Την ώρα που η ελληνική κοινωνία ζει σε συνθήκες παρατεταμένης τραγωδίας, στην αντιπολίτευση -και δη στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ως τα μεγαλύτερα κόμματά της- η κωμωδία, που παίζεται σε δυο διπλανές αίθουσες, δεν έχει τελειωμό. Αλλά χωρίς να βγάζει ούτε γέλιο πια. Δεν κόβει καν εισιτήρια…
Οι πρωταγωνιστές, προηγούμενοι και τωρινοί, δεν έχουν απλώς χάσει εντελώς το τέμπο, ούτε μόνο στέλνουν ολοταχώς σε πλήρη χρεοκοπία την όλη παράσταση, αλλά επιτρέπουν και στον απέναντι θιασάρχη να συνεχίζει να πουλάει ως μονοπώλιο τις δικές του παλιατζούρες.
Το πιο διασκεδαστικό είναι ότι όλοι αυτοί οι τύποι που παριστάνουν τους πολιτικούς σοφούς στην Κουμουνδούρου, την Χαριλάου Τρικούπη και τα πέριξ ανακύκλωναν τα ίδια και τα ίδια μέσα και σε αυτό το Σαββατοκύριακο που στην Γαλλία ανατρέπονταν όλα τα στερεότυπα…
Αν εκτός των άλλων δείχνει κάτι ως προς τα καθ’ ημάς η άνετη επικράτηση της Μαρίν Λεπέν, αυτό είναι ότι από μόνες τους οι συγκολλήσεις και οι εκλογίστικες συμπράξεις, όπως έγινε εκεί με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, του Κέντρου και της Αριστεράς, δεν αποτελούν λύση. Και ως προς τον τελικό συσχετισμό των εδρών στην γαλλική συνέλευση, οι εγχώριοι τυχόν αισιόδοξοι μην ξεχνούν ότι εδώ δεν έχουμε δεύτερο γύρο…
Έχουν κουραστεί οι πολίτες να ακούν (όσοι εξακολουθούν να το κάνουν), παλιές, νέες και επίδοξες ηγεσίες να επιδίδονται σε έναν στείρο κυβερνητισμό -που έρχεται ως αντίγραφο από τις παλαιότερες δεκαετίες- χωρίς όμως περιεχόμενο κυβερνησιμότητας.
Η πολιτική μυωπικότητα είναι παράλληλα αυτό που χαρακτηρίζει την αντιπολίτευση, οι ηγεσίες της οποίας δείχνουν αδυναμία να δουν πέρα από τη μύτη τους. Το να καταλάβουν πραγματικά τι είναι αυτό που πυροδοτείται στην Γαλλία και απλώνεται ,τους πέφτει επομένως πολύ μακριά…
Παλιά, υπήρχε η θεωρία του «ώριμου φρούτου» με βάση την οποία η αντιπολίτευση δεν χρειαζόταν να κάνει και πολλά πράγματα περιμένοντας τη φυσιολογική φθορά και πτώση της κυβέρνησης. Σήμερα, κάτι τέτοιο μόνο μηχανιστικά θα μπορούσε να ισχύσει αφού η ένταση των προβλημάτων και οι μεγάλες ανατροπές που σημειώνονται φέρνουν καθημερινά το γενικό σάπισμα.
Σήμερα, αυτό που κακά τα ψέματα συμβαίνει στην αντιπολίτευση είναι η μάχη της καρέκλας η οποία φαίνεται ότι περνάει μέσα από τη συσπείρωση και τον πελατειασμό των μηχανισμών που είναι άκρως απαραίτητοι ως υποστυλώματα της καρέκλας. Γι’ αυτό και σε έναν κανονικό άνθρωπο -όπως παραμένουν οι περισσότεροι- μπορεί να προκαλούν θυμηδία οι βερμπαλισμοί περί «πρωτιάς» στις επόμενες εκλογές, την ώρα που τα κόμματά τους είναι εξαΰλωση υπό και διάλυση, αλλά κι οι μηχανισμοί χρειάζονται το όπιο τους για να ντοπάρονται…
Στο μεταξύ η χώρα βυθίζεται στο τέλμα με μια κυβέρνηση που έχει χάσει πια τη νομιμοποίησή της αλλά και δίχως να παρουσιάζεται από την άλλη, επιτέλους, ένα ουσιαστικό σχέδιο, πέρα από συνθήματα και αφορισμούς, για την ανάταξη και αντιμετώπιση των αδιεξόδων.
O ΚΟΡΙΟΣ
