Οι μέρες της Μεγάλης Βδομάδας και οι ώρες της Ανάστασης δεν χωρούν μίζερες σκέψεις, διανθισμένες με το γκρίζο της καθημερινότητας. Δεν επιτρέπουν στο ζοφερό σκοτάδι που αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη, στις μέρες μας, να σταθεί αντιμέτωπο για πολύ με το Αναστάσιμο φως. Κι όταν...
ο παπάς στην ωραία πύλη προσκαλεί δίκαιους και άδικους, πλούσιους και πτωχούς, άρχοντες και λαό «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός», μια μοναδική γλυκύτητα αγκαλιάζει την ατμόσφαιρά, καθώς το υπέροχο φως της ωραίας πύλης λειτουργεί ως σημείο συσσώρευσης πίστης και λατρείας των χριστιανών.
Τι μας αποκαλύπτει όμως το πασχαλινό φως; Μας αποκαλύπτει το παράδοξο που αναδύεται απ’ την πανάρχαια αντίφαση: Καθώς ο Θείος Ιησούς πεθαίνει, ο κόσμος αναγεννιέται την Άνοιξη. Κι όμως θα περίμενε κανείς τούτος ο Μεγάλος Θάνατος να συμβεί το χειμώνα, όταν ο ήλιος χλωμός δεν μπορεί να γονιμοποιήσει τη ζωή. Όταν η φύση πεθαίνει δημιουργώντας παράλληλα την προσμονή της νέας ζωής. Όταν τα συναισθήματα πληγωμένα απ’ το υπέρμετρο Εγώ μας γίνονται παγωμένα ξόμπλια στ’ ακροδάχτυλα των άφυλλων δέντρων. Αντίθετα απ’ το παραδεχτό, αυτή η μοναδική υπέρβαση των σχημάτων συντελείται την άνοιξη, ίσως για να μας οδηγήσει στο μοναδικό λευκό φως της αλήθειας, που μας φέρνει πιο κοντά στην κατανόηση του θανάτου και της νέας ζωής.
Ο άνθρωπος πορεύεται προς το θάνατο βιώνοντας τη μοναξιά του, προβάλλοντας τη διαφορετικότητα του, το εφήμερο εγώ του στην οθόνη της απομόνωσης του. Ο θάνατος λοιπόν δεν είναι η απόλυτη εκμηδένιση, αλλά η έσχατη απομόνωση, άρα γεγονός αφύσικο και σαν τέτοιο προσωρινό.
Πως όμως διαπιστώνουμε την θνητότητα μας; Τη διαπιστώνουμε μέσα από την αυτάρεσκη ενατένιση του εαυτού μας, ως τη μοναδική περιοχή πυκνή σε συναισθήματα, μέσα στην οποία μπορούμε να αναζητήσουμε την ελπίδα του συνεχούς. Θνητότητα λοιπόν είναι η καταδίκη του να ανήκει κανείς αποκλειστικά και μόνον στον εαυτό του, αποτυπώνοντας την ύπαρξη του ως μεμονωμένο σημείο της συνάρτησης της ζωής.
Μοναδικός τρόπος για να ενωθούμε με τη συνεχή καμπύλη της «κοινωνίας ζωής» είναι η θυσία η οποία μας οδηγεί στην προσμονή της Ανάστασης. Κάθε ειλικρινής καθημερινή θυσία που γίνεται με ανιδιοτέλεια και αγάπη, αποκτά νόημα αναστάσιμο. Δίνει πασχαλινό περιεχόμενο στην ανθρώπινη ύπαρξη μας.
Ο Χριστός με τη σταύρωση Του και την «υπέρ πάντων» ακούσια θυσία Του κατέδειξε, πως το ενδιαφέρον Του ήταν επικεντρωμένο στους χαμένους της ζωής, στους αφανισμένους μέσα στην απομόνωση του θανάτου, δηλαδή σ’ όλους μας. Με την κάθοδο Του στον Άδη, όχι μόνον διέλυσε το σκοτάδι του θανάτου, αλλά εκμηδένισε τις λειτουργικές του παγίδες στις οποίες οδηγούνταν ο άνθρωπος προσπαθώντας να καταστεί διακεκριμένος, διαφορετικός απ’ ότι τον θέλησε ο Δημιουργός του, αποστασιοποιούμενος συγχρόνως από την συνοχή της κοινής φύσης, από την ανιδιοτέλεια της θεϊκής τροχιάς της.
Υπάρχει πιο λαμπρό παράδειγμα θυσίας από το Χριστό μας; Ο δρόμος λοιπόν που οδηγεί στο φως της ζωής είναι οι μικρές καθημερινές μας θυσίες για τους άλλους που δημιουργούν την αλυσίδα του συνεχούς στη ζωή μας. Η αίσθηση του καθημερινού ηθελημένου αποχωρισμού, η χαρμολύπη που αναδύεται στην ψυχή μας όταν χάνουμε κάτι για χάρη του άλλου είναι θαρρώ τα ιδεώδη στηρίγματα για την κατανόηση της Ανάστασης.
Τι είναι λοιπόν για τον καθένα μας ή καλύτερα τι θα έπρεπε να είναι η Ανάσταση; Ανάσταση είναι κοινωνία ζωής, αποκατάσταση επαφής των ανθρώπων, συμμετοχή στη χαρά του να υπάρχεις αδιάκοπα μαζί Του. Ανάσταση σημαίνει απόλυτη εξάρτηση από την πηγή του Είναι και ένωση μ’ αυτήν. Έξοδος από τη φυλακή της προσωπικής μοναδικότητας. Αποκόλληση από τη διδιάσταση ύπαρξη μας που περικλείεται από το «ίδιον» και το «εφήμερον» και μετάβαση στη διάσταση του «κοινού», της υπέρτατης κοινωνίωσης που γιορτάζουμε κάθε Πάσχα.
Ας γιορτάσουμε φέτος αλλάζοντας μέσα μας, μια μοναδική Ανάσταση η οποία δεν υπήρξε ελπίδα που μεταβάλλεται σε βεβαιότητα, αλλά βεβαιότητα από την οποία απορρέουν κάθε λογής ελπίδες, καθώς θα έχουμε συναισθανθεί με απόλυτο τρόπο την παρέμβαση του Θεού στην Ιστορία. Παρέμβαση που αποδεικνύει το πατρικό Του ενδιαφέρον με το οποίο περιβάλλει τον κόσμο, ώστε να τερματιστούν, μέσα από το δίπολο Σταύρωση- Ανάσταση τα ανθρώπινα δεινά.
Καλή Ανάσταση αδέλφια.
Ζήνων Σατραζέμης
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν
