Η Μονή με θέα το φαράγγι του Βίκου και τα πιο επικίνδυνα μονοπάτια της Ελλάδας

Εδώ, κυριολεκτικά πρόκειται για «ένα σκηνικό που κόβει την ανάσα»

Πολύ συχνά χρησιμοποιούμε τη φράση «ένα σκηνικό που κόβει την ανάσα», αλλά στην περίπτωση της Μονής στο Ζαγόρι, κυριολεκτούμε. Ο λόγος για... 

 

την Αγία Παρασκευή, η οποία βρίσκεται στην κυριολεξία στην άκρη του γκρεμού και εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται να κατάφερε ανθρώπινο χέρι να χτίσει ένα τέτοιο πέτρινο μοναστήρι πάνω στον απόκρημνο βράχο.

Η Αγία Παρασκευή, σήμερα, είναι εγκαταλελειμμένη και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το Μονοδένδρι (απέχει λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από την κεντρική πλατεία του χωριού), ενώ προσφέρει ανεμπόδιστη θέα προς το ελληνικό «γκραν κάνυον».

Πλήρως εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον γύρω της, μοιάζει με συνέχεια των επιβλητικών κάθετων βράχων πάνω ακριβώς από το φαράγγι του Βίκου.

Από την μονή της Αγίας Παρασκευής ξεκινούν δύο μονοπάτια τα οποία χαρακτηρίζονται ως τα πιο επικίνδυνα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πρόκειται για στενά περάσματα κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού που κινούνται παράλληλα επάνω στο φαράγγι του Βίκου. Για να καταλάβετε για τι σκηνικό μιλάμε, το φάρδος τους επιτρέπει μετά βίας μόνο ένα άτομο, με το βάθος του φαραγγιού δίπλα να ξεπερνά σε κάποια σημεία ακόμα και τα 500 μέτρα.




Η Μονή μετρά περισσότερα από 600 χρόνια ζωής και χτίστηκε το 1412 από τον άρχοντα Μιχαήλ Βοεβόδα. Αποτελείται από ένα μικρό πετρόκτιστο παρεκκλήσι -λέγεται μάλιστα ότι είναι το παλαιότερο διατηρημένο σε ολόκληρο το Ζαγόρι– και πρόκειται για ένα μοναστήρι- φρούριο, καθώς διαθέτει πύλη με καμάρα, πέτρινα κτίσματα, κελιά, πηγάδι, καταπακτή κ.α. Όλα χαρακτηρίζονται για το περίτεχνο χτίσιμο της πέτρας -χαρακτηριστικό στοιχείο της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής σε όλα τα Ζαγοροχώρια.




Σήμερα, από το μοναστηριακό συγκρότημα, που σώζεται σε καλή κατάσταση, διακρίνονται το Καθολικό, τα κελιά, το ηγουμενείο και κάποιοι βοηθητικοί χώροι. Αξίζει να αναφερθεί ότι από το μοναστήρι υπάρχει μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο που οδηγεί στο «ασκηταριό» και τα «σπιτάκια», μέρη άσκησης και λατρείας του Θεού επί αιώνες.




Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας η μονή και οι παράπλευρες σπηλιές στους βράχους, λειτούργησαν ως ασφαλές καταφύγιο για τους κατοίκους της περιοχής.