! Ποιος δεν το κάνει; Και αναμφίβολα πιστεύετε, μέσα από την καρδιά σας, πως είχατε (και έχετε) δίκιο και ότι ο/η σύντροφός σας είναι αυτός που έκανε (και κάνει) το λάθος. Βέβαια το ίδιο πιθανότατα θα σκέφτεται και το έτερον ήμισυ, προσθέτοντας μάλιστα πως δεν κάνατε μόνο λάθος, αλλά είστε και πεισματάρης/α και εκνευριστικός/η», σημειώνει σε άρθρο του στο Psychology Today ο ψυχολόγος και συγγραφέας, Σιθ Γκίλιχαν, και προσθέτει:
«Πόσες φορές έχετε σκεφτεί: Δεν θα ήταν υπέροχο αν ένας ουδέτερος, ένα τρίτο πρόσωπο, μπορούσε να ακούσει την υπόθεση για την οποία τσακωθήκατε; Για όλους θα ήταν τόσο προφανές πως εσείς είστε που έχετε δίκιο. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος σίγουρα θα έπαιρνε το μέρος σας.
Όλοι σκέφτονται ακριβώς αυτό σε έναν τσακωμό. Αλλά δεν γίνεται να έχουν όλοι δίκιο. Ακόμη κι αν κάνουμε τη θεωρητική υπόθεση ότι σε κάθε σύγκρουση το ένα άτομο έχει 100% δίκιο και το άλλο έχει 100% άδικο, τότε δεν μπορούν να έχουν όλοι δίκιο πάντα. Στο σύμπαν των ζευγαριών, ο μέσος άνθρωπος τις μισές φορές θα είχε δίκιο και τις άλλες μισές άδικο. Συνεπώς, οι πιθανότητές σας να έχετε δίκιο σε ένα δεδομένο επιχείρημα είναι 50/50.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που κατηγορείτε τον/την σύντροφό σας σε μια σύγκρουση, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το δάχτυλο που κουνάτε να δείχνει πραγματικά προς την άλλη κατεύθυνση. Το να είστε πρόθυμοι να αμφισβητήσετε την ορθότητά σας μπορεί να μειώσει πολύ τις στεναχώριες και τις εντάσεις στη σχέση σας».
Ο Σιθ Γκίλιχαν μας προτρέπει να δοκιμάσουμε κάτι σχετικά απλό: Την επόμενη φορά που θα έχουμε μια σύγκρουση με τον/την σύντροφό μας, ας αναρωτηθούμε εάν έχουμε σίγουρα δίκιο, εάν είναι πιθανό να μην βλέπουμε τα πράγματα εντελώς δίκαια. Υποστηρίζουμε τη θέση μας επειδή έχουμε αντικειμενικά δίκιο ή μήπως απλά πρόκειται για μια συνήθεια αυτοπροστασίας;
Στην πραγματικότητα, όπως υπογραμμίζει ο ψυχολόγος, οι περισσότεροι καβγάδες δεν καταλήγουν στο ότι ο ένας έχει δίκιο και ο άλλος άδικο. Δεν είναι τόσο απλό. Δεν είναι καλό και κακό. Δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Και γι’ αυτό πολλές φορές οι ρόλοι και οι κατηγορίες στους τσακωμούς εναλλάσσονται. Εσύ θυμώνεις με τον/την σύντροφό σου για ένα πράγμα και κάποια άλλη στιγμή ο/η σύντροφός σου θυμώνει μαζί σου ακριβώς για το ίδιο ζήτημα. Και μάλιστα τότε ο καθένας σκέφτεται ότι είναι υποκριτικό να σε κατηγορεί κάποιος για κάτι που ο ίδιος κάνει. Αλλά… τότε διαπιστώνεις πως αντιδράς στην κατηγορία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντέδρασε ο/η σύντροφός σου και σε εκνεύρισε.
Τελικά, σημειώνει στο άρθρο του ο Σιθ Γκίλιχαν, οι περισσότεροι καβγάδες αφορούν λιγότερο το δίκιο ή το άδικο, εάν κάποιος είναι σωστός ή λάθος. Περισσότερο γίνονται γιατί τα δύο μέρη θέλουν να ακουστούν και να γίνουν κατανοητοί ο ένας από τον άλλον. Θέλετε ο/η σύντροφός σας να ξέρει ότι ο τρόπος που σκέφτεστε και αισθάνεστε έχει νόημα δεδομένων των συνθηκών, του παρελθόντος σας, της προσωπικότητάς σας, του πόσο και πώς κοιμηθήκατε χθες βράδυ και εντέλει όλων αυτών που σας διαμορφώνουν. Θέλετε να ξέρει πως δεν είστε «τρελός/η» που αντιδράτε με τον τρόπο που αντιδράτε και ότι χρειάζεστε αυτό που ζητάτε. Όμως το ίδιο ακριβώς θέλει και ο/η σύντροφός σας. Η απλή αναγνώριση και επικύρωση των συναισθημάτων του άλλου ατόμου συχνά βοηθάει πολύ στην άμβλυνση μιας σύγκρουσης.
Ο Σιθ Γκίλιχαν μας προτρέπει στον επόμενο τσακωμό να δοκιμάσουμε το εξής: «Στο σημείο που θα σκεφτείτε πως ο σύντροφός σας είναι άδικος ή παράλογος, αναρωτηθείτε ποια ανάγκη ενδεχομένως προσπαθεί να καλύψει μέσω των πράξεών του.
Πιθανότατα –και υπό την προϋπόθεση πως ο σύντροφός σας δεν είναι τοξικός χαρακτήρας– οι τσακωμοί που έχετε, δεν προκαλούνται από ένα άτομο που έχει πάντα λάθος. Είστε δύο άνθρωποι των οποίων οι εγωισμοί, οι φόβοι, οι επιθυμίες και οι άμυνες ενίοτε συγκρούονται. Κανείς που έχει μοιραστεί τη ζωή του με άλλο άτομο δεν θα ισχυριστεί ότι η σχέση είναι κάτι εύκολο.
Το να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας είναι πραγματικά δουλειά μιας ολόκληρης ζωής. Δεν υπάρχει τρόπος να εξαλείψετε εντελώς τους καβγάδες με τον σύντροφό σας και δεν χρειάζεται να αποφύγετε τις συγκρούσεις για να έχετε μια δυνατή και υγιή σχέση.
Αντίθετα, μπορείτε να αναγνωρίσετε ότι ο σύντροφός σας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, όπως κι εσείς, ακόμα και όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ σας. Και είστε πρόθυμοι να συνεχίσετε μαζί όχι επειδή συμπληρώνετε ο ένας τον άλλον ή μειώνετε τον πόνο του άλλου, αλλά ίσως επειδή βρίσκετε παρηγοριά στο να μοιράζεστε μαζί το ταξίδι σας, έστω και με ελαττώματα».
Τελικά, σημειώνει στο άρθρο του ο Σιθ Γκίλιχαν, οι περισσότεροι καβγάδες αφορούν λιγότερο το δίκιο ή το άδικο, εάν κάποιος είναι σωστός ή λάθος. Περισσότερο γίνονται γιατί τα δύο μέρη θέλουν να ακουστούν και να γίνουν κατανοητοί ο ένας από τον άλλον. Θέλετε ο/η σύντροφός σας να ξέρει ότι ο τρόπος που σκέφτεστε και αισθάνεστε έχει νόημα δεδομένων των συνθηκών, του παρελθόντος σας, της προσωπικότητάς σας, του πόσο και πώς κοιμηθήκατε χθες βράδυ και εντέλει όλων αυτών που σας διαμορφώνουν. Θέλετε να ξέρει πως δεν είστε «τρελός/η» που αντιδράτε με τον τρόπο που αντιδράτε και ότι χρειάζεστε αυτό που ζητάτε. Όμως το ίδιο ακριβώς θέλει και ο/η σύντροφός σας. Η απλή αναγνώριση και επικύρωση των συναισθημάτων του άλλου ατόμου συχνά βοηθάει πολύ στην άμβλυνση μιας σύγκρουσης.
Ο Σιθ Γκίλιχαν μας προτρέπει στον επόμενο τσακωμό να δοκιμάσουμε το εξής: «Στο σημείο που θα σκεφτείτε πως ο σύντροφός σας είναι άδικος ή παράλογος, αναρωτηθείτε ποια ανάγκη ενδεχομένως προσπαθεί να καλύψει μέσω των πράξεών του.
Πιθανότατα –και υπό την προϋπόθεση πως ο σύντροφός σας δεν είναι τοξικός χαρακτήρας– οι τσακωμοί που έχετε, δεν προκαλούνται από ένα άτομο που έχει πάντα λάθος. Είστε δύο άνθρωποι των οποίων οι εγωισμοί, οι φόβοι, οι επιθυμίες και οι άμυνες ενίοτε συγκρούονται. Κανείς που έχει μοιραστεί τη ζωή του με άλλο άτομο δεν θα ισχυριστεί ότι η σχέση είναι κάτι εύκολο.
Το να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας είναι πραγματικά δουλειά μιας ολόκληρης ζωής. Δεν υπάρχει τρόπος να εξαλείψετε εντελώς τους καβγάδες με τον σύντροφό σας και δεν χρειάζεται να αποφύγετε τις συγκρούσεις για να έχετε μια δυνατή και υγιή σχέση.
Αντίθετα, μπορείτε να αναγνωρίσετε ότι ο σύντροφός σας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, όπως κι εσείς, ακόμα και όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ σας. Και είστε πρόθυμοι να συνεχίσετε μαζί όχι επειδή συμπληρώνετε ο ένας τον άλλον ή μειώνετε τον πόνο του άλλου, αλλά ίσως επειδή βρίσκετε παρηγοριά στο να μοιράζεστε μαζί το ταξίδι σας, έστω και με ελαττώματα».
