«Για τις τιμές ενός νεογέννητου λαού,
θα αποστρεφόμουν κάθε στέμμα τιποτένιο…
θα μπορούσα ακόμη και να πεθάνω»
Εκείνη την μέρα ρίχτηκαν 37 κανονιοβολισμοί από την ανατολή του ηλίου, μία κάθε λεπτό, καθώς ήταν τότε μόνο 37 ετών, ενώ ο Διονύσιος Σολωμός του αφιέρωσε ένα υπέροχο ποίημα, Την «Ωδή εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον».Επισής προς τιμήν του του έχει καθιερωθεί η σημερινή ημέρα ως Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης.
13 χρόνια όμως πριν τον άδικο χαμό του,το 1811, ο Λόρδος Βύρων έγραψε το ποίημα “The Curse of Minerva” (“Η Κατάρα της Αθηνάς”) για να εκφράσει το θυμό του για τις αποτρόπαιες πράξεις του συμπατριώτη του Λόρδου Έλγιν ο οποίος ακρωτηρίασε και έκανε πλιάτσικο στην πολιτιστική κληρονομιά της κλασικής Ελλάδας. Η Αθηνά (Minerva στα Λατινικά) -η Θεά προστάτιδα της Αθήνας- εμφανίζεται στον Λόρδο Βύρωνα και του μιλάει για τις πράξεις του Έλγιν. Το ποίημα αποτελείται από 312 στίχους και έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία μίας και το γράφει μια μεγάλη προσωπικότητα της εποχής όπου στην ουσία με τον τρόπο του κατακεραυνώνει τον ομοεθνή του.Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα του ποιήματος που αξίζει να διαβαστεί από όλους:
“Μα στερνός, στο σαστισμένο πλήθος, κάπου σε μιαν άκρη,
Ενας που ήσυχα κοιτάζει βουρκωμένος απ’ το δάκρυ,
Μ’ άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πού ‘κλεψαν θαμάζει,
Μια σιχαίνεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει
Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήσει,
Ν’ ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,
Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του
Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,
Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνει
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,
Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε νάβρεις και τον πιο χειρότερό τους,
Ετσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.
Στη Φωτογραφία βλέπουμε το πορτραίτο του Λόρδου Βύρωνα από τον Τόμας Φίλλιπς κατά την περίοδο που ήταν φιλοξενούμενος του Αλή Πασά στα Ιωάννινα (1813).
